Chapter 11
ဝမ်ယွီက ပြတင်းပေါက်မှန်မှတဆင့် သူမ caféဆိုင်ထဲ ဝင်သွားသည်အထိ ကြည့်နေခဲ့သည်။ နောက်တော့ ရှင်းမပြနိုင်လောက်အောင် စိတ်ရှုပ်လာသလို ခံစားရ၍ စီးကရက်ကို မီးညှိလိုက်သည်။သူ့ဖုန်းက မြည်လာပြီး သူငယ်ချင်းတစ်ချို့က ခေါ်ေနသည်။
“မင်း ဘယ်မှာလဲ ပိတ်ရက်ဆိုတော့ အပြင်မှာ အပျော်သွားရှာရအောင်လေကွာ...”
သူက ရုတ်တရက်ကြီး အပြင်ထွက်ဖို့ သဘောတူလိုက်မိကြောင်း သိလိုက်သည်။ သို့သော် ဖုန်းပြန်ဆက်မနေဘဲ ကားထဲမှာထိုင်ရင်း စီးကရက်ကို ဆက်သောက်နေမိသည်။ သောက်လို့ ကုန်သွားမှ caféဆိုင်ဘက် လှမ်းကြည့်ကာ ညည်းတွားလိုက်သည်။
“အရူးလားကွာ”
ကားမီးကိုဖွင့် ဂီယာပြောင်းရင်း စမောင်းတော့သည်။
ပိတ်ရက်ဆိုတော့ ပုံမှန်ထက်လူပိုကျပြီး ရှုချန်းရဲ့ ဆိုင်က ဒီနေ့ ယောကျာ်းလေးတွေ ပိုတောင်များနေသည်။
ခုနစ်ယောက်၊ ရှစ်ယောက်လောက်က အန်းနဉ်ရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို လိုချင်နေပြီး သုံးလေးယောက်က သူတို့ရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ထားခဲ့ကာ နှစ်ယောက်ကတော့ အန်းနဉ်အတွက် လက်ဆောင်ပေးပြီး တန်းထွက်ပြေးသွားကြ၏။
အရှက်မရှိတဲ့ ဆိုင်ရှင်က ရယ်ပြီးပြောသည်။
“ဟားဟားဟား သူတို့ကို နားလည်ပါတယ်ကွာ...”
အန်းနဉ်က နှစ်ဖက်မြင်ရုပ်သွင်ကနေ တကယ့်ဘဝကမိန်းကလေးအဖြစ် ပြောင်းလာပုံပေါက်နေတာဖြစ်၍ သူတို့လို otakuအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာပင်။
အန်းနဉ်က မျက်လုံးကို လှိမ့်ကာ လက်ဆောင်တွေကို ရှုချန်းဆီ ပြန်ပေးလိုက်သည်။
” ဒီမှာ အကို့ကို အကုန်ပေးလိုက်မယ် ကျွန်မ ဒါကို လက်မခံနိုင်ဘူး သူတို့နောက်တစ်ခါလာရင် ပြန်ပေးလိုက်ပါဦးနော် ကျွန်မ အလုပ်ဆင်းတော့မယ်...”
“အန်းနဉ်” ရှုချန်းက တုံ့ဆိုင်းစွာဖြင့် မေးသည်။
“မင်း ညစာ တစ်ခုခုစားချင်လား…”
“အာ.. အစ်ကိုပြောတာက အပြင်သွားစားကြမလားလို့ပါ”
ရှုချန်းက စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ရှက်နေတာတောင် တွေ့လိုက်တော့ သူမ မနေနိုင်ဘဲ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဝမ်ယွီလို အမူအရာတချက်မပြောင်းဘဲ အရှက်မရှိတဲ့စကားတွေကို ပြောနိုင်တဲ့သူနှင့် ယှဉ်လျှင် ရှုချန်းကမှ ပိုပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းဦးမည်။
