Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

19.0: Heisa

Harry's lichaam is koud in mijn armen waardoor ik mijn grip alleen maar steviger maak, om hem op te warmen, hem wat liefde te geven.

"Ben je nog bang?" Even is het heel stil. Enkel het geluid van mijn hand die over de stof van zijn hemd gaat is hoorbaar.

"Niet als ik jou naast me heb Boo." Ik glimlach lichtjes en geef hem een kus op zijn bleke voorhoofd.

"Je ziet er nog steeds slecht uit Har." Hij knikt en legt zijn kin op mijn schouder, rustend en voor zich uit kijkend. Mijn hand gaat troostend over zijn rug.

"Ik moet nog eens gaan jagen." Ik knik en strijk even door die zachte krullenbos van hem, genietend van het gevoel dat hij veroorzaakt. Vanbinnen voel ik me zo warm en uitgelaten, ondanks Harry's koude lichaam in mijn armen.

"Ik houd je niet tegen." Ik merk dat Harry's mondhoeken even omhoog gaan en voel me dan ook zelfvoldaan. Hij is terug rustig, tevreden en even mooi als altijd. Hij is zo mooi, God.

"Dan zal ik maar snel vertrekken voordat mijn honger te erg wordt." Ik knik als hij zijn handen voorzichtig op mijn kaken legt en dichterbij leunt totdat zijn roze zachte lippen de mijne liefelijk beroeren. Zachtjes en teder, ondanks de wilde gevoelens die beginnen op te borrelen diep in mijn borstkast.

"Harol-"

Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes als mijn enige echte vader in de deuropening staat, zelf lijkt hij wel versteend. Ik merk dat ik niet meer kan bewegen. Mijn handen liggen nog onberoerd rond de vampiers nek totdat Beer in actie schiet en zich snel los maakt van mij. Mijn mond hangt ergens open. Ik wil wel iets zeggen, maar wat? Het is niet wat het lijkt? Dat is het wel.

"William."

"Louis." Ademloos verbeter ik mijn vader opnieuw, niet willend dat hij die gevoelige naam voor me blijft gebruiken. Enkel mijn moeder heeft dat recht. In een ruk draait hij zich om en vertrekt hij. Ik hoor nog voetstappen op de trappen voordat een oorverdovend geroep begint.

"Mijn zoon, hoe-." Op een of andere manier ben ik uit mijn trance verbroken. Harry's sterke armen trekken mijn lichaam zonder enige moeite mee in de achtervolging. Mijn vader draait zich naar ons toe, woedend, razend, niet wetend wat hiermee te doen. Hij is overduidelijk verbaasd, dat is het minste wat je kan zeggen.

"Jean, laten we dit rustig uitpraten in mijn bureau."

"Jouw bureau?" Een lach verlaat zijn zenuwachtige lippen. "Ik wil niet weten wat daar al gebeurd is." Hij geeft ons een vieze blik, maar echt vies. Alsof ik het niet waard ben om hier te staan, alsof ik stink en weg moet. Alsof ik nog minder waard ben dan een vrouw, vogelvrij verklaard.

"Niet wat jij denkt. Als je nu samen met je zoon na-"

"Hij is mijn zoon niet meer! Wat dit, jullie..." Een vies geluid verlaat zijn rauwe keel, hij is duidelijk opgejaagd en ik krijg mezelf maar niet in beweging. Komaan Tomlinson.

"Dus, ik ben jouw zoon niet meer, omdat ik niet ben wat je wilt dat ik ben? Dat is netjes van je! Je bent er nooit voor me geweest, maar ik moet wel zijn wat jij van me verwacht! Ik ben niet goed genoeg zo of wat?! Ik ben je niet waard want jij bent zo geweldig met je raar gedoe!" Ik krijg een snok aan mijn arm als ik merk dat ik naar hem toe wil vliegen, Harry is me echter voor, zoals gewoonlijk. Ik sis naar hem als Harry me nog meer naar achter trekt en ik mijn stomme verwekker een magische duw geef waarmee hij tegen de trap aanvliegt. Het hout kraakt pijnlijk als de man naar beneden valt en me vurig aanstaart. Ik wil enkel meer, hij verdient dit, hij-

"Louis, beheers jezelf. Jij bent beter dan dit! Je bent onschuldige mensen pijn aan het doen, kalmeer." Zijn stem is hars en dicht bij me als ik uit zijn armen probeer te komen. Wacht, ik ben-. Nee, ik-, dit wil ik niet zijn. Ik wil niet agressief zijn en zo reageren, maar hij haalt me gewoon het bloed vanonder mijn nagels. "Zo ja, adem rustig in en uit." Mijn ogen schieten open als Harry's stem weer weerklinkt, en voor even kijk ik hem aan waarna ik wel de toestemming krijg om uit zijn armen te komen. "En nu naar boven, allebei." De hese stem is donker en hard, geen tegenspraak mogelijk.