Chapter 15
ကျိအန်းနဉ်က သူမဖုန်းကိုထုတ်ပြီးပြောနေခဲ့သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ကျွန်မကကျောင်း၀င်ပေါက်မှာ အစ်ကိုရောက်လာပြီလား အစ်ကိုကဘယ်မှာလဲ......အိုး...ကျွန်မမြင်ပြီ"
၀မ်ယွီသည် ကျိအန်းနဉ်က ဖုန်းချပြီး ဦးတည်ချက်တစ်ခုကိုလက်ပြနေတာကိုမြင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ငယ်ရွယ်ချောမောသည့်အမျိုးသားတစ်ယောက်က သူမဆီကိုပြေးလာသည်။
"ရော့..."
၀မ်ယွီက ချန်းဟောင်အား စာရင်းဖောင်ကိုလက်လွှဲပေးပြီးကျိအန်းနဉ်နောက် လိုက်သွားလိုက်သည်။
ကျိအန်းနဉ်က ရှုချန်းနှင့်နေ့လည်စာစားရန်ချိန်းထားခဲ့သည်။
သူမကပိတ်ရက်မှာအလုပ်လုပ်ရသည့်အတွက် ထို့ကြောင့်သူမအားသည့်ကြားရက်များအတွင်းသာ ရှုချန်းကိုဖိတ်ကြားနိုင်သည်။ ကံအားလျော်စွာ၊ ကော်ဖီဆိုင်က ဟွာတတက္ကသိုလ်နှင့် နီးပြီး ရှုချန်းက မိနစ်အနည်းငယ်သာကားမောင်းရန်လိုသည်။
သူ့ကားကို ဟွားတတက္ကသိုလ်၏အပြင်ဘက် လမ်းဘေးမှာပါကင်ထိုးပြီး ကျိအန်းနဉ်ကို ခေါ်လိုက်သည်။ သူကြည့်လိုက်ချင်းချင်း ကျိအန်းနဉ်က သူ့ဆီပြေးလာနေတာကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ကျိအန်းနဉ်၏ ပို့ဆောင်ရေးအလုပ်ကပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။ အပူကြောင့် အပေါ်ဖုံးအင်္ကျီလက်ရှည်ကိုချွတ်ထားပြီးသူမခါးမှာချည်ထားပြီး လက်တိုလေးသာကျန်နေသည်။ သူမ၏မျက်နှာနှင့်လက်မောင်းက နေရောင်ထဲမှာပေါ်နေပြီး ပန်းလေးတစ်ပွင့်လိုတောက်တောက်ပပပြုံးနေခဲ့သည်။
အိုတခု တစ်ယောက်ဖြစ်သောရှုချန်း၏နှလုံးသားလေးမှာ တူနှင့်ထုလိုက်သလို တဒုတ်ဒုတ်ခုန်သွားရ၏။
၀မ်ယွီက ကြက်သေသေနေခဲ့သည်။
သူ ကျိအန်းကို စတွေ့ကတည်းက ယခုချိန်အထိ ဘယ်တော့မှ သူမ ထိုသို့မပြုံးပြဖူးဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားသည်။
ဘယ်တုန်းကမှ...
၀မ်ယွီက ပြေးနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် သူအကြည့်က တဖြည်းဖြည်း အေးစက်လာသည်။
