🤚Chapter 21
ဝမ်ယွီသည် ငယ်စဉ်က ပြန်ပေးဆွဲခံရဖူးပြီး နောက်တော့ ဘေးကင်းကင်းနှင့် ပြန်လာနိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ဝမ်ယွီ၏အဖေက သူ့ကို အတိုက်အခိုက် သင်ယူစေခဲ့သည်။ နှစ်အတော်ကြာလေ့ကျင့်ပြီးနောက် ပရော်ဖက်ရှင်နယ် လက်ဝှေ့သမားနီးပါး ကျွမ်းကျင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ဆီ လဲကျလာသော တစ်စုံတစ်ယောက်ကို တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိဘဲ လက်လှမ်းကာ ညင်ညင်သာသာနှင့် ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
ချန်းဟောင်နှင့် စွန်းခိုင်တို့က အချင်းချင်း သိနေတယ်နော်ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုး ဖလှယ်လိုက်ကြသည်။
နောက်ပြီး သူတို့က အတိုက်အခိုက်သင်ထားသဖြင့် စူးရှတဲ့ မျက်လုံးတွေရှိတာကြောင့် ချော်လဲတာက အစစ်အမှန်လား၊ အယောင်ဆောင်လားဆိုတာကို လွယ်လွယ်လေးခွဲနိုင်ကြသည်။
(သူတို့သုံးယောက်က ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်ကြတာလေ၊ ဒီမိန်းကလေးမှာ ရှင်းလင်းတဲ့ ပစ်မှတ်ရှိနေတဲ့ပုံပဲ...အလယ်မှာလျှောက်နေတဲ့ ဝမ်ယွီအပေါ်ကို တိုက်ရိုက်ကြီး လဲကျလာတာက သိပ်သိသာလွန်းတယ်...)
အခုက ဝင်ခွင့်ရာသီဖြစ်တဲ့ စက်တင်ဘာလ၊ အဲ့ဒါကို ဝမ်ယွီရဲ့ မက်မွန်ပွင့်တွေကတော့ တစ်ခုပြီး တစ်ခု ပွင့်နေတာပဲ...
(အချစ်ရေးကိုပြောတာပါ)
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ စီနီယာအကို”
စွန်းယာရှန့်က ဝမ်ယွီကို မှီထားရာမှ မတ်တပ်ရပ်ပြီး မျက်နှာကိုမော့ကာ ဆံပင်ကို လက်နှင့် နားရွက်အနောက်သို့ ပို့လိုက်သည်။ သူမရဲ့ ကိုယ်ဟန်အမူအရာနှင့် လှုပ်ရှားမှုတို့က နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းနေသည်။
တောင့်တင်းပြီး ကိုးရိုးကားယားနိုင်တဲ့ အန်းနဉ်နှင့် ယှဉ်လျှင် သူမက အတွေ့အကြုံရှိတာ ထင်ရှားသည်။
ဝမ်ယွီက သူ့လက်မောင်းကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး “ရပါတယ်” ပြောကာ ထွက်သွားဖို့ ပြင်သည်။
သိုပေမယ့် ရုတ်တရက် စွန်းယာရှန့်က အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် အံ့အားသင့်စွာ ပြောသည်။
