ေရာင္နီတို႔တစ္အိမ္လံုးထမင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာလင္းထိန္ကေရာင္နီ႔ကိုလာေျပာသည္။
"သခင္ေလးေရာင္နီ...ျခံတံခါးေရွ႕မွာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကသခင္ေလးေရာင္နီကိုေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့"
လင္းထိန္စကားကိုၾကားေတာ့ေရာင္နီေတြးမိသည္။ေဆးရံုကသူနာျပဳမမေတြကလြဲရင္သူ႔ကိုလာရွာမဲ့သူမရွိ။ဒီအမ်ိဳးသမီးကပိစိေလးရဲ႕အေမျဖစ္ႏိုင္သည္။
"အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကိုေခၚၿပီးဧည့္ခန္းထဲမွာေစာင့္ခိုင္းထားလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး"
လင္းထိန္ထြက္သြားေတာ့ေရာင္နီထမင္းကိုလက္စသတ္လိုက္သည္။ပိစိေလးရဲ႕အေမျဖစ္ေန
ရင္ေတာင္မွေရာင္နီသူမကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးေပ။ကေလးေပးသြားတဲ့ညကမ်က္ႏွာကိုေသခ်ာမၾကည့္လိုက္မိေပ။ေရာင္နီဧည့္ခန္းထဲဝင္လာေတာ့ဧည့္ခန္းထဲမွာ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရသည္။အသက္ကသံုးဆယ္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိမည့္ပံု။ေရာင္နီ႔ကိုျမင္ေတာ့အမ်ိဳးသမီးကလက္အုပ္ေလးခ်ီကာႏႈတ္ဆက္သည္။
"ဆရာေလးေရာင္နီမဂၤလာပါရွင့္"
"ဟုတ္ကဲ့မဂၤလာပါခင္ဗ်"
"ကၽြန္မက..."
သူမကသူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္မည့္ဟန္ျပင္ၿပီးမွဧည့္ခန္းထဲကိုဝင္လာသည့္လူတစ္အုပ္ႀကီးေၾကာင့္ပါးစပ္ေလးဟကာရပ္တန္႔သြားရသည္။အကိုတိမ္ယံ၊အကိုအ့ံထူး၊ငစိုင္းနဲ့ငထူး၊ၿပီးေတာ့လင္းထိန္နဲ႔ညိဳေမာင္။ရိႈင္းကလည္းေရာင္နီ႔နားလာၿပီးရပ္ၾကည့္ေနသည္။သူမက-
"ကၽြန္မဆရာေလးေရာင္နီနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း
စကားေျပာလို႔ရမလား"
"မရဘူး"
ရိႈင္းကမရဘူးေျပာေတာ့သူမအၾကည့္ကရိႈင္းဆီေရာက္သြားသည္။ရိႈင္းက-
"မင္းဒီလူေတြအကုန္လံုးေရွ႕မွာစကားမေျပာခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွငါ့ေရွ႕မွာေတာ့ေျပာရမယ္။မင္းကိုငါ့ကေလးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး"
"ေဒါက္တာရိႈင္းမဟုတ္လားရွင့္"
"အမ္...မင္းကငါ့ကိုလည္းသိတာပဲလား"
