Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

35.1: Voorbereiding

Neill blijft maar vloeken op de onschuldige groenten. Hij blijft koppig proberen ze op te eten maar de smaak bevalt hem keer op keer absoluut niet. Het is gewoon amusant. Als alles in een grote pot zit komt een vrouwelijk onverwacht figuur binnen.
"Wel, het ruikt in ieder geval normaal."
"Adelinde!" Ik lach opgelucht en open mijn armen om haar te ontvangen. Haar krullige haar kriebelt in mijn nek. Zij was mijn redder van die aandachtshoeren op dat feest toen. "Wat doe je hier zelfs?"
"Ik ben zijn zus." Ze haalt haar schouders luchtig op en gaat nieuwsgierig in de kookpot kijken.
"Zijn vampiers altijd vrijgezel of zo?" De vrouw grijnst en kijkt naar haar lachende broer die zijn probeersel in een kop doet.
"We leven gewoon graag ongebonden. Een leven is lang met maar 1 partner."
"Om te zeggen dat iedereen het met iedereen doet." Een veel bruiner kleurende Har met roze blosjes op zijn wangen geeft me een snelle kus op mijn wang maar kijkt dan bedenkelijk naar de soep. Zijn ogen schitteren terug levendig.
"Gold dat ook voor jou?" Har fronst kort waardoor Adelinde begint te lachen.
"Absoluut niet. De keizer hier speelt graag 'schwierig um zu bereichen'." De krullenbol schudt zijn bruine lokken in een nee-beweging en staart dan richting de grijnzende kok.
"Wel, misschien heeft die frustratie zich jaren opgebouwd en is hij daardoor nu in bed zo-" Een ellenboogstoot van Beer doet me lachend stoppen.
"Eet je soep op Tomlinson. Je bent veel te jong voor zulke dingen." Neill lacht vrolijk op Hars commentaar. Ik grijns en eet dan zijn soep op. Voor nooit iets gedaan te hebben met koken is ze verrassend lekker. Als ze leeg is en ik onschuldig op kijk - als drie vampiers je aanstaren, is het vooral niet intimiderend - weet ik niet naar waar ik moet kijken.
"Ik vul wel bij." Adelinde wil de kom sneller dan een mens kan, nemen maar ik had een vermoeden en heb de kom beschermd. Ze botst tegen een beschermlaag op.
"Ik heb niet zoooveel gemaakt voor dit, hé Louis." De blonde man probeert gekwetst te klinken maar hij is een vreselijke acteur.
"Ik denk niet dat dat het is. Vertel." Alle drie kijken ze elkaar kort en vampierachtig aan voordat ze met elkaar beginnen te overleggen, voor het menselijk gehoor in stilte natuurlijk. Ze praten zo zacht. Het is Har die tegen zijn zin fronst en zijn mond open doet.
"Je bent al zo dun Lou."
"Te dun." Adelinde valt veel te gehaast in maar daar blijft het niet bij.
"Ongezond dun."
"Je moet meer eten!"
"Hoe kan je zo vechten!"
Het komt allemaal als een roes binnen. Doordat ik afgeleid ben is de magische barrière weg en neemt Adelinde veel te behendig te kom voor mijn neus weg. Ze gooit het aarden ding naar de maker van de soep. Twee seconde later staat er terug eten voor mijn neus. De dikke stukken groenten doen me fronsen, net als de drie vampiers.
"Niet moeilijk doen, Boo." De hese stem doet me opkijken.
"Het gaat dus om mijn gewicht?" Ze knikken onmiddellijk, mijn hersenen kunnen hun snelheid niet aan. "Maar voordat ik kwam was ik net hetzelfde. Ik heb gewoon geen zin." Mijn ogen zoeken die van de net gevoede Beer op. Hij eet zelf amper in tegenstelling tot Neill die de soepsmaak heeft opgegeven en op enkele noten kauwt. Als we hem beiden aanstaren reageert hij als een klein betrapt jongetje, enorm eenvoudig en schattig.
"Wat? Het is niet omdat jij geen honger hebt dat ik dat niet heb. Je blijft een wicca." Als het stil blijft en ik hem met zijn ogen zie draaien doordat hij iets gaat doen waar hij geen zin in heeft, biedt hij ons de kom aan. "Ook een? Harry?" De keizer laat zijn schouders ontspannen zakken en zet er eentje tussen zijn tanden.
"Zijn het gewone aardse noten?" De blonde man knikt en duwt me bijna het kommetje in mijn handen als ik dichterbij kom. Ze smaken normaal. "Dus ik heb iets gevonden dat we beiden eten dan?" Har reageert niet maar zijn groene ogen bevestigen mijn gedachte terwijl hij verder knabbelt. Adelinde zit zwijgzaam op het aanrecht. Een klepperende deur doet me schrikken en het kommetje verkrampt los laten.

Harry die naast me stond vangt vliegensvlug het voorwerp op maar dat lijk ik niet te beseffen. Mijn hart klopt zo verschrikkelijk snel dat het pijn doet in mijn borstkas. Ademhalen gaat moeilijk als ik bang tot een conclusie kom.
"Er zijn mensen." Har knikt op menselijke snelheid en wil mijn hand vast nemen maar ik voel me te opgejaagd.
"Het zijn mijn vampiers Lou, ontspan alsjeblieft." Ik zucht trillerig en laat mijn houding iets zakken.
"En dat kon je niet eerder zeggen?" Ik pers mijn dunne lippen op elkaar en weiger hem aan te kijken, proberend mijn onstuimig hart onder controle te krijgen.
"We zijn er." Alsof we dat nog niet wisten, wandelt Liam tamelijk breed en trots de keuken ruimte binnen, gevolgd door Zain en een andere vriend van Har. Laat hij zijn beste vrienden het gevaarlijke werk doen?
"Mooi zo." Adelinde komt recht uit haar stoel en duwt me een kop warme soep in mijn handen. Ze vouwt mijn gespannen vingers zo tot ze weet dat ik hem vast heb. "Drink op. We vertrekken gauw." Mijn onwetendheid maakt me gefrustreerd en boos. Beer weet het goed genoeg, hij merkt het aan mijn houding en de vurige blik in mijn ogen waarmee ik hem weiger aan te kijken.
"Naar waar?"
"Thuis." Zijn groene ogen staren jong en onschuldig door de ruimte. Ik weet niet waar ik op moet letten met al die onmenselijk oplettende en alleszieners als vampiers. Ik besluit dan maar om de soep nog een poging te geven me te bekoren. Voor ik het weet zitten ze allemaal aan de drankflessen van Neill die te vergeefs zijn voorraad probeert te bewaren.
"Geef ze terug! Dat is mijn drank!" De kleinere man springt op menselijke hoogte als Zain de fles te hoog houdt.
"Stelletje verslaafden." Ik grijns lui als ze me allemaal verbaasd aankijken. Enkel de gene die hier al langer waren zitten niet aan de drank.
"We hebben dorst van het tripje." Liams ogen staan bloedrood als ik hem aankijk maar vanaf het moment dat hij naar de anderen kijkt is het terug bruin. Harry vertrouwt het niet, ik voel het aan zijn strakke houding achter me. Dit zijn toch zijn vrienden? Waarom dan zo gespannen?
"Jullie zijn hongerig naar hier gekomen?" Je hoort de afkeer gewoon in zijn stem. Ik voel de frustratie, alsof er een koude regendruppel langs mijn rug naar beneden loopt. Onaangenaam. Steeds lager naar de plaats waar ik hem absoluut niet wil. "Je bent hier om een menselijk iets te beschermen ja!" De verheffing van de hese diepe stem draagt enorm wijd en luid doorheen de inmiddels goed gevulde keuken van de blonde man.
"Doe eens kalm, man." Adelinde trekt geërgerd haar wenkbrauwen omhoog waarop Harry in zijn grote lengte zich naar haar om draait met bloeddoorlopen ogen. Zijn tanden sissen venijnig naar haar, niet dat ze onder de indruk is van zijn machtsvertoon.
"Har, rustig. Er is niets aan de hand." Ik durf hem niet aan te raken om geen felle reactie uit te lokken. Zijn rode ogen verdwijnen echter niet als hij bazig doorheen de massa vrienden stapt.
"Laten we vertrekken dan. En doe alsjeblieft jullie taak!" Hij is overduidelijk zenuwachtig, iets wat me ongemakkelijk maakt. Stiekem communiceren lukt ook niet met zo'n bende vampiers rond je. Ik slik mijn ontevredenheid weg als we naar buiten lopen. Har stopt voor de deur en duwt me een donkerblauw fluwelen zakje in mijn handen. Wat zit erin? Veel weegt het niet. Zijn rode ogen glimmen naar de mijne. "Een spreuk alsjeblieft. Bescherm onze aanwezigheid." Ik knik, werp kort een blik op de mensen rond me, en sluit dan mijn ogen. Het zoeken naar een spreuk voelt nog zo onwennig aan, maar het lukt me en al snel weet ik dat ik haren van de mannen indirect vast heb, via het zakje. Ik murmel de woorden, frons en probeer een foeter binnen te houden als er een onaangenaam gevoel in mijn buik ontstaat. De spreuk is snel voltooid, het zakje opgebrand. Ik zucht en knik dan op teken van een vragende Liam. Zijn oogkleur is gehorig en betrouwbaar bruin, volledig gefocust op zijn leider, mijn leider, mijn man. De stevige krullenbol opent de deur, trekt me onverwacht op zijn rug en weg zijn we.