🤚Chapter 36
ဝမ်ယွီ့စိတ်ထဲရှိ မငြိမ်သက်နိုင်သည့် အတွေးများ၊ ဒုက္ခကို နှိုးဆော်နေသည့် ဆန္ဒများအားလုံးက အန်းနဉ်၏ ကြည်လင်သန့်ရှင်းသည့် အကြည့်အောက်မှာ ကျဆုံးသွားရသည်။
စကားဖြင့် ပုံဖော်ရမည်ဆိုလျှင် ၎င်းတို့က လျော့ပါးလွင့်ပျောက်သွားသည့်ပုံပင်။
သူက ခါးသီးသည့် ခံစားချက်များဖြင့် အံကြိတ်ကာပြောသည်။
“ဒီရက်ပိုင်း မင်းအကြောင်းပဲ တွေးနေတာ… ကိုယ့်မှာတော့ နေ့ဆို လူမှုဆက်ဆံရေးကောင်းဖို့ ကြိုးစားရတယ်… ညကျပြန်တော့ မင်းအတွက် လေ့ကျင့်ရေးအစီအစဉ် ဆွဲရတယ်… မင်းကတော့ ကိုယ်ဖုန်းခေါ်တာ မကိုင်သလို စာလည်း မပြန်ဘူး… တကယ့်ကို တရားတာပဲ…”
အန်းနဉ်က သူမကိုယ်သူမ ခုခံကာကွယ်သည်။
“အလုပ်ချိန်မှာ ဖုန်းကိုင်လို့မရဘူးလေ… အလုပ်ချိန်ပြီးလို့ မြင်တဲ့အချိန်ကျတော့ တအားနောက်ကျနေပြီ… ရှင့်စာတွေလည်း ပြန်ပါတယ်…”
“စာပြန်တယ်ဟုတ်လား...”
ဝမ်ယွီက နှာမှုတ်လိုက်သည်။
“နောက်ရက်ရောက်မှ ပြန်တဲ့စာကို ပြောနေတာလား…”
အန်းနဉ်က ပြန်ရှင်းပြသည်။
“ကျွန်မက ပုံမှန်ဆို အင်တာနက်ဖွင့်ထားလေ့မရှိဘူး… wifiရှိတဲ့နေရာမှ စာဝင်မှန်းသိရတာ...”
“….” ဝမ်ယွီ ရုတ်တရက် ငြိမ်ကျသွားသည်။
ထိုအကြောင်းပြချက်ကြောင့်ဟု သူ မထင်ထားခဲ့ချေ။
“အခုတံခါးဖွင့်လို့ရမလား…”
အန်းနဉ်က မေးလိုက်သည်။
ဝမ်ယွီက ‘အင်း’ဟု အသံပြုကာ ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးပြီး အပြင်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ သူနှင့်အတူ အန်းနဉ်လည်း ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ရာ အေးစက်စက်လေများနှင့် မိတ်ဆက်လိုက်ရသည်။ နောက်အပေါ်ဝတ်ရုံတစ်ထပ် ဝတ်မလာမိသည်ကို ချက်ချင်းပင် နောင်တရသွားသည်။
သူမအဖွား ရောဂါခံစားရပြီးကတည်းက အပြင်ထွက်လျှင် အပေါ်ထပ် ဝတ်သွားရန် သူမအား သတိပေးမည့်သူ မရှိခဲ့ချေ။
