Chapter 3
စက်တင်ဘာလဝက်သို့ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သော်လည်း သူမက အဒေါ်ကြီးနှင့်မရင်းနှီးသေးပေ။သို့သော်ပြန်မွေးဖွားလာသူအနေဖြင့် အဒေါ်ကြီးကလူကောင်းဆိုတာ သူမသိနေသည်။
"ကျေးဇူးပါ အန်တီလီ..."
သူမကချိုချိုသာသာလေး ပြောလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးပြုပြီးသမီးကြက်ဥနည်းနည်းလောက်ထပ်ရနိုင်ဦးမလား..."
ကျောင်းသားအများစုက စားပြီးသည်ဖြစ်၍ လူအများကြီး ဒီနေရာတွင်မရှိတော့ပေ။
အဒေါ်လီမှာ သူစိမ်းတစ်ယောက်က သူမနာမည်ကိုသိနေသဖြင့် အံ့ဩသွားသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုပါစေ လူအများက သူမမျိုးရိုးနာမည်ကိုခေါ်ကြသည်ဖြစ်၍ သိပ်အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်ချေ။သူမက ကျိအန်းနဉ်ကိုကြည့်ရင်း ညဉ်းညူးနေသော်လည်း ပန်းကန်ထဲကြက်ဥများ ထပ်ထည့်ပေးလေသည်။
ကျောင်းအပေါက်၀နှင့်နီးသည့် နေရာမှအစားအစာများက ဈေးနည်းသဖြင့် အရင်ဘ၀ကကျိအန်းနဉ်သည် မကြာကြာ ဒီမှာစားဖို့လာဝယ်လေ့ရှိသည်။
အစပထမတုန်းကမူ အဒေါ်လီက သူမသည် အာဟာရပြည့်ဖို့ထက် ရုပ်ရည်ကိုသာ ဂရုစိုက်တတ်သောမိန်းကလေးတွေထဲကတစ်ယောက်လို့သာထင်နေခဲ့သည်။နောက်ပိုင်းတွင် ကျောင်းသူလေးကျိအန်းနဉ်က ငွေကြေးခက်ခဲတာကြောင့် ဈေးပေါသည့်ဟင်းများသာ ဝယ်လေ့ရှိတာကို နားလည်သွားသည်။ထိုကြောင့် သူမကို ဟင်းချပေးတိုင်း အဒေါ်လီက သူမပန်းကန်ထဲ ဇွန်းတစ်ဝက်ကျော်ပိုထည့်ပေးလေ့ရှိ၏။
သူမဝိညာဉ်မြောနေချိန်တွင် အန်တီလီက သူမအားတစ်ကြိမ်ခေါ်မိခဲ့လေသည်။ကန်တင်းမီးဖိုချောင်ထဲမှသူတွေက ကျောင်းသားတွေအတွက် နေ့လည်စာပြင်ဆင်ရင်းကျောင်းပြင်တွင်သေဆုံးခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အကြောင်း အတင်းပြောကြလေသည်။
လေထုထဲမှာ လွင့်မျောနေရင်း အန်တီလီက သူမရဲ့ မီးဖိုချောင်အကူကိုအော်နေတာကို သူမကြားလိုက်ရသည်။
"ငါမယုံဘူး...ရှောင်ကျိက ဒီလိုကလေးမျိုးမဟုတ်ဘူး...အဓိပ္ပါယ်မရှိတာပြောနေတာကို ရပ်လိုက်..."
