No Limits

κεφάλαιο 26

Οι ακτίνες του ήλιου μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και με κάνουν να ανοίξω τα μάτια μου, το κεφάλι μου πονάει και με μιας όλες οι αναμνήσεις της χτεσινής βραδιάς με χτυπάνε. Τι είχα κάνει... το στόμα του Γουίλ, το καυτό βλέμμα του Άλεξ πάνω μου, Χριστέ μου...

Σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω στο μπάνιο, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου, προσπαθώντας να ηρεμίσω. Η κατάσταση έχει ξεφύγει κατά πολύ. Φοράω ένα μαύρο, κοντό, μάλλινο μακρυμάνικο φόρεμα και τις ασορτί μπότες μου, χτενίζω τα μαλλιά μου και βγαίνω από το δωμάτιο για να κατέβω κάτω.

Πλησιάζω προς την τραπεζαρία όπου τους βρίσκω όλους να κάθονται, <<Καλημέρα Νάντια πως νοιώθεις σήμερα;>> κοιτάζω εξεταστικά την Βίβιαν που μιλάει, ενώ σηκώνει την κούπα με τον καφέ της, ρίχνω μια φευγαλέα ματιά προς τους δυο άντρες, που τρώνε το πρωινό τους λες και δεν συμβαίνει τίποτα. <<Μετά το ποτό εννοώ>> διευκρινίζει η Βίβιαν και καθαρίζω τον λαιμό μου, <<Μια χαρά είμαι>> απαντάω κοφτά και τραβάω την καρέκλα δίπλα της για να κάτσω.

<<Καλημέρα>> η Μαίρη έρχεται χαμογελαστή κοντά μου και αφήνει ένα πιάτο με ομελέτα μπροστά μου, η αλήθεια είναι πως δεν είχα φάει τίποτα από χθες και η μυρωδιά μου τρυπάει την μύτη. Πιάνω το πιρούνι μου και ξεκινάω να τρώω, ενώ πίνω μερικές γουλιές από τον καφέ μου.

<<Τι θα κάνετε εσείς τα αγόρια σήμερα;>> ρωτάει η Βίβιαν μετά από λίγη ώρα και αφού έχουμε τελειώσει το πρωινό μας, <<Τι λες για μια παρτίδα μπιλιάρδο;>> ακούω τον Γουίλ να λέει και κοιτάζει τον Άλεξ, τον βλέπω να χαμογελάει ελάχιστα <<Δεν βαρέθηκες ακόμα Γουίλ, αφού πάντα εγώ νικάω>> γελάει σιγανά και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του <<Δεν ξέρω από χθες το βράδυ νοιώθω πιο τυχερός>> γαμώτο...

Το βλέμμα του Άλεξ γίνετε άγριο, αλλά δεν μιλάει <<Τι λες να αφήσουμε τα αγόρια να παίξουν με τα παιχνίδια τους και να κάνουμε καμία βουτιά>> η Βίβιαν απευθύνεται σε εμένα και την κοιτάζω ερωτηματικά <<Μα έξω βρέχει>> επισημαίνω και κοιτάζω προς τις πανύψηλες τζαμαρίες, την βροχή που πέφτει ορμητικά. Χαμογελάει και πίνει λίγο από τον καφέ της <<Υπάρχει θερμαινόμενο τζακούζι στο στεγασμένο κιόσκι>> απαντάει και την κοιτάζω άναυδη.

Αν είναι δυνατόν, αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο εξωφρενικά πλούσιοι - φυσικά αυτό το γνώριζα από το προγαμιαίο συμβόλαιο του Άλεξ μαζί της, αλλά δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να έχουν και ιδιωτικό σπα μέσα στο σπίτι τους. <<Δεν έχω φέρει μαζί μου κάποιο μαγιό;>> απαντάω, προτιμώ να μείνω κλειδωμένη στο δωμάτιό μου μέχρι την στιγμή που θα φύγουμε αποφεύγοντας δυο συγκεκριμένους ανθρώπους. <<Μην ανησυχείς έχω εγώ>> σκατά... όχι που θα την γλύτωνα. <<Ωραία>> απαντάω και τοποθετώ ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου.