Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

16.2: Relaties

Ik word wakker van het zonlicht dat recht in mijn ogen schijnt. Mijn rechterarm zoekt al automatisch naar Harry, maar die is er niet. Hij is bij me gebleven totdat ik in slaap viel, en is toen terug dingen gaan regelen. Ik heb hem toch liever aan mijn zijde 's morgens. Ik draai me om als de deur opengaat en glimlach meteen slaperig, Harry. Mijn redder.

"Kom je bij me liggen?" Zijn groene ogen beginnen verdacht te fonkelen als hij naast me op het bed rolt en ik me in zijn armen kan leggen, dit is wat ik miste. "Je hebt toch niet de hele nacht doorgewerkt, mh?" Aan Harry zelf is niets te zien, vampiers kunnen daar gemakkelijk tegen. Ze hebben echt niet veel slaap nodig, maar het is toch fijn als ze dat wel doen voor mensen als mij. Bezorgd wrijf ik zijn haar uit zijn gezicht als Harry niets anders doet dan gelukzalig glimlachen.

"Een beetje." Ik frons lichtjes, maar stop er meteen mee. Hij is geen 5 jaar oud, hij weet dat zelf ook wel. "Ik heb je wel gemist zo. Hoe minder je aanhebt, hoe beter." Ik lach hees door zijn opmerking met mijn ochtendstem en rol terug op mijn rug waarna ik hem vanuit mijn ooghoeken aankijk.

"Ik kan beamen dat dat wederzijds is." Harry grijnst onschuldig als hij op mijn middel gaat zitten. "Iets van plan, mh?" Ik wiebel enkel met mijn wenkbrauwen, maar het is genoeg om te krullenbol te plezieren.

"Ik zou je willen verwennen, maar spijtig genoeg moet ik je ook informeren." Hij laat zijn bovenlichaam op het mijne zakken en legt zijn hoofd op mijn schouder. Ondanks zijn lengte geniet ik er toch van.

"Alleen als je dan vanavond wel bij me blijft slapen." Ik veeg plagerig door zijn krullen waardoor Harry mijn hand nonchalant weg doet, geen slecht haar voor meneer de keizer.

"Als jij het wilt." Hij glimlacht en draait zijn hoofd terug in mijn richting. "Je moet gaan ontbijten, want je eerste les begint al snel." Mijn eerste wat? Ik heb toegestemd ja, maar dat dit allemaal zo snel moest ineens. Hij heeft jaren gehad om het me te leren, en nu moet het ineens zo dringend.

"Vooruit dan maar. Jij blijft erbij?" Mijn stem is onzeker, en zo voel ik me ook. Dat is de enige voorwaarde die ik stel, hij laat me niet alleen met hem.

"Sowieso in het begin Lou. Maak je maar geen zorgen. We gingen privé gescheiden houden, weet je nog?" Ik knik traag, niet overtuigd, maar glimlach dan toch nep als Harry me een kusje op mijn wang geeft.

"Vertrouw me maar dat het goed komt. Ik heb overal voor gezorgd."

"Hoe-" Harry's gezicht betrekt als hij merkt dat hij teveel gezegd heeft. Nu wil ik het weten ook. Hij zucht en schudt zijn krullen.

"Je had gelijk. Ik ben de gastheer. Hij had geen recht me gisteren zo aan te pakken omdat ik mijn mening wou verkondigen. Ik heb, nu ja, dat duidelijk gemaakt." Een grote grijns verschijnt onmiddellijk op mijn gezicht. Ik probeer het nog tegen te houden door op mijn onderlip te bijten.

"Je hebt hem terug gepakt? Geslagen?" De krullenbol glimlacht lichtjes en reageert niet. Zijn lange haar kriebelt in mijn gezicht, maar dat is niet de reden waarom ik lach. "Stoute Harry toch. Heel stout." Hij grijnst onschuldig waardoor ik hem niet meer kan weerstaan en mijn lippen op de zijne duw. Harry is er snel bij en vraagt meteen toestemming die ik hem - natuurlijk - ook geef. Zijn handen grijpen naar mijn kaken terwijl ik hem stevig vast houd.

"Je zou moeten opstaan."

"Mh." Ik negeer zijn woorden en kus langs zijn slanke hals naar beneden. Harry doet zijn ogen toe en laat me doen, genietend. Plagerig knijp ik in zijn billen aangezien ik de kans heb nu hij op me ligt waardoor zijn groene ogen verschrikt terug open vliegen en ik onschuldig lach om zijn geschrokken gezichtsuitdrukking. "Ik wist trouwens niet dat je het graag had als men stout tegen je praat." Hij grijnst enkel, zijn emerald ogen doen mee.