🤚Chapter 20
ဝမ်ယွီက microwaveကို ကျောင်းမှ အန်းနဉ်နေထိုင်သည့် အိမ်ရာဝင်းအထိ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သယ်လာခဲ့သည်။ထို့နောက် အပေါ်ထိတက်ကာ အန်းနဉ်ရဲ့ အခန်းရှေ့သို့ ပို့ရန် မရမကတောင်းဆိုသည်။
အန်းနဉ်က “ဒီမှာပဲထားခဲ့ပါ မြန်မြန်ပြန်တော့လေ”ဟုပြောပေမယ့် ဝမ်ယွီက ပြန်ဖို့ကိုငြင်းသည်။
“ဒီထိတောင် ရောက်နေပြီပဲကွာ၊ ကိုယ့်ကို အခန်းထဲထိ ပို့ခွင့်ပြုပါ”
အန်းနဉ် ခဏမျှ ငြိမ်သက်သွားပြီး ခေါင်းကို အောက်ငုံ့ကာ “ငါ့အဖွားက အိမ်မှာ ပြီးတော့ သူမစိတ်က သိပ်အဆင်မပြေဘူး”
ဝမ်ယွီက အန်းနဉ်ရဲ့အဖွားက သူငယ်ပြန်နေကြောင်းကို ရုတ်တရက် သတိရသွားသည်။
နောက်ထပ်မတောင်းဆိုတော့ဘဲ အထုပ်ကို တံခါးဝ၌ ထားကာ “ကောင်းပြီ ဒါဆိုကိုယ်ပြန်ပြီနော်...”
“ခဏနေပါဦး” အန်းနဉ်က သူ့ကို တားလိုက်သည်။
ထောင့်စွန်းမှာ အက်ကြောင်းရာထင်နေတဲ့ ပလတ်စတစ်ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ထုတ်ကာ
“နေ့လည်တုန်းက ဘယ်လောက်ရှင်းလိုက်ရလဲ ငါပြန်ပေးမယ်”
ဝမ်ယွီက သူမရဲ့ ဈေးပေါပြီးဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ကြည့်ကာ မျက်လုံးလှိမ့်လိုက်သည်။ လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ တံခါးကို ဖိ၍ သူမအနားသို့ တိုးလာသည်။
အန်းနဉ်က အလိုအလျောက်ပဲ တံခါးကိုမှီလိုက်ရသည်။
ဝမ်ယွီက သူမကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ “ဒီကိစ္စကို ရှင်းကြတာပေါ့”
“ကိုယ်က ပိုက်ဆံသုံးပြီး မင်းကိုအနိုင်ကျင့်မှာမဟုတ်သလို မင်းကလည်း ဒီလိုကုန်ကျစရိတ်လေးတွေအတွက် ကိုယ့်ကို ပြန်ပေးစရာမလိုဘူး ကိုယ်တို့က သူငယ်ချင်းတွေပဲဆိုရင်တောင် မင်းကပေးစရာမလိုဘူး... “
ဝမ်ယွီရဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပြီးရနံ့က မဆိုးရွားပေမယ့် သူမကိုတော့ မွန်းကျပ်စေသည်။
သူမက အသက်ရှူထိန်းကာ သူ့ကို စိုက်ကြည့်သည်။
မျက်လုံးနှစ်စုံက အချင်းချင်း မြဲမြံနေကြပြီး သူတို့ရဲ့ အသက်ရှူသံကို ဟောခန်းတစ်လျှောက် ကြားနေရသည်။
