Son Mesaj|Texting

- 4.8 -

Birkaç ay sonra...

Zaman, sevdiğin ve mutlu olduğun yerde hızlı geçerdi. Bu şehre geldiğimden beri zaman çok hızlı geçiyordu, ancak artık o kadar da hızlı değildi.

Bitirdiğim kitabı yanımdaki sehpaya bırakıp ağır ağır ayağa kalktım. Annemlerden döneli yaklaşık 5-6 ay olmuştu. Erdem bu birkaç ay içerisinde bir göreve gitmiş, dönmüştü. Ancak tavırlarında bir değişiklik vardı, anlayamamıştım.

Saat gecenin ikisiydi, okulumun olmasına rağmen uyumak istemiyordum, ne olursa olsun uyuyamıyordum. Erdem'in bu değişimi beni rahatsız etmeye başlamıştı.

"Böyle sessiz kalarak ne olacağını planlıyorsun Alev?" Diye mırıldandım kendi kendime. Hızlıca telefonumu alıp Erdem'i aradım, açmadı. Gece yarısı olduğunu hatırlamamla ikinci aramadan vazgeçip mesaj atmak için sohbete girdim.

Siz: Erdem, mesajı gördüğünde bana yazar mısın?

Mesajı gönderdikten sonra sohbetten çıkmak için geri tuşuna bastım. Bakışkarım çevrimiçi saatinde takılı kalmıştı. Çevrimiçi olalı birkaç dakika olmuştu. Yani uyumamıştı.

Gitsem mi yanına diye düşündüm. Bu aramızdaki soğukluğun nedenini öğrenmek istiyordum. İçimdeki bir ses yarını beklememem gerektiğini söylüyordu. Dayanamayarak eşofmanlarımı bile değiştirmeden spor ayakkabılarımı giyip anahtarımı alıp evden çıktım. Hızlıca Erdem'in evine ilerledim.

Zile basıp beklemeye başladım, kapı açılmadı. Tekrardan zile bastığımda ayaklanma sesi duyuldu. Sessizce beklemeye başladım, birkaç saniye sonra kapı açıldı.

"Erdem?" Şaşkınlıkla kaşlarım havalandı, korkuyla yutkundum. Saçları sırılsıklam, gözleri kıpkırmızıydı. Ayakta bile zar zor duruyor gibi gözüküyordu. O iğrenç derecedeki alkol kokusundan içtiğini anlamıştım, ancak neden? Koluna girdim hızlıca. "Ayakta durma, geç içeri."

"Ben yürüyebilirim." Dedi mırıldanarak. Kolumdan kurtulmaya çalıştı ancak başarısız oldu. "Alev, bırak."

"Ayakta bile duramıyorsun, gel yanıma." Sessiz kaldı. Hızlıca ayakkabılarımı çıkararak salona ilerledik. Salondaki kanepeye dikkatlice oturttuktan sonra ellerimi sırılsıklam olan saçlarına götürdüm. "Üşüteceksin, gel."

"Lütfen bana dokunma." Sesi cılız ve savunmasız çıktığında dayanamayarak ellerimi çektim. Elleriyle yüzünü kapattı. "Bana yaklaşma."

"Ne oluyor Erdem?" Dedim sinirle. Ne ara bu kadar uzak olmuştuk birbirimize? Bana dokunma diyecek duruma gelmiştik?

"O aptalın sana verdiklerini ne diye saklarsın ki?" Birden bağırmasıyla korkuyla olduğum yerde zıpladım. "Ceketini asarken cebinde o sigara paketini gördüm!"

"Eski ceketimdi, içinde kalmış." Hangi ceketimden bahsettiğini bile bilmiyordum. Birkaç gün öncesine kadar nerede olduğunu sorsanız, bilemezdim.

"Hep mi unutuyorsun?" Yutkundum, sarhoş olmasına rağmen kendini çok iyi anlatıyordu. "Altay'ı neden uzaklaştıramıyoruz hayatımızdan?"

"Ben uzaklaştırdım Erdem, benim için o sigara paketinin bir gram değeri yok. Beni arkasında bırakan birisini arkadaşım bile saymam." Sinirli ve kırgındım. Günlerdir bana karşı mesafeli olmasının nedeni bu muydu cidden?

"İlk ilişkim bu Alev. Anlamam ki ben de bu işlerden, yanlış bir şey demekten de kaçınıyorum." Yüzünü avuçlarının arasına aldı, sakinleşmeye çalışıyor gibiydi. "Ancak hep alttan alıyorum ve bu çok yorucu."

"Böyle düşündüğünü inan ki bilmiyordum." Yanına oturmaya çalıştığımda benden uzaklaşmaya çalıştı, sarhoş olduğundan böyle davrandığına inanmak istiyordum. "Erdem, üzgünüm."

"Ancak yine aynı şeyleri yapacaksın." Sesini kendisi bile zorlukla duyabildi. Derin bir nefes verirken ne yapabilirim ki, diye geçirdim içimden. "Alev, ben cidden çok yoruldum, değişeceğine inanmak istiyorum. Seni seviyorum ama..."

"Ben de seni seviyorum Erdem, ayrıca senin bu kadar rahatsız olduğunu bilsem dikkat ederdim. Benim için çok küçük bir konuydu." Kendimi açıklamaya çalışıyordum ancak boştu. Erdem'in umrunda bile değildim. Erdem başını onaylar şekilde salladı sadece.

"Alev, ikimiz de kafamızı toparlamalıyız." Başımı hızlıca onaylar şekilde salladım devam etmesi için, ardından yüzünde acı bir gülüş oluştu. "Ara versek iyi olacak, ikimiz için de..."