𝚁𝚘𝚜𝚎 𝚃𝚊𝚒𝚗𝚝𝚎𝚍 𝙷𝚎𝚊𝚛𝚝𝚜: 𝙻𝙾𝚂𝚃 𝙰𝙵𝙵𝙴𝙲𝚃𝙸𝙾𝙽

𝙸𝙸 𝙲𝙷𝙰𝙿𝚃𝙴𝚁 𝚇𝚇𝚅

—

“Are you ready?”

Sorana softly asked me while fixing the button of my shirts. Agad namang kumabog ang dibdib ko sa tanong nito at alanganin pang ngumiti rito.

Today, I'm gonna meet our daughter. Sorbang excited ko na natatakot, baka di ako tanggapin ng anak namin at kamuhian niya ako dahil sa lumaki siyang wala ako sa tabi nila ng mommy niya.

Pero babawi naman ako. I'll do anything to keep and make them happy.

“I-I'm scared.” kinakabahang sagot ko pa rito. Halong halo na lahat ng emosyong nararamdaman ko ngayon ngunit nanaig pa rin ang kagustuhan kong makilala na ng anak ko.

Matapos kong isalaysay lahat kay Sorana ang nangyayari five years ago, pinatawad agad ako nito. Humingi rin naman siya ng pasensya dahil sa pag pasakit niya rin sa akin.

She said she's just desperate to keep me dahil ako lang ang bukod tanging buong pag aari niya, totoong naging kanya. Naintindihan ko naman kaya pinatawad ko na rin siya.

Alam ko naman na ang pag alis ko ay ang nag udyok at bumuhay sa darkside personality niya.

“Don't worry, sabay tayong mag pakilala ngayon.” nakangiti pa nitong untag. Agad akong napanganga sa turan nito.

What does she mean by that? Di rin siya kilala ng anak namin?

“W-what are you saying?” litong lito ko pang tanong rito.

She just giggled while pinching my cheeks before pulling me towards the front door of the house I grew up with. That rose a question in me, why are we here? Supposedly we're gonna meet our daughter, right?

“I'll tell you later but first let's meet our baby girl, shall we?” tumango na lamang ako sa sinabi nito kaya nginitian ako nito bago pinindot ang doorbell ng bahay.

Mahigpit naman akong napahawak sa isang jar ng cookies na ibibigay ko sa anak ko, you know peace offering, she likes cookies daw eh like me nang makarinig na kami ng papalapit na yabag sa pinto.

“Relax. You're such a scaredy cat!” natatawang bulong ni Sorana sa akin kaya hinigpitan ko na lang rin ang hawak ko sa kamay niya.

Bumukas ang pinto at agad na lumitaw ang ate Jessica ko rito na may pagtataka sa mukha nung una pero nang mamukhaan kami ay agad na lumandas ang galak at saya nang makita kami, lalong-lalo na nang makita ako. Naiiyak pa nga itong niyakap ako ng mahigpit.

“Rhye...” niiyak niya pa ring tawag sa akin. Agad ko rin siyang niyakap ng mahigpit at paulit-ulit na humingi ng pasensya rito.

“A-ate, bumalik na po ako.” garalgal na rin ang boses kong pahayag rito. Humigpit lalo ang yakap niya sa akin at ngayon nga ay tuluyan na siyang humagulgol ng iyak.

I just hold her there while I try to comfort her. Hinahaplos ko lang ang bunbunan nito hanggang sa kumalma na ito.

“Thank god your back! Wag kanang aalis ha? Alam mo bang parang mamamatay na ako nung minsang may biglang sumulpot rito na lalaking duguan at nag mamadaling inabot sa akin ang sing-sing mong may bakas pa na dugo? At ang sabi pa niya ay baka wala ka na raw...” puno ng hinagpis nitong sabi.

Mabilis ko ring pinagmasdan ang suot kong sing-sing ngayon. Sorana have it with her all the time after my sister gave it back to her when they first meet three years ago.

A sense of gladness I felt for Kole, came back again. I'm so thankful of him for delivering my keepsake to the people who I love, successfully. Kung saan man si Kole ngayon, I hope he's doing well.