Son Mesaj|Texting

- 4.7 -

"Gelmişken alacağın bir şey var mı?" Erdem fısıltıyla konuşurken bense kulaklığımı aldım. Alacağım bir şey kalmamıştı.

"Hayır, çıkabiliriz." Saat gecenin 1'iydi. Yolculuğa çıkmadan önce son hazırlıkları hallediyorduk. Ancak her şeyi halletmiş, çıkma zamanımız gelmişti. Erdem'le çantamızı alıp kapıya doğru ilerledik. Ayakkabılarımızı hızlıca ayağımıza geçirip evden ayrıldık. Asansörü beklemeye başlarken Erdem, yanağıma küçük bir öpücük kondurdu. Gülümseyerek bakışlarımı ona çevirdim.

"Annemlerin yanında yapamadım, özledim." Keyifle gülümseyip dudaklarına küçük bir buse kondurdum. Her zamanki gibi yanakları kızarmaya başladığında kolunun altına girerek ona sokuldum. Asansörün gelmesiyle beraber içeriye girdik. "Uyuyacaksan evden gidip yastık alalım."

"Yok yok, yastığa gerek yok." Asansörün açılmasıyla birlikte çıkarken bense devam ettim. "Babamla ne konuştun, anlatacaksın değil mi?"

"Bu kadar merak edeceğini düşünmüyordum." Alayla gülümserken bir yandan da cebinden anahtarı arıyordu. Arabaya yaklaştığımızda arabanın kilidi açıldı. "Tabii babam demişti ama..."

"Ne demişti?" Heyecanla bir soru daha yönelttiğimde küçük bir kahkaha atıp sürücü koltuğuna yerleşti. Ben de yanındaki koltuğa yerleştim hızlıca. "Ne yapayım merak ediyorum! Bir saat boyunca içerde ne konuşmuş olabilirsiniz ki?"

"Tamam dünyalar güzeli, anlatacağım." Arabayı çalıştırmasıyla uzaklaşmaya başladık evimden. Bense arkama yaslanmış Erdem'in konuşmasını bekliyordum. "Teşekkür ederim."

"Ne için?" Saflıkla başka bir soru daha yönelttiğimde gülümsedi hafifçe. Elleriyle saçlarını düzeltirken gözlerini yoldan ayırmıyordu.

"Benim için çok özel bir gündü. Annene anne, babana babam dedim, tuhaftı." Bu sefer genişçe gülümsedi. Utançla yanakları kızarmıştı. "Çok da güzeldi."

"Görebiliyorum." Erdem'in adeta gözlerinin içi gülüyordu. Onu bu kadar mutlu görmek kalp atışlarımı hızlandırıyor, beni mutlu ediyordu. "Ancak bana artık konuştuğunuzu anlatman gerek."

-
Erdem Öztürk'ün Anlatımıyla Dün...

Kapıyı kapatmasıyla gerginlikle terkeyen avuçlarımı yumruk yaptım. Odayı inceledim, Alev'in odasına benziyordu. Bunu test kitaplarından ve okumayı çok sevdiği kitap rafından anlayabiliyordum. Babam çalışma masasına ilerleyip bir çekmeceyi açtı. İçinden büyük ve karton kapatlı kare bir defter çıkardı.

"Otur oğlum." Yatağı gösterdiğinde tekrarlarmadan oturup gerginlikle onu beklemeye başladım. Defteri alıp yanıma otururken bense bu elindeki defterin ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. "Elimdekini merak ettiğini biliyorum, Alev'in küçüklüğü..."

"Fotoğraf albümü mü?" Diyerek bana uzattığı albümü aldım elinden. Üstünde sadece Alev yazıyordu. Babam gülümseyerek başını onaylar şekilde salladığında yutkundum. Bunu bana neden vermişti ki?

"Alev ilk defa karşıma birisini getirdi, seviyorum dedi. İlk başta emin olamasam da maçtaki kişi olduğunu anladığımda emin oldum."

"Neden?"

"Alev futboldan nefret eder, anlamaz." Gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı. Bana bundan bahsetmemişti, bunu anlamış olmalı ki gülümsedi.

"Hadi aç albümü." Albümün karton kapağını dikkatlice açtığımda Alev'in tahmini 6 yaşında olduğu bir fotoğrafıyla karşılaştım. Fotoğrafta elinde bir karne vardı. "Bu ilk karnesi, okulun ilk günü demişti ki bana ben öğretmen olacağım."

-

"Lütfen hepsini anlattı deme!" Diyerek adeta bir çığlık attığımda Erdem gülerek başını onaylar şekilde salladı. Utançla yüzüme kapatıp dizlerimin üstüne koydum kafamı. Adeta utançla iki büklüm olmuştum. "Küçükken çok aptaldım."

"Değildin!" Kendisine hakaret etmişim gibi savunmasıyla başımı onaylamaz şekilde iki yana salladım.

"Fotoğrafları da gösterdiğine inanamıyorum." Diye mırıldandım utançla. O albümü sırf annemler saklamasın diye kendi odama saklamıştım ancak bu bir şey değiştirmemiş olmalı ki Erdem öğrenmişti. Bakışlarımı ona çevirdiğimde gülümsedi. Direksiyondaki bir elini çekerek dizimin üstüne bıraktığında iki elimle tuttum elini.

"O albümü inceleyerek senin küçüklüğünü dinleyene kadar geçirdiğim vakti değerli sayardım Alev."