No Limits

κεφάλαιο 20

<<Παρακαλώ>> ανοίγω τα μάτια μου έκπληκτη, καθώς ακούω την ψύχραιμη φωνή του. Τι σκατά, βρίσκεται ακόμα μέσα μου. <<Φυσικά μπορώ να μιλήσω Βίβιαν, πες μου>>. ΤΙΙΙΙ ΠΡΑΓΜΑ! 

Έχει μείνει ακίνητος, αλλά νοιώθω κάθε εκατοστό του, βαθιά, μέσα μου, να με γεμίζει. Πάω να μιλήσω όμως με κατακεραυνώνει με ένα άγριο βλέμμα του. Μόλις έχει σηκώσει το τηλέφωνο στην Βίβιαν, ενώ κάναμε σεξ και το χειρότερο ήμουν ένα βήμα από το να τελειώσω. <<Τι πρόβλημα υπάρχει με το δείπνο;>> εδώ θα λύσουν τα οικογενειακά τους προβλήματα. Τι σκατά. Την ακούει προσεκτικά ενώ κάθε ίχνος του άντρα που υπήρχε πριν από λίγα λεπτά έχει εξαφανιστεί. 

Ανασηκώνω ελάχιστα τους γοφούς μου, καθώς θέλω να νοιώσω έστω και την παραμικρή τριβή. Θα πεθάνω εδώ επιτόπου, εάν δεν τελειώσω. Τα μάτια του λάμπουν και βγαίνει από μέσα μου. Γαμώτο, από το κακό στο χειρότερο πάμε. Όμως τον βλέπω να κλείνει το μικρόφωνο και να ανοίγει την ανοιχτή ακρόαση του τηλεφώνου αφήνοντας το δίπλα μας. Με γυρίζει απότομα και με βάζει να σκύψω πάνω στο γραφείο, <<Τι κάνεις!>> αναφωνώ <<Σκύψε και άνοιξε τα πόδια σου>> λέει κοφτά και τον κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου, καθώς έρχεται πίσω μου. 

Μπορώ να δω τον εαυτό μου από το τζάμι απέναντι μου, όπως και όλο τον κόσμο που πηγαινοέρχεται στον διάδρομο. ΓΑΜΩΤΟ. Τουλάχιστον αυτοί δεν μπορούν. Η Βίβιαν σταματάει να μιλάει και ο Άλεξ ανοίγει το μικρόφωνο για να απαντήσει - δεν έχω ακούσει ούτε μια λέξη απ' όσα λέει τόση ώρα. <<Θα ειδοποιήσω εγώ τον Άντονι>> τον πατέρα μου εννοεί; Φυσικά και αυτόν εννοεί ηλίθια, με κοροϊδεύει το υποσυνείδητο μου.

Βογκάω σιγανά καθώς μπαίνει μέσα μου, με δύναμη, και με σπρώχνει να ξαπλώνω πάνω στο γραφείο, με το κεφάλι μου να ακουμπάει πάνω του. <<Μη βγάλεις άχνα>> με προειδοποιεί και ξανά κλείνει το μικρόφωνο αφήνοντας την Βίβιαν να μιλάει - μόνη της, ανοίγοντας το μόνο εάν χρειάζεται να της απαντήσει σε κάτι. Γαμώτο, θα έπρεπε να νοιώθω ενοχές για όσα κάνω με τον άντρα της, ενώ αυτή ανίδεη μιλάει στο κινητό μαζί του. Όμως είμαι τόσο ξαναμμένη και ερεθισμένη που δεν με νοιάζει τίποτα. 

Αρχίζει να αυξάνει τον ρυθμό του, ενώ χώνει το πέος του βαθιά μέσα μου, με τους μηρούς μου να χτυπάνε πάνω του βίαια, γεμίζοντας το δωμάτιο με τους πρόστυχους ήχους μας. Νοιώθω το χέρι του να χώνεται ανάμεσα στα πόδια μου βρίσκοντας την ερεθισμένη κλειτορίδα μου και τρίβοντάς την δυνατά. Οι κινήσεις του είναι τόσο βίαιες που ακουμπάνε μόνο οι μύτες από τις μπότες μου κάτω στο πάτωμα. Η φωνή του αλλάζει σε σταθερή και ψύχραιμη κάθε φορά που μιλάει στην Βίβιαν και έπειτα μόλις κλείνει το μικρόφωνο διακρίνω το λαχάνιασμα του και τις κοφτές ανάσες που παίρνει καθώς με πηδάει.