küçük işlerin adamı ve ebruli~yizhan

36| Görünmez kapıyla tanışan adamın bir günü.

"Öğrencilerimizden birinin disiplin cezası almış olması tabiki de hoşuma giden bir durum değil ama..” Başını dinlediği ama sonuna doğru sesin zihnindeki uğultu içinde eriyip gittiği bir cümle olmuştu bu. Diğer bütün cümleler gibiydi, ne söylenmek istendiğini anlamıyordu.

Eve geldiği gün posta kutusundan aldığı ve sonra Zhan’a göstermemek için katlayıp cebine sakladığı kağıt adeta beyninde bir kuyu açmıştı. Karanlık, soğuk ve boş hissettiriyordu. Kendisine dair biriktirdiği bütün saygı ve sevgi okuldan atılmasının yarattığı tufanla o kuyunun derinliğine çekilmişti. Düşündükçe kusmak istiyordu.

"Ancak sen de biliyorsun ki bu ilk değildi. Artık görmezden gelemezdik."

Cevap vermedi. Zaten oraya oturduğundan beri hiç konuşmamıştı. Sadece düşecek gibi hissettiği için oturduğu koltuğa tutunmuş öylece karşısındaki adamı dinliyordu.

“Bir sene sonra okuluna tekrar dönebilirsin, ama ben başka bir yol tercih etmeni öneririm. Gördüğüm kadarıyla okul sana göre bir yer değil.” Konuşan öğretmenin bu sözleriyle birlikte bakışlarını yukarı kaldırdı ve saçlarıyla gölgelenmiş gözlerini masanın öbür tarafına dikti. Adamın yüzünde anlamdırmakta zorlandığı bir ifade vardı. Eğer kendi zihnindeki o kuyuya düşmemiş olsaydı onun memnun, belkide sinsi bir mutluluk içinde olduğunu görebilirdi.

“Size ne yapacağım konusunda fikrinizi sormadım. Buraya sadece niçin bu kararın alındığını öğrenmek için geldim.” Sesi soğuk, bakışları saniyeler öncesine göre bile daha kararlıydı. “Ve buna sebep olan ZanJin ile olan kavgaysa neden yalnızca ben uzaklaştırılıyorum öğrenebilir miyim?”

Sonlara doğru sesinin yükselmesine sebep olan cüreti belki de artık öğrenci olmamasından kaynaklanıyordu. Masanın öte tarafında oturan adam hiddetle anlamsız nedenler sıralarken düşündü. Suretine işlenen öfke içinde bir kora dönüşmüş ve bunca vakittir tüm küçük çocuklardan bir parça taşıdığı göğüs kafesine yakıp yıkmaya başlamıştı. Oturduğu yerde hala konuşmaya devam eden adama bakarken çığlık atmak istedi. Teni kızarmış, kulaklarından başlayarak tüm boynuna sanki birileri parmaklarını geçirmiş gibi belirsiz izler ortaya çıkmıştı. Birisi zihnimi sustursun diye ağlamak geliyordu içinden. Ancak susuyor, benzer cümleleri işitirken kırışan alnını eliyle ovalıyor ve kendisine ait tüm güzel şeylerin zihnine açılan kuyuda derinlere çekilmesine şahit oluyordu. Tam o an, kendisinden nefret ediyordu.

“Yaptıkları yetmezmiş gibi bir de geçmiş hesap soruyor! Hadsiz!”

Öğretmen söylenmeyi bu cümleyle sona erdirdiğinde öğrencisinin rahatsız edici derecede durgun bakışlarıyla karşılaştı. Yutkundu, daha çok kızmak istiyordu lakin Yibo ona izin vermeden en az bakışları kadar boş bir tavırla ayaklanıp kapıya doğru yürümeye başlamıştı.

“Seneye kendini düzeltmeden gelme.”

Yibo’nun adımları yavaşlayarak durdu. Eli kapı kolu üzerinde kalmıştı. Hayatı boyunca düzeltmesi gerekenin ne olduğunu asla tam kavrayamamıştı. Birileri hep böyle olmayacağını, düzelmesi, düzeltmesi gerektiğini söylemişti. Belki de bu yüzden hiçbir şeyi olduğu gibi kabul edemeyen tahammülsüz biri haline gelmişti. Gözlerini kapattığında karşılaştığı iki saniyelik cehennemden sonra kirpiklerini kırparak yüzünün dönük olduğu kapıya daha dikkatli baktı. Kendisine fazla yüklenip haksızlık ettiğinin farkına varmalıydı.

“Buraya bir daha gelmeyeceğim.” Dedikten sonra da o odadan kurtuldu. İşittigi cümlelerden sıyrılarak solunda uzanan koridoru adımlamaya başladı.

Fakültesinin ön kapısından çıkana dek neredeyse hiç nefes almadığını çıktığında çarpan kalbinin uğultusuyla anlamıştı. Evet, bir uğultu vardı. İçindeki öfkenin dumanıyla boğulan zihninden yükselen her ses bu uğultuya karışıyor bir şeyi uzun süre düşünmesine engel oluyordu. Okulu bırakmayı hep düşünmüştü, zaten ta en başında ailesinin zoruyla başlamıştı. Bu yüzden fazla mı büyütüyordu emin degildi. Ama bundan sonra ne yapacaktı? İşletme okumanın çekici hiçbir yani yoktu ama en azından gecikmeli de olsa mezun olduğunda babasının ona yardım edeceğini düşünerek devam etmişti hep.