Dziennik Ślizgonki

37.Hope

Wypisano mnie przed chwilą ze szpitala. Moja lewa ręka już do niczego mi się nie przyda. Nic nie czuję, ale wolałam żeby została niż, żeby mi ją amputowali. Wyruszyłam w stronę mojego i Zabiniego pokoju. Mam nadzieję że tam będzie ponieważ bardzo za nim tęsknię i muszę z nim porozmawiać. Zapukalam cicho do drzwi. Usłyszałam znajome proszę i je otworzyłam. Na fotelu koło kominka siedział on i patrzył się na mnie tymi swoimi pięknymi oczami. Usmiechnelam się do niego lekko i już otwieralam buzię żeby coś powiedzieć ale on mi przerwał. Podszedł do mnie i pocałował mnie nieśmiało. Oddałam pocałunek i się od niego oderwałam bo naprawdę muszę z nim omówić pewne kwestie.
- Muszę Ci coś ważnego powiedzieć... Są dwie sprawy które mogą zmienić to co jest między nami. Jedna dotyczy tylko mnie a druga naszej wspólnej przyszłości. Jaka chcesz usłyszeć najpierw?
- Eee - zamyslił się na chwilę - o Tobie.
- Jak pewnie wiesz, byłam w szpitalu. Bardzo jest mi ciężko, bo boję się że mnie odrzucisz... Jestem niepełnosprawna i nigdy już nie będę w pełni funkcjonowała normalnie. - spojrzałam na Niego z nadzieją w oczach - moja lewa ręka, jakby to powiedzieć... "nie żyje". - łzy zaczęły mi lecieć po policzkach. A miałam być silną kobietą! Cholera! Szybko je starlam. Bleise widząc to szybko i mocno mnie przytulił.
- Nigdy Cię nie opuszczę z takiego powodu... Nie jestem pusty, kocham Cię ze względu na wszystko. - To powiedziawszy pocałował mnie w czoło. - A ta druga sprawa?
- Znasz Sussan Funn? - zapytałam na co on kiwnął głową. - Zaproponowalam jej, że ją adoptuje... Pokochałam tą małą i będę naprawdę szczęśliwa jeśli ty uczynisz to samo.
- Trochę mnie zaskoczylaś ale jeśli dzięki temu będziesz szczęśliwa to jestem w stanie to spełnić.
Nic nie mówiłam już tylko co przytuliłam. Tak bardzo się cieszę. Nareszcie mam nadzieję. Nadzieję na lepsze życie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
☆PH☆