Chapter 7
ကျိအန်းနဉ်သည် အတိတ်ဘဝကတည်းက အိမ်နီးနားချင်းများနှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းဖို့ သေချာဂရုစိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူတို့ကပဲ သူမအဖွားကို ဆာလောင်ပြီးမသေစေဖို့ ကယ်တင်ပေးခဲ့တာပင်။ ယခုဆို သူမက အိမ်နီးနားချင်းများနှင့် ပိုပြီးရင်းနှီးလာခဲ့သည်။
သူမ မရှိတဲ့အချိန်မှာ သူမအဖွားရဲ့ အသက်ကိုကယ်ဖို့ ထိုအိမ်နီးနားချင်းတွေကိုပဲ သူမအားကိုးရမှာပင်။ဆောင်းဦးည ကြယ်စုံနေတဲ့ကောင်းကင်က အထူးကို ကြည်လင်ပြီး နက်ပြာတောက်နေပေမဲ့ တခြားရာသီတွေထက် ကြယ်တွေကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ ကျိအန်းနဉ်နှင့် သူမရဲ့ အဖွားက လက်တွဲလျှောက်နေရင်း သူမ အဖွားကို အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်မေးနေမိသည်။
"ညစာအေးနေတဲ့အခါ စားရအဆင်ပြေရဲ့လား... အိမ်သာသုံးပြီးရင် ရေဆွဲချရဲ့လား..."
အဖွားကမူ နေ့စဉ်ဘဝနှင့် ပတ်သတ်တဲ့ မေးခွန်းတဝက်လောက်သာ ပြန်ဖြေနိုင်သည်။ နောက်ထပ်မေးခွန်းတွေ မေးလာလျှင် သူမ စိတ်ရှုပ်သွားတော့သည်။
ကျိအန်းနဉ်က အဖွားရဲ့ဆံပင်ကို သပ်ရပ်အောင် ကူပေးပြီး ညှင်သာစွာဖြင့် “အဆင်ပြေပါတယ်။ သမီး ဒီနေ့ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ အလုပ်မသွားခင် အိမ်အရင်ပြန်ပြီး အဖွားအတွက် ညစာနွှေးပေးဖို့ မန်နေဂျာကိုပြောလိုက်မယ်နော်”
အတိတ်ဘဝက သူမအဖွားရဲ့ နာတာရှည်ရောဂါက ကုသစရိတ် တအားမြင့်ပြီး သူမမှာ လူနှစ်ယောက်စာပါ ထောက်ပံ့ဖို့ရုန်းကန်ခဲ့ရသည်။ အချိန်တွေကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ငွေရှာပြီး မနက်တည်းကချက်ထားတဲ့ အစားအသောက်တွေကိုအပူခံဘူးထဲပဲ ထည့်ထားတတ်သည်။ နေ့လည်စာစားဖို့ အဆင်ပြေသော်လည်း တနေကုန်ပြီးတာနှင့် ထမင်းက ပူသင့်သလောက် မပူတော့ချေ။
ကျိအန်းနဉ်က ယင်းကို သိပေမယ့် အတိတ်ဘဝမှာ သူမအတွက် လူနှစ်ယောက်စာ ထောက်ပံ့ဖို့ ငွေရှာတာက ပိုအရေးကြီးနေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သူမသေဆုံးပြီးနောက် သူမရဲ့ဝိဉာဉ်က ခြေဦးတည့်ရာ သွားလာနေခဲ့ရပြီး အဖွားကိုနောက်ထပ် မပွေ့ဖက်နိုင်တော့လို့ နောင်တရခဲ့သည်။ ယခုဘဝမှာတော့ သူမဘယ်လောက်ပဲပိုပင်ပန်းရပါစေ သူမအဖွားကို ပိုဂရုစိုက်မည်ပင်။
