𝚁𝚘𝚜𝚎 𝚃𝚊𝚒𝚗𝚝𝚎𝚍 𝙷𝚎𝚊𝚛𝚝𝚜: 𝙻𝙾𝚂𝚃 𝙰𝙵𝙵𝙴𝙲𝚃𝙸𝙾𝙽

𝙸𝙸 𝙲𝙷𝙰𝙿𝚃𝙴𝚁 𝚇𝙸𝙸𝙸

—

Tahimik ko lamang sinisimsim ang cocktail sa baso habang pinagmasdan ang ilang mga taong nagsasaya sa ngayon.

Mag gagabi na at kakasimula pa lang ang birthday celebrations ng asawa ni Inka. Napaaga lang pala ang punta ko rito kanina, di naman kase sinabi ni Inka kung anong oras sisimulan ang selebrasyon.

The garden where we are right now we're so crowded and a little too loud and lively. I was a bit overwhelmed as every visitors who has seen me since the party started, approached me and gets familiar with me every time as if they've known me for a long time.

I kinda find it odd. Ang casual kase nila akong kausapin at parang excited pa silang makita ako, given the fact that this is the first time I'm meeting them.

I feel awkward everytime someone's approaching me so I just smile at them and nod at every words they said.

Buti na lang kinausap sila ni Inka nang mapansin niya ata ang sitwasyon ko na medyo easyhan lang nila pag lalapitan at kakausapin ako kaya ayun medyo nakahinga na ako ngayon ng maluwag kase wala nang masyadong lumalapit sa akin.

Kasama ko sa table ngayon si Cassidy na kanina pa nilalaklak ang isang bote ng red wine. Hindi pa naman siya lasing, mabuti naman. Di ko na nga pinapansin at baka masuntok na naman niya ako at talagang papatulan ko na siya pag nangyari yun.

"Just for you to know, I'm not sorry for punching you at all." aniya matapos niyang ilapag sa mesa ang wala nang lamang bote ng alak habang ngumingising demonyo sa 'ken.

I just scrunched my nose in disbelief looking at the empty bottle in front of her. Grabe. Naubos niya yun sa isang tungga niya lang? Gawa ba sa bakal atay nito?

"Halata naman..." walang gana kong sagot agad rito. Narinig ko lamang siyang mapaklang napatawa kaya inis kong kinunutan ito ng noo.

"Psh! Pikon mo masyado! But still! Wala ka pa ring makukuhang sorry mula saken. Deserve mo naman talagang masuntok eh! Kung di ka ba naman biglang nawala na parang bula!" napaarko agad ang kanang kilay ko sa binulong nito sa huli na rinig na rinig ko naman but I choose to didn't pry it anymore.

I feel conflicted. I thought I was brave; that I'm ready to find the truth but lately I'm hesitating, I don't even know why.

Since the day I opened my eyes from my coma, I already had made my mind and that's to know what happened to me and to know the truth my parents hiding.

I know they're hiding something from me. May mga instances na hinahanapan ko sila ng kasagutan at palagi ring pilit nilang iniiwasan iyon. It's really making me frustrated!

At isa rin ay ang malaking alitan ng pamilya namin sa mga Desmond. Ni kailan man ay di naikwento nina mama at papa saken ang dahilan nito.

Ang tanging alam ko lang ay may inagaw o kinuhang importante daw ang ama ni papa sa mga Desmond. Matagal nang humimlay ang lolo namin at ngayon nga ay kami ang sinisingil sa nagawang kasalanan nito sa mga Desmond. 

Well, di ko rin alam kung ano ang mga iyon dahil nagkataon lang na narinig kong minsa'y nabanggit iyon ni Papa kay mama ngunit di ko na masyadong narinig pa ang sinabi nito noon sa opisina nito sa mansyon dahil umalis na ko. 

I thought that time it wasn't my business to know what they're up to. Now I'm regretting that I didn't eavesdrop that time. Hindi sana ako mangangapa sa dilim ngayon.

I know eavesdropping's bad but I'm just desperate to know the truth of my existence. I just wanted to fill the void in me. May karapatan naman akong alamin ang totoo, diba?