Chapter 2
သွေးများက ၀မ်ယွီရဲ့လက်တွင်သာမက မျက်နှာများတွင်ပါ ပေကျံနေလေသည်။
အမှောင်ထုထဲမှ နီယွန်မီးရောင်အောက်တွင်မြင်နေရသည့် သူ့ပုံမှာ နတ်ဆိုးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ထင်မှတ်စေရသည်။
သူ့လက်ကိုဝေ့ယမ်းလိုက်ကာ သူ့လူများအား ထိုလူ့ကိုလွှတ်ပေးစေသည်။ သူထိုင်ချကာ ထိုလူအားကော်လံအနောက်မှ ဆွဲမလျက်အဆောက်အဦး အစွန်းဘက်ဆီသို့ သူ့ကိုဆွဲခေါ်သွားလေသည်။
သူကကျိအန်းနဉ်ပြုတ်ကျသည့်နေရာနှင့် တစ်နေရာတည်းကို တိတိကျကျရွေးချယ်လိုက်တာပင်။
သူထိုလူကိုဆွဲမလိုက်ချိန်တွင် ထိုလူက အသံကျယ်ဖြင့်အော်ဟစ်တော့သည်။
"ဝမ်ယွီ ငါ့ကိုလွှတ်ပါ ငါ့ကို သနားသောအားဖြင့် လွှတ်ပေးပါကွာ"
ဝမ်ယွီ " မင်းကသူမကိုရော လွှတ်ပေးခဲ့ရဲ့လား သူမလည်းမင်းကိုတောင်းပန်ခဲ့တယ်လေ မဟုတ်ဘူးလား မင်း သူမကိုထွက်သွားခွင့်ပြုခဲ့လို့လား"
ထိုသူ၏ အသံကပြောင်းလဲသွားပြီး"ဒါက လူသတ်မှုနော် ဒါကလူသတ်မှုကွ..."
ဝမ်ယွီက နှာခေါင်းရှုံ့လျက်" ဒါကသွေးကြေးကို သွေးနဲ့ပြန်ပေးဆပ်နေတာလေ...အခုဖြစ်နေသလိုမျိုးလေမဟုတ်ဘူးလား...မင်းကြောက်နေလား... မင်းသူ့မကိုတွန်းအားပေးခဲ့တုန်းက သူမဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေခဲ့မလဲ မင်းတွေးတောင်တွေးဖူးရဲ့လား..." သူကမေးလာသည်။
သူ့အသံက ပုံမှန်ဖြစ်နေပေမယ့် ရေခဲတုံးလိုမျိုး အေးစက်နေ၏။
"ငါမလုပ်ဘူး...သူမဘာသာ ပြုတ်ကျခဲ့တာ..."
ထိုလူက အသည်းအသန် သူ့ကိုယ်သူကာကွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေသည်။
ဝမ်ယွီက တခဏတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် အမှောင်ထဲကနေ အေးစက်စက်ရယ်မောလိုက်သည်။
"မင်းလည်း အခု သူမလိုပဲလေ..."
သူ့ရဲ့လက်မောင်းကြွက်သားတွေကရုတ်တရက်တင်းကြပ်လာကာ အင်အားများပေါက်ထွက်ပြီး ထိုလူအား အပေါ်သို့ပင့်တင်ရင်းအပြင်ဘက်သို့ပစ်ပေါက်လိုက်တော့သည်။
