ဂျက်မျက်နှာကမသာမယာဖြစ်နေသည်။ယောက်ဖလောင်းကြီးကကျောင်းအုပ်ဆရာ
ကြီး၊လူမှန်ကြီး၊ဘုတ်အုပ်ကြီး။စာထဲကအတိုင်းတသွေမတိမ်းလိုက်နာတဲ့သူကြီး။ခက်တာကသူ့အသက်ဘူးလေးကလည်းသူ့အကိုကိုကြောက်လိုက်တာမှတုန်လို့။အချိန်
မှန်အိမ်ပြန်မရောက်ရင်အဆူအငေါက်ကခံရသေးတယ်ဆိုပဲ။
အသက်သုံးဆယ်ကျော်နေတာတောင်ညီလေးကိုစိတ်မချနိုင်ဖြစ်နေတဲ့ယောက်ဖလောင်းကြီးကိုဂျက်စိတ်မဆိုးရက်ပေ။ပြော
ရရင်သူ့ကျေးဇူးကြောင့်သူအထိန်းအသိမ်းကောင်းလို့သူ့ရဲ့အသက်ဘူးလေးကအသက်သုံးဆယ်ကျော်နေတာတောင်လူပျိုစစ်စစ်လေးဖြစ်နေတုန်းပဲ။ကျေးဇူးရှင်ကြီးကိုအပြစ်
တင်လို့မဖြစ်ပါဘူး။
ကြည်ဖြူကဂျက်နဲ့စကားပြောနေရင်းဆိုင်ကယ်ကိုဆောင့်နင်းလိုက်ရာစက်နိုးသွားသည်။
“ငါသွားပြီဟေ့"
ဆိုင်ကယ်ရဲ့နောက်ကမီးခိုးတွေအလုံးလိုက်နဲ့စက်သံတဗြီးဗြီးမြည်လို့ကိုကိုထွန်းကတော့ထွက်သွားပြီ။ဂျက်ကတော့ကြက်ကြီးလည်လိမ်ခံထားရသလိုဖြစ်ပြီးကျန်ခဲ့သည်။သူ့မှာပိုင်ဆိုင်မှုတွေအများကြီး။ဒါတွေအကုန်လုံးကိုပုံပေးပြီးကိုကိုထွန်းကိုဝယ်လို့ရရင်ဝယ်ယူလိုက်ချင်သည်။အခုတော့ဆိုင်ကယ်လေးတစ်စီးတောင်ဝယ်ပေးလို့မရတဲ့ဘဝ။ဘယ်
လိုလုပ်ရပါ့မလဲယောက်ဖကြီးရယ်။
“ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း"
နောက်ကနေမခိုးမခန့်နဲ့လှောင်ရယ်ရယ်နေတဲ့အသံကိုကြားတော့ဂျက်နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲသိလိုက်သည်။သူ့ကိုလှောင်ပြောင်ရဲတာရှိုင်းပဲရှိတယ်ဆိုတာ။
“မင်းကဘာရယ်တာလဲ"
“ခင်ဗျားနုပါသေးတယ်"
“ဘာ"
“ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိုးခင်ဗျားခုမှကြုံဖူးတာလေ"
“ဘာအတွေ့အကြုံလဲ"
“ခင်ဗျားကအရမ်းချမ်းသာတယ်မို့လား။ငွေရှိရင်ဘာမဆိုလုပ်လို့ရတယ်လို့ခင်ဗျားထင်နေတယ်မို့လား။ဒါပေမဲ့ခင်ဗျားထင်နေတဲ့အထင်ကခင်ဗျားတကယ်ချစ်ရတဲ့သူကိုတွေ့ရတဲ့အချိန်မှာရာနှုန်းပြည့်မမှန်ကန်တော့ဘူး"
