𝚁𝚘𝚜𝚎 𝚃𝚊𝚒𝚗𝚝𝚎𝚍 𝙷𝚎𝚊𝚛𝚝𝚜: 𝙻𝙾𝚂𝚃 𝙰𝙵𝙵𝙴𝙲𝚃𝙸𝙾𝙽

𝙸𝙸 𝙲𝙷𝙰𝙿𝚃𝙴𝚁 𝚇𝚇𝚇𝚅

—

Nagising ako sa kalagitnaan ng mahimbing kong pag katulog dahil sa lamig na humahaplos sa aking balat, sabayan mo pa ang ingay nang may kalakasang hampas ng hangin at alon sa dalampasigan mula sa labas.

Alas dose pa lang ng madaling araw kaya nahimasmasan ako ng konti.

Napangiti ako nang maramdaman ko ang anak kong pilit na sumisiksik sa akin habang mahimbing itong natutulog sa tabi ko, yakap-yakap ang kanyang bunny stuff toy. Natawa pa ako ng konti dahil sa halos ipagsiksikan na niya ang sarili sa akin. Nag hahanap ata ng init.

Napabuntong hininga akong inaayos ang kumot na lumihis sa ibabaw nito saka inayos pa ang pagkatulog nito. Babalik na rin sana ako sa pagtulog nang madawit ang tingin ko sa gawi ni Sorana at agad akong binalot ng kaba nang mapagtanto kong wala siya rito.

Lumingon pa ako sa pinto ng banyo at pinakiramdaman kung nandoon ba siya sa loob ngunit wala man lang akong narinig kahit konting kaluskos man lang.

Maingat akong umalis ng kama upang di ko magising ang anak ko at tahimik na lumabas ng kwarto. Kahit sobra na akong nag p-panic ay maingat pa rin ang mga hakbang ko. Ayokong makagawa ng ingay, alam kong mahimbing ring natutulog ang mga kasama ko ngayon dahil sa maghapong pagsasaya nila kasama ang anak ko.

Kagat-kagat ko ang kuko sa kaba habang palinga linga sa kabuuan ng sala at nang di ko ramdam ang presensya ni Sorana rito ay tihimik ko na ring pinuntahan ang kusina.

Bago pa man ako makapasok sa kusina ay napatigil agad ako nang mapansin ko sa patio ang isang bulto ng katawan ng babaeng kanina ko pa hinahanap na tahimik lang ring nakatayo at pinagmasdan ang mga bituin sa langit habang dinantay ang mga kamay sa railings.

Napasuklay ako sa buhok dahil sa kagalakan na malamang ayos lang ito at walang masamang nangyari. Grabi na kasi ang iniisip ko kanina nang malaman kong wala siya sa tabi namin ng anak niya.

Marahan akong lumapit sa sliding glass door at sumandal rito bago humalukipkip at matamang pinagmasdan ko lang rin ang misis kong pokus sa pagmamasid sa kumikinang na kalawakan.

“Do you believe that when our love ones die, they'll be one with the stars and the sky?” basag niya sa katahimikang tanong niya sa akin habang naka tingala pa rin ito kalawakan.

Wala sa sariling napatingin ako sa madilim na kalawakan ngayon ngunit kumikinang naman ito dahil sa mga bituing sumasayaw rito. Ang ganda, bagay na bagay talaga ang liwanag na dala nila sa kalungkutang dala ng gabi.

The idea that our loved ones become one with the stars and sky after they pass away is a poetic and comforting concept found in various cultures and philosophies. Even though this notion is more metaphorical and spiritual than literal, it's a way for people to find comfort and meaning in the face of loss.

And yes, I do believe that our love ones joined the stars in the skies to remind us that they once lived and made memories in this chaotic world.

“I don't believe in such thing but my grandmama did...” I feel like I was being choke hold because of how pain and longingness sipping out of Sorana's weak voice.

I don't know how did I get to her side but then I found myself standing side by side with her. My heart tugged painfully when I saw the dried tears on her cheeks. Her eyes and nose were red from excessive crying but even so, she still manage to look heavenly beautiful.

I was carefully tucking some strands of her hair behind her ear when she talk weakly again.

“She said, whenever I misses her I'll just look up to the sky and I'll surely find comfort in them just like I did with her because it's the same sky and stars that she used to loved and once adored...” her voice started to crack as well as her tears threatening to spill but she's trying to held it together but clearly, she's failing miserably.