Βαρέα και Ακόμα πιο Ανθυγιεινά

κεφάλαιο 20

ΑΛΙΚΗ

Οι μέρες περνούσαν και ένιωθα τρελά ερωτευμένη με τον Στέλιο. Μου φερόταν όμορφα, πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα για μπάνιο, μου έκανε τα χατίρια, όταν μου έκανε έρωτα, πάντα με φρόντιζε και το κέφι του ήταν μεταδοτικό, γενικά ήταν ο τέλειος σύντροφος. Είχα την εντύπωση ότι η μητέρα μου το είχε καταλάβει. Στο μαγαζί τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά, αλλά οι δικοί μου το πάλευαν. Έψαχναν να βρουν μάγειρα αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο, μιας και ήταν το τέλος της σεζόν. Δεν μου είχαν πει τίποτα, αλλά από τα μισόλογα που άκουγα είχα καταλάβει ότι κάτι σοβαρό είχε γίνει με τον Αργύρη και δεν έφυγε, ήρεμα και απλά όπως άφησαν, οι γονείς μου να εννοηθεί.

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και είχα τρομερή αγωνία. Μέχρι το μεσημέρι θα είχα μάθει που είχα περάσει. Ήλπιζα να περάσω στην Αθήνα. Είχα δουλέψει και είχα ξενυχτήσει πολύ. Τα τελευταία δύο χρόνια είχα στερηθεί πολλά, έτσι ώστε να εκπληρώσω τον στόχο μου. Η μητέρα μου σήμερα δεν με άφησε να πάω στο μαγαζί, ήθελε να χαλαρώσω, ανέβηκα στην ταράτσα και περίμενα να έρθει η Ηλιάνα. Θα πηγαίναμε μαζί να δούμε τα αποτελέσματα... Τηλεφώνησα στον Στέλιο για να πάρω κουράγιο, δεν ήθελα να σκέφτομαι αρνητικά αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Αν περνούσα στη Θεσσαλονίκη, θα συνεχίζαμε να είμαστε μαζί. Το είχαμε συζητήσει, αλλά δεν ήξερα πως θα ήταν η σχέση μας από απόσταση... ίσως να μην του άρεσε κάτι τέτοιο.

«Στέλιο; Έχεις δουλειά;»

«Όχι μωρό μου! Για εσένα είμαι ελεύθερος! Θέλεις να έρθω;» όχι! Δεν ήθελα να έρθει... δεν θα το άντεχα αν δεν περνούσα στην Αθήνα

«Όχι, δεν θέλω να φύγεις από τη δουλειά! Θα πάω με την Ηλιάνα να δούμε τα αποτελέσματα και μετά, ότι και να γίνει είστε καλεσμένοι στο μαγαζί... η μαμά μου έχει ενημερώσει τους γονείς σας!»

«Μωρό μου... Αλίκη μου.. το ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά! Πιστεύω σε εσένα και είμαι σίγουρος...»

«Μη το πεις! Μη το πεις καλύτερα... δε θέλω να το γρουσουζέψω!»

«Καλά, να ξέρεις πως ότι και να πάθω σε εσένα θα έρχομαι για να με κάνεις καλά! Να ξέρεις επίσης, ότι όπου και να περάσεις εμείς οι δύο θα είμαστε μαζί!» μιλήσαμε λίγο ακόμα και τα λόγια του πραγματικά με καθησύχασαν και με ηρέμησαν.

Όταν φτάσαμε, είχε πάρα πολύ κόσμο, μαθητές και γονείς. Η Ηλιάνα άρχισε να περνάει ανάμεσα τους και εγώ την ακολουθούσα. Την άφησα να δει εκείνη πρώτη τα αποτελέσματα και όταν άρχισε να φωνάζει και να χοροπηδάει, ανάσανα ξανά. Έψαξα το όνομα μου για να το δω με τα μάτια μου, είχα περάσει στην Ιατρική Αθηνών! Στεκόμουν ακίνητη και απλά κοιτούσα τα αποτελέσματα... η Ηλιάνα με αγκαλιάζει και εγώ ακόμα δε μπορώ να συνέλθω.