Beauty of Darkness

27. Piękno ciemności.

#BODwatt

Cassian

Chłodny strumień wody uderzał w moje spięte ramiona i spływał mi po plecach. Resztki krwi, które zmyłem z dłoni i przedramion, zbierały mi się pod stopami i wirowały przy odpływie. Z każdym kolejnym wypuszczanym przeze mnie oddechem byłem coraz spokojniejszy. Pozwoliłem, by resztki złości i morderczego szału ulatywały ze mnie wraz z upływem każdej minuty. Błagania, sapnięcia i skowyty bólu ojca Mercy... czy może raczej Abrahama... wciąż rozbrzmiewały mi jednak w głowie, jakby przybrały postać zwycięskiej melodii.

            Czekałem na jego śmierć od jedenastu lat, a gdy nadeszła, gdy uczyniłem to mocą własnych rąk... Ten poziom satysfakcji okazał się niemożliwy to opisania.

            Wsunąłem twarz pod deszczownicę i przymknąłem powieki.

            Moje dłonie na jego szyi. Gasnące w okrutnych oczach życie. Blednąca skóra. Jęki, coraz cichsze i słabsze. Krew dookoła nas. Triumfalne ukłucie w piersi.

            To nie pierwszy raz, gdy odebrałem komuś życie, a jednak nigdy nie budziło to we mnie takich emocji. Dotąd przecież odczuwałem cokolwiek tylko przy Mercy. A mimo to zabicie jej ojca okazało się być wystarczającym impulsem do rozbudzenia we mnie całej feerii uczuć.

            Kurwa, jak cudownie. Niemal nie chciałem pozbywać się z siebie jego krwi. Mógłbym nawet stać przed lustrem przez resztę nocy, wpatrywać się w zasnute żądzą mordu oczy i nieść z tego tak wielki spokój.

            Wyszedłem z łazienki kilkanaście minut później, upewniwszy się uprzednio, że mojej skóry nie pokrywał już nawet najdrobniejszy ślad czynu, którego się dopuściłem. Obwiązałem biodra ręcznikiem i wróciłem do sypialni, w której czekała na mnie Mercy.

            Siedziała na parapecie z podkulonymi nogami. Okno było otwarte, a ona paliła papierosa. Delikatny nocny wiatry rozwiewał jej ciemne włosy. Zwróciła swoje spojrzenie ku mnie, gdy usłyszała moje kroki. Zlustrowała wzrokiem półnagie ciało, a potem wypuściła przed siebie obłok dymu.

            Bez cienia wstydu spuściłem ręcznik na podłogę i podszedłem do komody po świeżą bieliznę. Mercy obserwowała mnie przez cały ten czas w przejmującej ciszy.

            Jak na to, co spotkało ją tej nocy, wydawała się zadziwiająco spokojna. Może istniał jakiś limit tragedii, który człowiek był w stanie znieść i może ona dziś go przekroczyła, bo poznanie prawdy o swojej rodzinie i przyczynienie się do śmierci człowieka, o którym przez tyle lat myślała, że jest jej ojcem, z pewnością można było zaliczyć do dość popapranych sytuacji.

            – Shelton – rzuciłem neutralnym tonem, gdy nasze oczy nawiązały ze sobą kontakt. Zmarszczyła brwi, więc dodałem: – Takie nazwisko noszą twoi biologiczni rodzice. Wyciągnąłem to od Abrahama, zanim... – Nie musiałem kończyć. Płonący dom, który za sobą zostawiłem, mówił wystarczająco wiele o losie, jaki spotkał tego chuja.

            Mercy przełknęła z trudem, jakby przypomnienie jej o całej tej rodzinnej sprawie było dla niej ciosem w twarz. Po chwili pokiwała jednak głową.

            – Dzięki – mruknęła i zgasiła fajkę. – Skoro już skończyłeś, to pójdę wziąć prysznic. O ile nie masz nic przeciwko.

            – Nie mam – zapewniłem. – Sprawdzę co u Pana Darcy'ego.

            Zabraliśmy kota z hotelu w drodze do domu, który dzieliłem z chłopakami. Nie chciałem wieźć nas przez centrum Londynu do mojego mieszkania, gdy cały byłem we krwi. Hotel też wydawał się złym pomysłem, ale to Mercy po niego wyskoczyła