Mijn eeuwige zonde - Larry Stylinson (vampier)

29.1: Wazig

Alsof ze de overwinnaars van een oorlog zijn, zitten de mannen aan tafel. Jean even rustig en berekend als anders, de andere geleerden lijken ook niet onder de indruk van dit prachtige kasteel. Het is pas als ze de keizer voor me opmerken dat ze elkaar hevig elleboogstoten uitdelen en rechter gaan zitten. Zo gemanierd opgevoed, ik zou dat zo graag willen verpesten. Mijn lippen zijn stevig op elkaar geklemd als Harry Jean een zakelijke hand geeft. Het conflict tussen mij en hem is voelbaar.
"Heer, mogen we beginnen?" Harry gaat zitten en gebaart met een frons naar mij dat ik hetzelfde moet doen. Aan zijn rechterhand nog wel. Hij is zo knap als hoofd van de tafel, God. Ik wil die vergaderingen zo wel bijwonen. Vol trots en koelheid geeft hij het woord aan hun - het klinkt zo geweldig mooi uit zijn mond. Ik mag niet naar hem kijken met deze mensen rond me, dat weet ik.
"Het was niet de bedoeling dat uw Comes hier ook aanwezig zou zijn." Jean. Hoe durft hij me slechts een Comes te noemen, hij weet goed genoeg dat ik meer dan dat ben! Dat is puur om me op mijn plichten te wijzen, me in de grond te boren. Mijn nagels vinden het stof van de stoel veel te makkelijk.
"Ik, als macht-gevende, vind dat hij aanwezig moet zijn. Einde discussie." Jean gaat terug zitten, zijn houding zegt niets. Even lijkt hij zelfs te glimlachen. Ik vertrouw hem niet, hij verraadde ons in mijn droom. Hij verraadde mij meerdere keren. Een geleerde in te passende kledij staat op.
"Principem nostrum," Geweldig, we doen het in een vreemde taal, nu kan ik helemaal niet meer volgen.
"Geen Latijn alsjeblieft." Harry is nu al geïrriteerd door de nettigheid van de mannen.
"Unser Kaiser," opnieuw onderbreekt Harry de rare woorden door zijn vinger op te steken.
"Streektaal, dankjewel." De man lijkt even inwendig te paniekeren voordat hij dan toch in gebrekkige volkstaal begint.
"Uwe keizer heer Styles, wij kwamen een Kommunikation doen. Als mede-wiccas hebben wij aanwijzingen ontvangen dat er mogelijke Bedrohungen van terreur zijn." Was dat volkstaal? Ik verstond nog enkel de aanspreking maar. Harry lijkt het deze keer wel goed te keuren, de man kan niet beter een minderwaardige taal spreken, of moet ik dialect zeggen?
"En welke aanleidingen zijn dat dan?" Hij fronst en is duidelijk bezorgd, net zoals ik ongemakkelijk probeer stil te zitten. Laat mijn dromen hier alsjeblieft niet bij passen, dan... Ik weet niet wat ik dan doe, maar braaf blijven zitten is het niet. De verrader in ons midden afmaken, Jean, ja, hem opsluiten. Zoiets.
"Er zijn andere bewegingen tegen uw regime gevormd. Radikalen Bewegungen die heimlich groter worden dan u weet en wenst." De man lijkt het woord door te geven aan de volgende. Dit klinkt nog niet zoals bij mijn dromen, maar ik had ook nooit een begin doorgekregen, nog niet.
"En u hebt hier weet van door?"
"Ze probeerden ons om te kopen, tegen u." Joshua, zijn accent leunt veel dichter tegen het mijne aan. Alsof hij toch van lagere komaf is. Verbaasdheid maakt me geïnteresseerd.
"Wie is ze?" Harry is even ongeduldig als mij, kunnen ze ook niet even duidelijk zijn.
"Niet met de jongen erbij." Jean kijkt me niet aan. Zijn blik is enkel strak gefocust op het hoofd van de tafel. Gespannen houd ik mijn adem in, Harry pikt doet niet, of wel?
"Wie is ze Jean." Er verschijnen uit het niets dikke aderen in zijn hals. Hij windt zich op, maar de man reageert er niet op. Hij heeft al veel erger meegemaakt.
"Als ik het je zeg ga je ze opzoeken. Ik weet niet of dat de beste tactiek is." Oh god, ik voel me duizelig. Niet weer, Harry is bij me, dit mag niet meer gebeuren dan.
"Dat bespreken we dan wel. Een naam Jean!" De andere geleerden zitten er maar stijfjes bij, maar ik draai opnieuw. Rond. Wat is dit? Vechtend tegen het gevoel laat ik niets merken.
"Erwin Rommel."
"Godv-" Een paar tanden bijten hevig in een onderlip terwijl Beer opgestaan is en onrustig ijsbeert. "Je bent zeker?"
"Positief." Ik heb geen idee over wie we het hebben. Zolang het de kale man uit mijn dromen niet is.
"Geef me alle informatie die je hebt. Louis, wil je de kam-" Zijn hoofd draait voor het eerst terug in mijn richting. Ik kan niet toegeven. Hij vindt me sowieso al een zwakkeling, een nietsnut. Waarom geef ik om wat hij over mij denkt? Harry zwijgt, mijn mond gaat open.
"Opnieuw het-" Mijn verschrikte blik lijkt voldoende te zijn voor Harry.
"Hoe groot is de kans dat hij andere mensen waanvisies oplegt?" Jean beweegt lichtjes, maar mijn hoofd draait alle kanten op. Ik leg het op tafel zodat het niet mee beweegt met het gevoel. Mijn handen grijpen stevig de tafel vast om niet op de grond te vallen.
"Het is mogelijk." Zijn woorden blijven hangen als hij naar me kijkt. Ik doe stevig mijn ogen toe en probeer rustig te ademen. Het gaat wel over, dat moet.
"Help hem." De machtige keizer vraagt om hulp, nee, beveelt het. De anderen wiccas doen niets zonder mijn vaders oordeel. Maar ik ben zijn zoon niet meer...