Medical tour ခရီးစဥ္မွာစုရပ္လုပ္မဲ့ေနရာကို
ႀကိဳတင္ၿပီးအေၾကာင္းၾကားထားတာမို႔က်န္းမာေရးစစ္ေဆးဖို႔လာၾကတဲ့လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုး
ေနသည္။
ေရာင္နီတို႔အခုေရာက္ေနတာကေက်ာက္တစ္လံုးၿမိဳ႕နယ္၏အစြန္အဖ်ားတြင္ရွိသည့္ေက်ာက္တြင္းဟုေခၚသည့္ရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္သည္။
ေက်ာက္တြင္းရြာကကားလမ္းမႀကီးေဘးမွာရွိၿပီးအထက္တန္းေက်ာင္းရွိသည္။အိမ္ေျခလည္းေထာင္ခ်ီၿပီးရွိသည္။ေက်ာက္တစ္လံုးေဆးရံု၏လက္ေအာက္ခံတိုက္နယ္ေဆးရံုလည္းရွိသည္။
တိုက္နယ္ေဆးရံုမွာအထူးကုဆရာဝန္တစ္ေယာက္မွမရွိတာမို႔ၿမိဳ႕ေပၚကအထူးကုဆရာဝန္
ၾကီးေတြလာတုန္းက်န္းမာေရးစစ္ေဆးခ်င္တဲ့သူ
ေတြဒုနဲ႔ေဒး။တိုက္နယ္ဆရာဝန္နဲ႔ေက်ာက္တြင္းရြာေဒသခံေတြကေဒသထြက္႐ိုးရာအစားအေသာက္ေတြနဲ႔ဧည့္ခံၾကသည္။
ေရာင္နီကေတာ့ခရီးထြက္ရလို႔ေပ်ာ္ေနသည္။လူနာေတြၾကည့္ေပးရတာကိုပင္ပန္းတယ္လို႔မထင္မိ။ေရာင္နီအရမ္းေပ်ာ္ေနတာကိုျမင္ရေတာ့ရိႈင္းလည္းပဲေက်နပ္မိသည္။သူလည္းသူ႔ကေလးကိုဘယ္မွလိုက္မပို႔ျဖစ္ေတာ့ဒီခရီးကိုလိုက္လာမိတာမွန္သြားၿပီဟုေတြးမိသည္။
Medical tour အဖြဲ႕ကလာသမွ်လူေတြအကုန္လံုးကိုက်န္းမာေရးစစ္ေဆးေပးသည္။လူနာ
ေတြကုန္သြားေတာ့ညေနေလးနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။medical tour အဖြဲ႕ဝင္ေတြကလူသံုးဆယ္နီးပါးရွိသည္။အလုပ္ေတြအၿပီးသတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေရခ်ိဳးၾကသည္။ထမင္းစားၾကသည္။
ညေနခင္းေနေအးခ်ိန္တြင္ေဆးရံုဝင္းထဲကသစ္
ပင္ေတြေအာက္တြင္အဖြဲ႕ဝင္ေတြအနားယူေန
ၾကသည္။မံႈႀကီးတို႔မိန္းကေလးအုပ္စုအနားယူေနရာဆီသို႔လူတစ္ေယာက္ကလာေမးသည္။
“ဒီမွာခင္ဗ်…ေက်ာက္တစ္လံုးေဆးရံုကလာတဲ့အဖြဲ႕ဝင္ေတြထဲမွာေဒါက္တာရိႈင္းနဲ႔သူနာျပဳဆရာေလးေရာင္နီပါသလားဗ်”
ထိုလူကေမးလိုက္ေတာ့မံႈႀကီးကေရာင္နီ႔ကို
လွမ္းၾကည့္ၿပီး-
“သခြားေမႊးေရဒီမွာနင့္ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့”
ေရာင္နီကမံႈႀကီးျပတဲ့လူကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့သူတစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့လူစိမ္းတစ္ေယာက္။အသက္
ကသံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ေရာင္နီကေတာ့ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္လို႔စဥ္းစားမိရံုပါပဲ။ရိႈင္းကေတာ့ထိုလူ႔ကိုအ
ၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္းအကဲခတ္ေနၿပီ။ထိုလူကေရာင္နီတို႔နားကိုေရာက္လာသည္။ ေရာင္နီက-
