ေရာင္နီေက်ာက္တစ္လံုးေဆးရံုမွာဂ်ဴ တီဆင္းေနတာသံုးရက္ပဲရွိေသးေပမဲ့ဒီေန႔နားရက္ရေနၿပီ။နားရက္ကအလွည့္က်နားတာမို႔စေန၊တနဂၤေႏြနဲ႔မတိုက္ဆိုင္။ရိႈင္းကေတာ့ရံုးဖြင့္ရက္ေတြဂ်ဴ တီတက္ရတာမို႔စေန၊တနဂၤေႏြနားသည္။
ေရာင္နီကရိႈင္းနဲ႔နားရက္မတူတာကိုဝမ္းသာေနမိသည္။ႏို႔မို႔ဆိုေဆးရံုေကာ၊အိမ္ေကာဒီလူႀကီးမ်က္ႏွာပဲျမင္ေနရတာစိတ္ပ်က္စရာ။အခုေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ခ်င္
တာလုပ္လို႔ရသည္။
ေရာင္နီကစာမဖတ္တာၾကာၿပီမို႔စာအုပ္သံုးအုပ္
ယူၿပီးျခံထဲဆင္းလာခဲ့သည္။ျခံထဲကျမက္ခင္းျပင္ကိုေရာက္ေတာ့စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုေခါင္းအံုးအိပ္ၿပီးက်န္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနလိုက္သည္။လင္းထိန္နဲ႔ညိဳေမာင္ကျခံထဲကပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေနရင္းမွျမက္ခင္းအလယ္ကသခြားသီးေလးကိုျမင္သြားသည္။လင္းထိန္က-
“ေဟ့ေကာင္ညိဳေမာင္…ဒီအိမ္ကိုဘယ္သူ
ဝယ္ထားတာလဲ"
“ငါတို႔သခင္ေလးေလ"
“ဒါဆိုဒီအိမ္ရဲ႕ပိုင္ရွင္ကဘယ္သူလဲ"
“ငါတို႔သခင္ေလးေပါ့ကြ"
“ဒီအိမ္ကလူေတြကိုဘယ္သူေကၽြးထားတာလဲ"
“ငါတို႔သခင္ေလးပဲေလကြာ"
“ေအး…အဲဒါကိုငါသိတယ္ကြ။မသိတာကအိမ္ပိုင္ရွင္သခင္ေလးကေဘဘီေလးကိုဘာလို႔ေၾကာက္ရတာလဲ"
လင္းထိန္စကားေၾကာင့္ညိဳေမာင္လည္းေခါင္းကိုတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ေနမိသည္။ၿပီးမွ-
“ဒါကဒီလိုရွိတယ္ကြ။ေယာက္်ားေကာင္းမွန္သမွ်အိမ္ကမယားကိုေၾကာက္ရတာထံုးစံပဲကြ"
“ေၾသာ္အဲလိုလား"
“အင္း…"
“အဲဒါဆို"
လင္းထိန္ကသူ႔လက္ထဲကေရပိုက္ကိုညိဳေမာင့္လက္ထဲထိုးထည့္ၿပီးထြက္သြားသည္။ဒီေကာင္
ဘာလုပ္မွာလဲမသိ။လင္းထိန္ကျခံထဲကမီးတိုင္တြင္ေလွကားေထာင္ၿပီးမီးတိုင္ထိပ္ဖ်ားကိုတက္သြားသည္။မီးတိုင္ထိပ္နားတြင္တပ္ထားသည့္ CCTV ကင္မရာကိုေရာင္နီ႔ဆီတည့္တည့္ခ်ိန္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ေလွကားေပၚကဆင္းၿပီးအိမ္ထဲေျပးဝင္လာခဲ့သည္။
