Chapter 14
နေ့လည်စာအော်ဒါကိုပို့ပြီးသည့်နောက် ကျိအန်းနဉ်က အမျိုးသမီးကျောင်းအိပ်ဆောင်ကနေဆင်းလာသည်။သို့ပေမယ့် ချက်ချင်း သူမကန်တင်းဆီမသွားခဲ့ပေ။ သူမက အောက်ထပ်မှာ ကျောက်တုံးထိုင်ခုံတစ်ခုကိုတွေ့ပြီးထိုင်ချလိုက်သည်။
သူမလက်မောင်းကိုခြေထောက်ပေါ်တင်ထားပြီးသူမမျက်နှာကိုကွယ်ထားမိသည်။
သူမလက်များက တုန်ယင်နေတုန်းရှိသေး၏။
သူမ ကျောင်းချန်ကိုမြင်သည့်အခါကြောက်လန့်မှုကိုခံစားရသည်။ ကြောက်ရွံ့မှုနောက်က တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုသတ်ချင်သည့် ဒေါသကသူမစိတ်တွင်းထွက်ပေါ်လာသည်။
သူမ ကျောင်းချန်ကိုသတ်လိုက်ရင်ဘာဖြစ်သွားမှာလဲ...
၀မ်ယွီ၏အရင်ဘ၀မှာ သူလက်တွေ့ပြခဲ့ပြီးပြီ၊သူ့ဘ၀တစ်ခုလုံးပြိုလဲပျက်စီးသွားခဲ့သည်။အစတုန်းက သူ့မှာ အလွန်ကောင်းမွန်သည့်ဘ၀တစ်ခုရှိခဲ့၏။
ကျိအန်းနဉ်က မျက်နှာကိုခက်ခက်ခဲခဲ ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးနောက် သူမအရှေ့မှာ ဖိနပ်တစ်စုံကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
မော့ကြည့်သည့်အခါ ၀မ်ယွီက သူ့လက်ကိုအိပ်ထောင်ထဲထည့်ထားပြီးသူမကိုငုံ့ကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်သည်။ သူမရှုထောင့်မှကြည့်လျှင် ၀မ်ယွီက လူအကြီးကြီး တစ်ယောက်လိုဖြစ်နေသည်။
"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ"သူမဘေးမှာ၀င်ထိုင်ပြီးသူမေးလိုက်သည်။
သူမ ကျောင်းအိပ်ဆောင်ဘက်ကနေလမ်းကူးလာဖို့ သူစောင့်နေပေမယ့် သူမက ဗလာဖြစ်နေသည့်အမူအရာဖြင့် ကျောက်တုံးထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်လိုက်တာကိုပဲ သူမြင်လိုက်ရသည်။သူမကိုစကားလာမပြောခင်အထိ သူခဏလောက်ကြာအောင်စောင့်နေခဲ့သေးသည်။
ကျိအန်းနဉ်က သူ့ကိုကြည့်ပြီးမေးလိုက်သည်။
"ဘာလို့ ထမင်းစားဖို့မသွားသေးတာလဲ"
အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာ သူစားပြီးသွားပြီဖြစ်၍ လာခဲ့တာမျိုးမဖြစ်နိုင်ပေ။
ကျိအန်းနဉ်က ငယ်ရွယ်သည့်အမျိုးသားကိုကြည့်နေပြီး သူမအတွက် လူသတ်ခဲ့ပုံကိုပြန်တွေးနေမိသည်။ သူ့ဘ၀က သူမကြောင့်သက်တမ်းတိုခဲ့ရသည်။ ယင်းကိုတွေးမိတော့ သူမနှလုံးသားကနူးညံ့သွားရပြီး သူမအသံကအစ သဘာ၀ကျကျ ညင်သာစွာထွက်လာ၏။
