Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

17.0: Liefde, of niet?

Tevreden dat Harry deze keer wel in mijn bed ligt als ik wakker word verstevig ik mijn grip op zijn sterke lichaam. Voor een keer is hij nog aan het slapen terwijl ik al wakker ben. De magie op zijn prachtige lichaam heeft hem uitgeput. Zijn krullen hangen vermoeid en levenloos langs zijn gezicht terwijl zijn ademhaling extreem traag en diep is. Zijn gespierde borstkas gaat elke keer langzaam omhoog en omlaag terwijl ik naar zijn gesloten oogleden kijk. Vandaag is de dag. Ik ga het aan Harry vragen. Enerzijds ben ik er zo onzeker over, mijn hart aan iemand geven, maar het is onvermijdelijk. Mijn hart smeekt me om het te doen, en als ik hem zo zie liggen... Hij is het, dat voel ik gewoon. Ik zucht en hijs mezelf dan toch maar uit het bed. Ik heb nog wat voor te bereiden, en Har heeft zijn slaap hard nodig. Traag kleed ik me aan, mijn hart weigert de kamer met de slapende schoonheid te verlaten, maar bij de gedachten aan straks geeft het toch toe. Zo stil mogelijk verlaat ik de kamer en loop ik naar de keuken, nog steeds slaperig. De oude vrouw die het altijd klaarmaakt wenkt me en nieuwsgierig loop ik het leeuwenhol binnen. Mijn ogen worden groot als ik de grote rieten mand zie staan met verschrikkelijk veel lekkernijen.

"Er zit ook veel voor Harry tussen, rauw, met bloed, gebakken noten, hij herkent het wel." Ik knik langzaam. Naast de mand ligt een oude donkerrode stof om er onder te leggen zodat we niet op de natte bosgrond moeten zitten. Dit lijkt me echt leuk, zeker zijn gezichtsuitdrukking als ik hem eerst plaag door middel van een spel. Nerveus neem ik het doosje in mijn broek nog eens vast, de ring. Rune komt vrolijk binnengelopen.

"Het komt wel goed Louis." Geen idee waarom iedereen dat elke keer tegen me zegt als ik zenuwachtig ben. "Heb je de ring, en de spreuk? Harry slaapt nog als een roosje." Ik glimlach en neem het briefje papier van haar aan. De veer zonder inkt schrijft vloeiend mijn woorden neer, ook al ziet mijn geschrift er niet uit.

'Tijd voor een verrassing... Ik zit in het bos met een speciale boodschap. Jij, knappe Harry, mag me altijd komen zoeken. Veel succes lieverd.'

Ik glimlach bij de woorden en leg het neer op tafel. Rune heeft de mand al vast.

"Ik zal dit al gaan klaar leggen op de afgesproken plaats, goed?" Ze lijkt haastig te zijn terwijl ik oppervlakkig ademhaal.

"Ik ben zo nerveus Run. Voor zijn reactie, de reactie van anderen..." Ze glimlacht vertederd en wrijft even bemoedigend over mijn bovenarm.

"Harry kan je charmes niet weerstaan Louis, zo zijn er nog wel meer mensen. Je overtuigt ze wel, jullie." Ik glimlach nep en probeer haar woorden te geloven. Het afzeggen is nog niet te laat, maar ik zou het ook niet willen doen. Het bos zou me kalm moeten maken, maar dat doet het niet. De enige die dat kan is Harry. Harry met zijn diepe hese stem en weelderige krullen. De manier waarop hij je met die emerald groene ogen kan aankijken, alsof hij recht door je ziel heen kijkt. Als hij zijn sterke lichaam om je heen krult voelt het net alsof niets je ooit zal gebeuren. Harry is de ware. En anders zegt de kerk toch dat we niet uit elkaar mogen gaan, als ze twee mannen samen überhaupt al samen laten gaan in de eerste plaats. Daar heb ik mijn twijfels over... Ik zie de mand al staan op de afgesproken plaats, net als Rune.

"Ik zou opschieten als ik jou was, Harry is net wakker en vraagt al achter je." Ik glimlach en laat mijn ogen door alles heen dartelen.

"Het ziet er echt geweldig uit Run." Ze glimlacht en steekt een lok van haar rode haar achter haar oor.

"Heb je nog iets nodig, anders ga ik." Meteen vanaf het moment dat ik mijn hoofd schud is ze al verdwenen. Ik ga zitten op het donkerrode deken en leg de spreuk geschreven op een verkreukeld papiertje voor me. Ik start onmiddellijk aan de spreuk. Net als ik er zeker van ben dat het werkt hoor ik Harry vloeken. Ik glimlach stiekem en houd mijn vuist geballen. Zij onderhoudt de magie. Harry ziet deze plaats niet, maar hoort me wel.