No Limits

κεφάλαιο 25

ΝΑΝΤΙΑ/ΑΛΕΞ

ΝΑΝΤΙΑ

Ο Γουίλ με ακολουθεί προς τον επάνω όροφο <<Ξέρεις δεν είμαι μικρό παιδί μπορώ να πάω μόνη μου στο δωμάτιο>> λέω και ρίχνω μια ματιά πίσω μου <<Δεν έχει και τόσο πολλά δωμάτια πια αυτό το σπίτι>> συμπληρώνω αγανακτισμένη. Με εκνευρίζει που και οι δυο τους κάνουν λες και θα πάθω κάτι, εάν πάω μόνη μου μέχρι του υπνοδωμάτιο. <<Έχει.. έλα θέλω να σου δείξω κάτι>> ο Γουίλ πιάνει απότομα το χέρι μου και με τραβάει κατά μήκος του διαδρόμου. Ανοίγει μια ξύλινη πόρτα και μπαίνουμε μέσα σε ένα αρκετά μεγάλο γραφείο, <<Ωραίο γραφείο, αλλά έχω δει και καλύτερ...>> ο Γουίλ με κοιτάζει άγρια και πλησιάζει προς το τζάκι, <<Αυτό δεν το έχεις ξανά δει>> πιέζει το τοίχο πάνω από το τζάκι και το βλέπω κυριολεκτικά να ανοίγει. WTF.

Μάλλον το ποτό με χαλάει, ίσως η μητέρα μου έχει δίκιο, δεν πρέπει να πίνω... μετά βλέπω παραισθήσεις. Ο Γουίλ χαμογελάει και απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου <<Έλα>> το πιάνω διστακτικά και τον ακολουθώ, μόλις περνάω τον τοίχο αυτός κλείνει πίσω μου και ξαφνικά βρίσκομαι στο πιο ωραίο δωμάτιο σε όλον τον κόσμο, μέσα σε μια τεράστια βιβλιοθήκη. Κοιτάζω γύρω μου μαγεμένη <<Αυτό είναι...>>.

<<Ξέρω, είναι ένα από τα αγαπημένα δωμάτια της μητέρας μου, όταν βαριόταν να ακούει τις συζητήσεις του πατέρα μου κλεινόταν με τις ώρες εδώ μέσα... ίσως ζήλευα και λίγο την αγάπη της για τα βιβλία...>> κοιτάζω τον Γουίλ που στέκετε πίσω μου. <<Και εγώ τα λατρεύω...>> σχολιάζω και πλησιάζω προς το ξύλινο τραπέζι, που υπάρχει μέσα στον χώρο, πιάνω το βιβλίο που βρίσκετε πάνω και το κοιτάζω. Η Κόλαση του Δάντη και είμαι σίγουρη πως πρόκειται για πρώτη έκδοση. <<Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί μου;>> αφήνω το βιβλίο πάνω και γυρίζω προς τον άντρα που στέκετε απέναντι μου, χαμογελάει και με πλησιάζει.

<<Γιατί θέλω να σου δείξω Νάντια, πως ο Άλεξ δεν μπορεί να σου δώσει αυτά που ποθείς πραγματικά>> καταπίνω καθώς με πλησιάζει περισσότερο και η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει δυνατά. <<Και που ξέρεις τι θέλω εγώ;>> χαμογελάει πλατιά και φτάνει σε απόσταση αναπνοής από εμένα. Γαμώτο. <<Ξέρω ότι θες έναν άντρα μόνο για σένα, ρομαντικό, τρυφερό, αλλά και άγριο...>> τα χέρια του ακουμπάνε δεξιά και αριστερά μου εγκλωβίζοντας με. <<Ο Άλεξ είναι αδελφός σου...>> σχολιάζω με την ένταση στα βλέμματα μας όλο να δυναμώνει <<Μμμ το ξέρω, αυτό όμως δεν τον κάνει τέλειο... είναι παντρεμένος...>> λέει βραχνά με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. <<Δεν σου αρέσω καθόλου Νάντια;>>.