No Limits

κεφάλαιο 22

<<Συ... συγνώμη εγώ φταίω>> λέω προσπαθώντας να εξηγήσω - τα ανεξήγητα. Βλέπω την Βίβιαν να χαλαρώνει κάπως - όχι εντελώς όμως. <<Δεν πειράζει... απλώς ακούσαμε τον θόρυβο και έτρεξα αμέσως κάτω, να δω τι έγινε>>, κοιτάζει τον άντρα της, ο οποίος ακόμα δεν έχει πει λέξη. <<Φυσικά και πειράζει, η κοπελιά απ' δω μόλις κατέστρεψε ένα Chateau Petrus 2004, τεσσάρων χιλιάδων δολαρίων>>. Η κοπελιά... ωραία. 

<<Άλεξ χαλάρωσε, ένα κρασί είναι, έχεις δεκάδες από δαύτα εδώ μέσα, διάλεξε ένα και φέρ' το πάνω. Πάμε Νάντια>>. Κοιτάζω την Βίβιαν έκπληκτη καθώς μιλάει με αυτόν τον τρόπο στον Άλεξ, ίσως το να είσαι παντρεμένη με κάποιον μόνο για τα χρήματα, χωρίς αγάπη, σε κάνει τόσο δυναμική που ορθώνεις το ανάστημα σου. 

Μόλις περνάμε την πόρτα παρατηρώ τις σκάλες που ανεβαίνουν προς το σπίτι και βλέπω την Βίβιαν να προχωράει πρώτη, αφήνοντας τον Άλεξ μόνο του. <<Μη του δίνεις σημασία, ο Άλεξ πολλές φορές συμπεριφέρεται... σαν πρώτης τάξεως μαλάκας>> την κοιτάζω άναυδη και την βλέπω να προσπαθεί να κρύψει το χαμόγελο της, αλλά μάταια λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σκάμε στα γέλια. 

<<Μπορώ να μάθω και εγώ τον λόγο που χαχανίζετε σαν κοριτσάκια λυκείου;>> ο Γουίλ στέκετε ακουμπισμένος στο τέλος της σκάλας. Κοιτάζω την Βίβιαν, η οποία σταματάει να γελάει, <<Να ρωτήσεις τον Άλεξ>> νομίζω πως σε άλλη περίπτωση, και αν δεν είχα ήδη κολλητή την Μια, θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλες. Το υποσυνείδητο μου έχεις πέσει στο πάτωμα και γελάει με όσα ακούει. 

<<Είμαι σίγουρος πως ο Άλεξ μπορεί να είναι υπεύθυνος για πολλά, όχι όμως για το γέλιο - εκτός και αν κάνει μαθήματα για  stand-up comedy και δεν το ξέρω>>. Δεν ξέρω πως συγκρατώ το γέλιο μου, προσπαθώντας να είμαι όσο πιο χαλαρή μπορώ. <<Δεν πάμε στην τραπεζαρία καλύτερα, η Κάθριν με τον Άντονι θα έχουν πεθάνει από την πείνα τόση ώρα>>, η Βίβιαν προχωράει προς το εσωτερικό του σπιτιού και την ακολουθώ, όμως το χέρι του Γουίλ με σταματάει - ξανά. 

<<Το έχουμε ξανά κάνει αυτό...>> σχολιάζω εννοώντας πριν  λίγο όταν με σταμάτησε με αυτόν τον τρόπο, καθώς βγαίναμε από το σαλόνι - και μας έπιασε ο Άλεξ. <<Το εννοώ Νάντια, δώσε μου μια ευκαιρία>> τον κοιτάζω και αναστενάζω <<Δεν νομίζω να είναι το κατάλληλο μέρος για αυτή την συζήτηση>> αφήνει το χέρι μου και προχωράω προς την τραπεζαρία με αυτόν να με ακολουθεί. 

Κάθομαι δίπλα στην μητέρα μου με την Βίβιαν απέναντι μου, ο Άλεξ εμφανίζετε επιτέλους κρατώντας ένα ίδιο μπουκάλι κρασί στα χέρια του και ξεκινάει να γεμίζει τα ποτήρια μας. Στο τέλος κάθετε στην κεφαλή του τραπεζίου με τον Γουίλ δίπλα του. <<Ελπίζω να μη είσαι εσύ υπεύθυνη για όλη αυτήν την καθυστέρηση>> ψιθυρίζει η μητέρα μου στο αυτί μου και με κάνει να κοιτάξω ψιλά αγανακτισμένη. Γιατί πάντα εγώ πρέπει να φταίω για όλα... <<Θα μπορούσε>> με κοιτάζει άγρια καθώς χαμογελάω ευχαριστημένη που την τσάντισα και δεν θα απολαύσει το δείπνο.