Chapter 8
သူမရဲ့ သွယ်လျတဲ့လက်ချောင်းတွေက ဖုန်းကို ဖဲချပ်တစ်ခုလို ပေါ့ပါးစွာကိုင်ထားသည်။
ဝမ်ယွီက သူမကို စကားဖြတ်ပြောလိုက်ပြီး
“မနေ့က ကျောင်းဆင်းတော့ ကိုယ်မင်းကိုတွေ့လိုက်သေးတယ် အိမ်မပြန်ဘဲ ဘယ်ကိုသွားတာလဲ”
ယခုမှ သိကြတဲ့လူတွေအတွက်တော့ ထိုမေးခွန်းက မယဉ်ကျေးရာရောက်သည်။
သို့ပေမယ့် ဝမ်ယွီက တစ်ဆင့်ချင်းနီးစပ်ဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ အန်းနဉ်ရဲ့ တိုတုတ်လှသော အဖြေများကိုသာ ရခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူက အဓိက အကြောင်းအရာသို့ တန်းသွားလိုက်သည်။
အတိတ်ဘဝကတည်းက သူ့ရဲ့လွှမ်းမိုးတတ်တဲ့ အမူအကျင့်ကို ကျင့်သားရနေပြီမလို့ သူမက အထူးတလည် အံ့ဩမနေတော့ပေ။
“အဲ့ဒါ အလုပ်ကို သွားတာ၊ နောက်ကျနေပြီပဲ ကျောင်းကိုပြန်ကြတာပေါ့”
ဝမ်ယွီက တုတ်တုတ် မလှုပ်ချေ။
“မင်း ဘယ်မှာအလုပ်လုပ်တာလဲ”
သူမ မပြောလျှင်ပင် နောက်တော့ သူရှာတွေ့မှာသာ ထိုတော့မှ ရှုချန်းရဲ့ဆိုင်ကို ခဏခဏ လာပြီး ရှုချန်းကို လာခြိမ်းခြောက်သွားမှာ သေချာပေါက်ပင်။
“ကွမ်းမင်လမ်း”
“အဲ့ဒီမှာ animeနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ caféရှိတယ်”
သူမက မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြန်ဖြေလာတော့ သူနေရထိုင်ရ ကောင်းသွားသည်။ ဒီကျောင်းနေဖက်လေးက သူ့ကို လျစ်လျူရှုလွန်းလို့ သူ့ကိုယ်သူ ကြက်တောင်ပံလောက်တောင် ဆွဲဆောင်မှုမရှိတော့သလို ခံစားနေရ၏။
“အိုး၊ ကိုယ်နောက်ဆို လာခဲ့မယ်”
ဝမ်ယွီက သူ့ဖုန်းကိုဖွင့်လိုက်ပြီး အန်းနဉ်ကို ပြကာ “ဒီလူကိုမင်းသိလား”
အန်းနဉ်က စေ့စေ့ကြည့်သည်။
ဖုန်းစခရင်ပေါ်တွင် သူမမြင်လိုက်သည်မှာ ပါးကဖူးယောင်နေပြီး နှာခေါင်းနှင့်ပါးစပ်က သွေးတဒီးဒီးစီးကျနေကာ သွားတစ်ချောင်းကျွတ်နေသည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ပုံပင်။ ထိုယောကျ်ား၏မျက်နှာသည် မျက်ရည်နှင့်နှာရည်ရောထွေးနေပြီး သူ့အမူအရာမှ နာကျင်မှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှုတို့ကို အထင်းသား မြင်နေရသည်။
