🤚Chapter 46
နေ့လည်စာကို ဤကလပ်မှာပင် သူတို့စားလိုက်ကြသည်။
စားသောက်နေစဉ်အတွင်း ယန်ပေါ်နှင့် ဝမ်ယွီတို့က နှစ်အတော်ကြာအတူရှိခဲ့သည့်သဖွယ် ပြေပြေလည်လည် ရယ်မောနေကြလေသည်။ သိပ်မကြာမီကပင် ယန်ပေါ်က ဝမ်ယွီ နောက်သို့လိုက်ရန် ကြိုးစားနေခြင်းမဟုတ်ဟု ပြောရခက်သည်။ ရံဖန်ရံခါသာ သူတို့စကားဝိုင်းမှ သူကလုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်သည့်မှာကြားချက်များကိုပေးကာ ကျိအန်းနဉ်ကို တစ်ချက်အမြန်ကြည့်လာသည်။
သူက ဝမ်ယွီနှင့် အဆင်ပြေနေပုံရသော်လည်း သူမကို ကြည့်နေသော သူ့အကြည့်တွင် ပြုံးနေသည့်အရိပ်အမြွက် အမြဲရှိနေသည်ဟု ခံစားမိသည်။
သူ့အပေါ်ထားရှိသော သူမ၏သတိက ပိုပြင်းထန်လာသည်။
သူတို့ စားသောက်ပြီးသည်နှင့် တစ်လမ်းစီခွဲသွားကြသည်။
ဝမ်ယွီက ကျိအန်းနဥ်ကို အိမ်ပြန်မပို့ချင်၍ မေးလိုက်သည်။
“ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ....”
ကျိအန်းနဉ် : “ညနေဘက်ကျရင် ကော်ဖီဆိုင်သွားရဦးမယ်... ကျွန်မကို အိမ်မှာပဲ ချထားပေးပါ.... ကျွန်မအဖွားလည်း ရှိနေတုန်းပဲ....”
ဝမ်ယွီက ကော်ဖီဆိုင် သို့မဟုတ် မည်သည်ကိုမျှ ဂရုမစိုက်သောကြောင့် အဖွားအကြောင်း ပြောပြသည့်အခါမှသာ သူမအိမ်သို့ မောင်းသွားရန် သဘောတူခဲ့သည်။လမ်းတွင် သူမက မေးလာသည်။
"ရှင် ယန်ပေါ်နဲ့ရင်းနှီးတာလား..."
"ကိုယ်တို့က အသိအကျွမ်းတွေလောက်ပါပဲ... ရင်းနှီးတာမျိုးလည်းမဟုတ်သေးဘူး.... တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တွေ့ရင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ရုံပဲ..."
ဝမ်ယွီက ဂရုတစိုက်ဖြင့် မေးလာသည်။
"ဘာလို့ သူ့အကြောင်းမေးတာလဲ..."
အမှန်တွင်မူ ဝမ်ယွီ ယန်ပေါ်နှင့် မရင်းနှီးပေ။ ယန်ပေါ်က ချန်းလျန်၊ ယန်ယွမ်တို့နှင့် နီးကပ်နေသောကြောင့် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရုံတင်သာမက သူတို့ဆက်ဆံရေးက ရှိုးသက်သက်သာဖြစ်သည်။ လီဟေးနှင့် အခြားသူများကို ရင်းနှီးသကဲ့သို့ ယန်ပေါ်အား မရင်းနှီးလှပေ။
