🤚Chapter 17
အန်းနဉ်၏မျက်နှာထက်၌ အပြုံးတစ်ခုပေါ်လာသည်။
“ဝမ်ယွီ၊ နင်က မကောင်းတဲ့ကောင်ဘဲ...”
ဝမ်ယွီ အံ့ဩသွားသည်။
"အန်းနဉ်က စိတ်ဖတ်နိုင်တာလား... သူအခုလေးတင် ဘာတွေးလိုက်တယ်ဆိုတာကို သိနေတာများလား..."
သူမကို သေချာကြည့်လိုက်တော့ သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကြည်လင်ပြီး တောက်ပနေတယ်ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်သည်။
"ကြည့်ရတာ သူအထင်လွဲသွားတာများလား..."
သူ စဉ်းစားမရတော့ဘဲ အကြံအိုက်လာသည်။
အန်းနဉ်ကတော့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးကို ပစ်ချလိုက်ရလို့ တော်တော်လေး နေလို့ကောင်းလာသည်။
ပြုံးနေတဲ့မျက်နှာ၊ တောက်ပရွှန်းစိုနေတဲ့ မျက်နှာထားဖြင့်
“ထပ်ပြောပါရစေ ငါက နင်နဲ့ သူငယ်ချင်းပဲ ဖြစ်ချင်တာ... ဒီလိုမျိုး အတင်းလုပ်ယူနေစရာမလိုပါဘူး. တကယ်လို့ နင့်ဘက်က သူငယ်ချင်း မလုပ်ချင်ဘူးဆိုရင် မေ့ပစ်လိုက်ပါ...”
ဝမ်ယွီက လျှာကို ကျစ်ခနဲ စုတ်သပ်လိုက်ပြီး ပြန်ပြောမလို့ပြင်တုန်း တစ်ယောက်ယောက်က အန်းနဉ်ရဲ့ နာမည်ကို ခေါ်လာ၏။
သူတို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အန်းနဉ်ကိုခေါ်လိုက်တာက အတန်းခေါင်းဆောင် မုန့်ရှင်းယွီပင်။ သူမနှင့် အခြားအတန်းဖော်တချို့က ကျောင်းအပြင်ဘက်ကနေ သူတို့ဆီကို လျှောက်လာကြသည်။
အန်းနဉ်က ဝမ်ယွီကို “ငါ့အတန်းဖော်တွေ ငါ့ကိုခေါ်နေတာ”လို့ ပြောပြီး ပြေးထွက်သွားသည်။
သူမက မုန့်ရှင်းယွီထံကို သွားပြီး မေးလိုက်သည်။
“နင်တို့ ဈေးဝယ်ထွက်ကြတာလား...”
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်က လက်ထဲ အိတ်အသေးလေးတွေ သယ်ထားတော့ ကျောင်းအပြင်ဘက်က ဈေးဆိုင်ကို သွားခဲ့ကြတဲ့ပုံပင်။
“ငါခေါင်းစည်းကွင်းဝယ်ချင်လို့ သူတို့နဲ့ တူတူသွားလိုက်တာလေ”
အန်းနဉ်က ဤအုပ်စုထဲမှာ သူမနှင့်စကားနည်းနည်းပြောဖူးတဲ့ မုန့်ရှင်းယွီကလွဲပြီး ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့ မရင်းနှီးချေ။ ယခု အန်းနဉ်ကို ခေါ်လိုက်တာ သူမဆိုပေမယ့် အန်းနဉ်က နောက်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
