ေရာင္နီမနက္စာစားၿပီးတဲ့ေနာက္ရိႈင္းကထိုေန႔
တစ္ေန႔လံုးေရာင္နီ႔အတြက္ကားဒ႐ိုင္ဘာလုပ္ေပးသည္။ညကသူမအိပ္ခဲ့ရတာမို႔ေရာင္နီလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနခ်ိန္မွာသူကကားေပၚမွာအိပ္ရင္းေစာင့္သည္။
ေဆးရံုကေနအိမ္ျပန္လာေတာ့ေရာင္နီ႔အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ငထူးဆိုတဲ့ကေလးကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရသည္။ငထူးအေဖကခြဲစိတ္ခန္းဝင္ရမွာမို႔ေသြးလိုတယ္ဆိုေတာ့ေသြးလႉေပးမဲ့ေရာင္နီ႔အေဒၚကိုသြားေခၚေပးရေသးသည္။ေရာင္နီ႔ရဲ႕အေဒၚကဇူးဇူးခိုင္။ေရာင္နီကသူ႔အေဒၚကိုအန္တီဇူးဟုေခၚသည္။အန္တီဇူးကသူ႔ဘာသာလာမယ္လို႔
ေျပာေနတာကိုရိႈင္းကမ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လြန္းအား
ႀကီးၿပီးသြားေခၚေပးသည္။
အန္တီဇူးႏွင့္ေမေမဖူးကညီအမႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီးပန္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္။အန္
တီဇူးေသြးလႉၿပီးအျပန္တြင္ပန္းဆိုင္ကိုျပန္လိုက္ပို႔ေပးရသည္။ညေနေလးနာရီထိုးလွ်င္ငထူးကိုေက်ာင္းကေနအျပန္သြားႀကိဳေပးရဦးမည္။
ရိႈင္းဘဝမွာဒီေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ႀကိဳးစား
ပမ္းစားမအိပ္မေနတစ္ခါမွမလုပ္ခဲ့ဖူးေပ။အခုဒါေတြလုပ္ေနရတာကေရာင္နီ႔ေၾကာင့္ပင္။သူသာလုပ္မေပးရင္ဒါေတြကိုေရာင္နီကလိုက္လုပ္ေပးမွာေသခ်ာသည္။
ေရာင္နီကသူမ်ားကိုကူညီဖို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းဆင္းရဲေနပါေစတစ္ခ်က္က
ေလးမွမညည္း။ရိႈင္းကေတာ့ေရာင္နီ႔ကိုမပင္ပန္းေစခ်င္။သူ႔ေဘဘီေလးပင္ပန္းမဲ့အစားသူပဲ
အပင္ပန္းခံဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားသည္။
ညေနခင္းငထူးကိုေက်ာင္းကႀကိဳ ၿပီးျပန္လာ
သည့္လမ္းတြင္ငထူးကေရာင္နီ႔ကိုေျပာသည္။
“ကိုကိုေရာင္…ေနာက္အပတ္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကဆုေပးပြဲရွိတယ္”
“ငါလိုက္ေပးရမွာလား"
“လိုက္ေပးရမွာေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ကဆုရတယ္
ေလ"
“ဘာဆုလဲ"
“ပထမဆု"
ေရာင္နီကစိတ္ပ်က္သြားသည့္ေလသံႏွင့္-
“မင္းကြာမင္းကိုငါေသခ်ာမွာထားရဲ႕သားနဲ႔။အရမ္းႀကီးႀကိဳးစားစရာမလိုပါဘူး။သင့္ေတာ္ရံုပဲေျဖခဲ့ပါဆို"
