Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

20.1: (On)Stabiel

"Louis je hebt me gehoord! Je blijft hier." Ik probeer niet met mijn ogen te rollen naar haar, ik weet dat ze niet anders kan, maar ik slaag er toch niet helemaal in. Mijn vingers jeuken en ik heb geen idee wat er daar boven allemaal gebeurt, zij in tegenstelling tot mij wel.

"Wat gebeurt er?"

"Ze praten." Doodserieus met een blank gezicht zegt ze dat. Ze praten.

"Over wat?" Ik trek een wenkbrauw op. Ze kan heus wel meer kwijt.

"Vergaderingen van de raad mogen niet afgeluisterd worden."

"De vergadering is gedaan, dat heb ik hem zelf horen zeggen." Deze keer zucht ze geïrriteerd. Oh, maar van Louis Tomlinson ben je niet zomaar af. Lucius begint te lachen.

"Geen wonder dat het zo goed klikt met Harry. Jullie kunnen allebei zo goed mensen irriteren, ongelofelijk." Ook Aurus lacht, maar ik voel me te nerveus om een oprechte lach eruit te krijgen. Bovendien is mijn hoofdpijn nog steeds gigantisch.

"Ik ga naar de hal."

"Ik kan niet drie mensen op twee verschillende plekken beschermen."

"Dat moet ook niet." Ik geef haar een zelfverzekerende blik voordat ik het toch doe. Ze probeert me te stoppen, maar mijn magie is haar voor; ze heeft totaal geen grip op me. "Sorry Run." Ik draai me nog even om voordat ik naar de hal ga. Het lijkt alsof de vampiers naar beneden komen. Harry en Sedrik komen eerst, de anderen volgen. Druk discussiërend. Het eerste wat de keizer lijkt te zien ben ik. Zijn ogen vernauwen bezorgd terwijl zijn lichaamshouding hetzelfde blijft, hij is zo knap. De anderen merken mijn aanwezigheid ook op. Ik doe net alsof ik wat zit te rusten op het bankje naast de trap. Ik heb immers niks gehoord. Vermoeide mens, doodnormaal.

"Wat doet hij hier keizer? Zou je je Comes niet wat intomen voordat hij je nog gaat aanbidden ook met die belachelijke ring!" Ik frons lichtjes, maar probeer niet te laten merken dat ik gekwetst ben door de opmerking. Natuurlijk verstaan ze niet dat ik op mannen val, want dat is, zoals de Bijbel en de Kerk zeggen, onmogelijk. Wel, iedereen is een kind van God. Sommigen zijn gemaakt om anders te zijn en anderen inzicht in te brengen. Als ik in God geloof, geloof ik graag dat ik zo iemand ben. Anders dan de anderen.

"Ik beslis wat ik met mijn Comes doe Stanfurt." Harry is ook duidelijk geïrriteerd. Je ziet niets aan zijn gezicht, maar de toon in zijn stem verraadt genoeg. Met nog steeds een bepaalde minachting in hun blik komen ze de trap af. Om heisa te voorkomen zou ik mijn ring achter mijn rug willen verstoppen, maar daar ben ik simpelweg te trots voor. Ik merk dat ze naar me kijken, naar de ringen.

"Jullie-" Een van de jongere vampiers begint te sissen naar de anderen. "Twee mannen samen is verboden uwe majesteit!" Harry trekt enkel zijn wenkbrauw op. Het is weer dezelfde beleefde jongeman met de donker bruine ogen en zwarte haren. Ik vertrouw hem niet, ondanks dat hij er zeker niet slecht uitziet.

"En waar staat dat?" Meteen beginnen ze elkaar te duwen, iedereen staat al in de hal. Harry merkt het onmiddellijk, het maakt zijn ergernis nog groter. Dit is gevaarlijk.

"Dus, je ontkent niet dat jij en je Comes meer dan een bloedrelatie hebben?" En het is weer stil. Zijn groene ogen kijken even naar mijn gezicht waarna ik glimlach naar hem. Ik hou van hem, hoe dramatisch dat ook klinkt. Zo'n stelletje malloten haalt ons niet uit elkaar, zelfs niet als ze de spectaculaire stokoude raad zijn.

"Nee, dat ontken ik niet." Meteen praten ze allemaal door elkaar. Roepen is gelukkig niet nodig bij vampiers.

"En de Bijbel dan!"

"Je veroorzaakt protest!"

"Oorlog ja."

"Wat vies, verschrikkelijk..." Er zijn veel te veel geluiden door elkaar. Mijn hoofdpijn wordt alleen maar erger. Het bonkt elke keer met mijn hartslag mee waarna er een pijnlijke steek doortrekt. Ik besluit dat het genoeg is en leg ze het zwijgen op door het afschuwelijk geluid op te roepen. Nog nooit geprobeerd maar het lijkt te werken aangezien iedereen behalve Harry op hun knieën zakt om naar hun hoofd te grijpen. Ik doe het terug stoppen door mijn vuist langzaam te openen. Onmiddellijk krijg ik boze blikken toe gezonden.