“Ring…"
႐ုတ္တရတ္ျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ရိႈင္းဖုန္းကိုလက္နဲ႔လိုက္စမ္းသည္။ဖုန္းကိုေတြ႕ေတာ့မ်က္လံုးကိုျပဴ းၿပဲၿပီးၾကည့္ရသည္။အခုမွမနက္သံုးနာရီပဲရွိေသးတယ္။အကိုတိမ္ယံကဘာလို႔ဖုန္းဆက္တာပါလိမ့္။ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ေတာ့တစ္ဖက္ကငိုေနတဲ့အသံေတြၾကားေနရသည္။အကိုတိမ္ယံက-
“ရိႈင္းမင္းတူေလးကိုေျပာပါဦးကြာ။ငါမႏိုင္ေတာ့ဘူး"
“အင္းဗြီဒီယို call ဖြင့္လိုက္အကို"
ရိႈင္းဗြီဒီယို call ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းျမင္လိုက္ရတာကငို
ေနတဲ့စိုင္းေလးရဲ႕မ်က္ႏွာ။မ်က္လံုးေတြေတာင္နီရဲေနၿပီ။ရိႈင္းငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္မိသည္။
“စိုင္းေလးဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ"
စိုင္းကငိုရိႈက္ေနတာမို႔အသံေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္။တိမ္ယံက-
“စိုင္းကတစ္ညလံုးငိုေနတာကြာ။အကိုစိုးကသူမႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးငါ့ကိုဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚလို႔ငါဒီအိမ္ကိုေရာက္လာတာ။မင္းတို႔ကိုဖုန္းဆက္ရမွာအားနာလို႔ေစာင့္ေနေပမဲ့အခုငါအားမနာႏိုင္ေတာ့ဘူး။မင္းတူေလးကမင္းတို႔သြားတဲ့ဆီလိုက္ပို႔ခိုင္းေနတာမင္းေခ်ာ့ေပးပါဦး"
“စိုင္းေလး…ဦးဦးရိႈင္းမနက္ျဖန္က်ျပန္လာမယ္
ေလ"
စိုင္းေလးပါးစပ္ကရိႈက္သံတစ္ဝက္နဲ႔အသံထြက္လာသည္။
“ကိုကိုေရာင္"
“ေအး…ေအး…ကိုကိုေရာင္လည္းရွိတယ္”
ရိႈင္းကငထူးကိုေက်ာ္ၿပီးေရာင္နီ႔ကိုလွမ္းဆြဲ
လိုက္သည္။
“ေဘဘီ…ေဘဘီ…ထဦး။ထဦး"
ေရာင္နီလည္းအိပ္မံႈစံုမႊားနဲ႔ထလာသည္။မ်က္
လံုးေတြကိုပြတ္သပ္ရင္းဆံပင္စုတ္ဖြားျဖစ္ေနတဲ့ေရာင္နီ႔ပံုစံကခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည္။စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲဆြဲဖက္ၿပီးနမ္းလိုက္မိရင္ေတာ့တစ္ဖက္ကၾကည့္ေနတဲ့စိုင္းေလးငုတ္တုတ္ေမ့သြားႏိုင္သည္။
ၾကားထဲကငထူးကသူ႔ကိုမႏိႈးေပမဲ့ေဘးကႏွစ္ေယာက္လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနေတာ့သူလည္းႏိုးလာ
ျပီးငုတ္တုတ္ထထိုင္သည္။ကင္မရာထဲမွာေပၚလာတဲ့လူသံုးေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုျမင္ေတာ့စိုင္းေလးကဝါးခနဲ႔ေအာ္ငိုေတာ့သည္။
