“Ring…"
ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ရိႈင္းကဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။နံပါတ္ကသူအရမ္းရင္းႏွီးေနတဲ့နံပါတ္ပဲ။
“ဟယ္လို"
“ေရာင္နီလား"
“မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်"
“ငရိႈင္း…မင္းမို႔လား"
“ဟုတ္ကဲ့"
“ငါတိမ္ယံ"
“ဟုတ္ကဲ့ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္"
“မင္းဘာလို႔ေရာင္နီ႔ဖုန္းကိုကိုင္ထားတာလဲ။
ေရာင္နီေရာ"
“သူေရခ်ိဳးေနလို႔။အကိုတိမ္ယံေျပာစရာရွိရင္ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့"
“ေအး…အဲဒါဆိုေရာင္နီ႔ကိုေျပာေပး။ညေနက်
ရင္အကိုတိမ္ယံကညစာလိုက္ေကၽြးမယ္လို႔"
“မလိုဘူးထင္တယ္"
“ဘာလို႔လဲ"
“ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကေဘဘီ့ကိုအငတ္ထားမွာက်ေနတာပဲ"
“ေဟး…ငါအဲဒီသေဘာနဲ႔ထမင္းလိုက္ေကၽြး
မယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေလ"
“ေဘဘီ့ကိုကၽြန္ေတာ္မထည့္ႏိုင္ဘူး"
“ညီေလးရိႈင္းမင္းဟာကလြန္လွခ်ည္လား။ငါကဒီအတိုင္းထမင္းတစ္နပ္ေလာက္လိုက္ေကၽြးခ်င္ရံုပဲကို"
“မလိုပါဘူးဆို။ေရာင္နီကကၽြန္ေတာ့္ေဘဘီေလး။သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ပဲဂ႐ုစိုက္မယ္။အကိုတိမ္
ယံေရာင္နီနဲ႔ထမင္းအတူတူစားခ်င္ရင္ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လာစားလွည့္"
“ေတာ္ပါၿပီကြာ။စိုင္းေလးကိုမႏိုင္ေတာ့လို႔လာကူထိန္းေပးပါဦးလို႔ဖုန္းမဆက္ရင္ေက်းဇူးတင္
တယ္…ဒါပဲ"
တိမ္ယံကစိတ္ဆိုးေနသည့္အသံႏွင့္ဖုန္းခ်သြားသည္။ရိႈင္းကေတာ့သူ႔ကိုယ္သူေအာင္ႏိုင္သူႀကီးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးျပံဳးေနသည္။
“Ring…"
ေရာင္နီ႔ဖုန္းကျမည္လာျပန္ၿပီ။ရိႈင္းကဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
“ဟယ္လို"
“ေရာင္နီလား"
တစ္ဖက္မွအသံကအမ်ိဳးသမီးခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္၏အသံ။ေမေမဖူးေတာ့မဟုတ္ေလာက္
ပါဘူး။ရိႈင္းကယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျပန္ေျဖလိုက္
သည္။
