Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

22.0: Herstel

"Louis, wat is dit?" Daisy houdt een ovaal, huidkleurig ding naar boven. Ik glimlach en ga naast haar aan tafel zitten.

"Geen idee, maar het smaakt heel goed. De schaal moet je er eerst afhalen." Ik tik een keer hard op tafel ermee en maak dan een begin voor haar. Ze kijkt me aan alsof ik net een wonder heb uitgevoerd. Ik grijns enkel en overhandig haar terug het ding. "Je kan er gewoon in bijten, het is echt lekker." Een beetje wantrouwend zet ze haar tanden erin waarna ze haar duim opsteekt. Het doet goed om te zien dat ze al terug aan het bijkomen zijn door het overaanbod aan eten hier. Zelf neem ik een snede brood en dat heet water met netels in - het gebruikelijke, en begin ik traag te eten. Mijn maag heeft er overduidelijk moeite mee dat het na zo'n lange tijd ineens terug eten krijgt, dus neem ik kleine hapjes. Toch voel ik me onmiddellijk vol, ondanks dat mijn ingevallen wangen wat anders zeggen. Als mam komt binnengewandeld neem ik toch nog maar snel een hap zodat ze ziet dat ik ook daadwerkelijk moeite aan het doen ben om alles op te eten.

"Gaat het Lou?" Ik knik en slik met moeite het droge brood door.

"Eten is nog wat raar." Ze knikt en gaat aan tafel zitten op een ongemakkelijke manier; ze is het duidelijk nog niet allemaal gewoon.

"Dat is volkomen normaal."

"Hoe bevalt het hier?"

"Alles is té. Te veel van dat en dat. Het verbaast me dat je hier kan aarden." Ik haal mijn schouders op, is dat nu een belediging of niet?

"Tijd. Ik begrijp je, ik had dat in het begin ook, nog steeds soms. Nu beginnen ze toch al in te zien dat ik dit mogelijk wil maken voor iedereen, niet alleen voor ons." Mijn moeder glimlacht en steekt een lok kastanjebruin haar achter haar oor.

"Ik ben heel trots op je Wil, je hebt het al heel goed gedaan." Ze zet haar glas water terug neer op tafel bij de anderen. Beschaamd dat iemand anders het dadelijk komt opruimen. "Daisy is met Phoebe terug naar hun kamer, ze zeiden iets over knikkers - geen idee wat dat zijn. Trouwens..." Ze geeft me een moeilijke blik. Oh nee, die blik ken ik te goed. Dit is commentaar op mijn houding of gedrag, ik wed erop. "Bied je bloed alleen niet zo aan - ook al vergeet Harry zichzelf soms. Je bent meer waard dan dat lieverd." Ik knik en glimlach naar haar. Ze komt dichterbij en wrijft staand even door mijn haar. "Zo lang."

"Ik weet het, je mag er iets aan doen, weet je?" Ze glimlacht tevreden en blijft met haar vingers door mijn lange haar gaan.

"Mag dat wel van je geliefde? Het spijt me trouwens over de ring. Ik had dit nooit verwacht. Ik weet niet wat ik dacht-"

"Het is al goed mam. Ik weet ook niet hoe het gaat lopen, ik weet alleen dat ik meer ga doen dan enkel proberen. En of dat mag interesseert me niet. Plus, ik wil niet dat mijn haar zo lang wordt als dat van Harry." Haar vingers laten me weer met rust als ze het scherpe broodmes en een kom neemt om mijn haar in te doen. Uit gewoonte buig ik mijn hoofd voorover en begint zij eraan.

"Oh, wat zijn jullie- Louis je haar!" Ik probeer niet op te kijken door Rune haar verbaasde stem, maar doe het wel als ze naast me komt staan met haar handen in haar zij. "We hebben hier mensen voor die dat met alle plezier en goed doen."

"Die kunnen niet tippen aan mijn moeder." Ik glimlach om haar rare blik. Vanachter is mijn haar kort, vooraan hangt het nog te kriebelen in mijn gezicht.

"Ik hoop het. Wel, ik zal je maar niet storen voor het fout gaat." Ze glimlacht ongemakkelijk naar mijn moeder voordat ze naar de kelder loopt om terug te komen met een fles alcohol. "Iedereen heeft zijn of haar drank nodig." Ze grijnst naar ons voordat ze terug weg gaat.

"Stil zitten Louis." Ik merk hoe het mes tegen mijn voorhoofd aangezet wordt om daar de haren eraf te snijden. Het piepen van de deur doet me schrikken waardoor mijn hoofd omhoog schiet en het mes in mijn voorhoofd snijdt.