🤚Chapter 37
မနက်ခင်း ၀မ်ယွီနိုးလာသည့်အခါ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေမှုကိုခံစားလိုက်ရသည်။
သူ၏အိမ်မက်ထဲမှ ပုံရိပ်များက မှုန်၀ါး၀ါးဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူ၏နှလုံးသားထဲတွင် နာကျင်မှုနှင့် မသက်မသာခံစားနေရမှုက ကျန်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သူ့ခေါင်းကိုနှိပ်လိုက်သည့်အခါ အနည်းငယ်သက်သာသလို ခံစားလာရသည်။ ထို့နောက် စောင်ကိုမကာ အိပ်ရာထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။
အားလပ်ရက်ပြီးနောက် ပထမဆုံးအလုပ်နှင့် ကျောင်းပြန်သွားရသောနေ့တွင် လူတိုင်းက နုံးခွေနေပုံပေါ်နေသည်။ ဆရာ၏အသံပင် အားအင်ကင်းမဲ့နေသည်။
၀မ်ယွီကမူ အတော်ပင်တက်ကြွနေသည်။ သူက အားလပ်ရက်အားလုံးကို ၀မ်ကောအန်းနှင့် ကုန်ဆုံးခဲ့ရသည်။ ကျန်းမာရေးထိန်းသိမ်းရန်ဆို၍ လူအိုကြီးအုပ်စုနှင့် ကျွန်းတစ်ခုပေါ်သို့လိုက်ပါသွားရပြီး သူ့အားလပ်ရက်အားလုံးကို ကျန်းမာရေးညီညွတ်သည့်နေထိုင်မှုနှင့် နေထိုင်ရန် ဆွဲဆောင်ထားခဲ့ကြသည်။
ယမန်နေ့ညက ကျိအန်းနဉ်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပြီးနောက် သူအိပ်ရာစောစော၀င်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ ယနေ့လန်းဆန်းနေသည်။
ချန်းဟောင်က တစ်မနက်လုံး စာရေးခုံပေါ်မှောက်နေကာ လုံး၀ညှိုးရော်နေသည်။ နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်သည့်အခါ ၀မ်ယွီက သူ့ကိုကန်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"သွားစားကြစို့..."
ချန်းဟောင် မူးနောက်နောက်ဖြစ်နေပြီး မျက်လုံးပွင့်လာသည်။
"မင်းဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ... အငွေ့ပျံသွားတာလား... မင်းမနေ့ညက ဘာတွေများ လုပ်နေခဲ့တာလဲ..."
၀မ်ယွီကမေးပြီး သူ့ကိုကော်လံမှ ဆွဲခေါ်သွားသည်။
ချန်းဟောင် ကျယ်လောင်စွာသမ်းဝေပြီးပြောလိုက်သည်။
"ငါ အားလပ်ရက်တစ်ခုလုံး ညတိုင်းဂိမ်းဆော့နေခဲ့တာ... အဲဒါ တော်တော်ကောင်းတာပဲ..."
"မင်းကိုယ်မင်း ပြန်ကြည့်စမ်းပါဦး..."
၀မ်ယွီ မှင်သက်မိသွားပြီးပြောလိုက်သည်။
