Kidnapped & broken

chapter 12

Herschreven op 04/06/2016

Volgens mij stonden ze daarnet allemaal toe te kijken hoe hopeloos ik was. Iedereen staat klaar bij de deur en als wij er ook zijn opent Brad de deur. "Waag het niet" zegt Jake die me nog steeds stevig vast heeft. Er staan zoals gewoonlijk weer zwarte auto's klaar. Brad, Mike en Fabienne lopen richting één van de auto's. Adam, Dennis en Merlé richting een andere. En david, Jake en ik lopen richting weér een andere. Ik kijk om heen en probeer nog snel een plan te bedenken maar Jake duwt me al de auto in. Er zit een donker geklede chauffeur in de passagier stoel. Ik probeer nog de auto uit te rennen maar David houdt me tegen. Het is klaar. Nu kan ik niks meer doen.Wetend dat er toch niks meer te redden valt, doe ik mijn ogen dicht en probeer in slaap te vallen. Want na een paar minuten al lukt.

~

"Vera." fluister een stem in mijn oor. "Sta op, slaapkop." zegt nu een andere, iets hardere stem. Moeizaam til ik mijn hoofd om en bekijk de situatie. De deur van de auto staat open en Jake staat in de deuropening, David zit nog in de auto en probeert mij wakker te krijgen, wat ik nu trouwens al ben. Bedankt hé? David trekt zachtjes aan mijn arm en we lopen naar buiten. Ik zie een klein vliegtuig staan. Oh hemel nee, Ik heb een fobie voor vliegen.. Ik kan dit niet. Paniek gaat door heel mijn lichaam. Het is volgens mij ook duidelijk te zien op mijn gezicht want Jake, die voor ons loopt, kijkt me bezorgd aan. Ik voel dat ik licht in mijn hoofd begin te worden. Ik zak bijna door mijn benen maar David tilt me net op tijd op. Jake loopt met snelle passen naar ons toe. "Wat is er aan de hand, schoonheid?" Vraagt hij bezorgd terwijl hij mij overneemt van David. "I- ik.. Heb vliegangst" fluister ik. Ohgod, ik ben duizelig "Yo Jake wat is er aan de hand?!" Roept iemand, die ongeveer honderd meter verderop staat, ik kan even niet plaatsen wie het is. "Vliegangst!" Roept hij terug. Ik besef nu pas dat ik nog steeds in Jake's armen lig. Meteen word ik rood.

Ik hoor voetstappen hierheen komen. "Jake.. I-ik wil e-echt niet." zeg ik half huilend. Ik heb het gevoel dat paniek mijn lichaam overneemt. Ik ga bijna hyperventileren maar hoor dan Jake's kalme stem zeggen: "Shh rustig maar.. adem diep in, en dan weer diep uit.". Ik probeer te doen wat hij zegt maar het lukt niet.

"Let op mijn ademhaling en doe het na." zegt hij. Ik focus me op zijn ademhaling. Na een paar minuten lukt het weer om normaal ademen. Ik krijg een flesje water van Dennis. Dankbaar neem ik het aan. Rustig neem ik een paar slokken en klim dan uit David's greep. Wat moeilijk gaat aangezien ik mijn handen niet kan bewegen door die klote handboeien. Iedereen loopt weer richting het vliegtuig. Jake's, óh zo bekende hand, ligt weer op mijn rug en ook wij lopen erheen. Net voordat we trap op willen lopen, voel ik weer de paniek. "Rustig maar, schoonheid." sust hij me. Hij wilt net weer verder lopen maar ik ruk me los en ren weg. Ik kan dit gewoon niet. Te veel nare herinneringen komen omhoog. Mijn zus is neergestort.. Twee en een half jaar geleden. Het was een verschrikkelijke periode om doorheen te komen, dagelijkse huilbuien in de wc op school, de onvoldoendes bleven maar binnenstromen en ook waren ik en mijn ouders depressief geworden. En nog steeds, mis ik haar elke dag. Tranen rollen alwéér naar beneden. Vroeger huilde ik bijna nooit, nu vrijwel elke dag en dat komt door hun. Ik raak al weer buiten adem en stop voor een paar seconden maar op dat moment word ik ruw opgetild. Ik kan niet zien wie het is maar ik schreeuw dat hij me los moet laten. Ik stribbel flink tegen, maar het helpt niet. We lopen nu al een tijdje. Heb ik dan zo ver gerend? Wetend dat niks gaat helpen, geef ik het op en laat me slap in zijn armen hangen. We lopen het vliegtuig in en daar staat Jake gestrest en boos te wachten. Iedereen zit al in de stoelen. Het is dus een privé vliegtuig. Maar wacht eens. Als het Jake niet is die me nu in zijn armen heeft, wie is het dan wel? Diegene zet me neer in een stoel en dan zie ik wie het is. Adam. Jake loopt chagrijnig naar me toe en maakt ook mijn voeten vast. Jeetje, beetje vrijheid is niks mis mee... Niemand zegt wat. Volgens mij besef ik nog niet helemaal dat ik een vliegtuig zit, ander zou ik nu al wel flauwgevallen zijn. Jake gaat aan de linkerkant naast me zitten en Adam aan de rechterkant. Dan gaat het toestel vooruit. Ik vind het rijden al eng, laat staan het vliegen zelf. We gaan steeds ietsjes harder, Ik ben zo bang. "Jake!" gil ik. Ik hoor veel gelach.

Vinden deze sukkels het grappig dat ik bijna flauw val van paniek? Ik knijp mijn ogen stijf dicht en houd de leuningen stevig vast. Mijn hele lichaam spant zich aan. Dan opeens rijden we niet meer. We gaan omhoog. Ik word lichtjes in mijn stoel gedrukt. Met mijn ogen nog steeds dicht, probeer ik Jake's hand te vinden. Don't judge me, ik ben bang. Ik vind hem en knijp er stevig in. Ik weet gewoon dat hij nu glimlacht.

~

We vliegen nu al een paar uur. Ik begin me ernstig te vervelen. De meeste jongens slapen nu. Alleen ik, Adam en Brad zijn wakker. Deze jongens zijn eigenlijk best wel grappig.Vorige keer moest ik ook al zo hard lachen om ze. Een soort van Geer en Goor, maar dan de gangster versie. "Adam." zeg ik op mijn allerliefste neppe toon. "Hmm.." krijg ik als antwoord. "Mag ik heel even op je telefoon? Please?" Ik kijk hem met puppy ogen aan. Hij denkt even na en wisselt een blik uit met Brad. "Wat wil je doen?" Vraagt hij. Ik denk even na en probeer een slim antwoord te bedenken. "Gewoon een spelletje, ik verveel me." zeg ik net iéts te snel. Hij kijkt me wantrouwend aan en wisselt nog een blik uit met Brad. "Zometeen.". Ik zucht, waarom mag ik nooit eens een keer wat? "Adam." zeg ik weer. "Ja Vera" -Hoelang moeten we nog?". Hij kijkt even op zijn telefoon naar de tijd. "Één uur" antwoord hij. Fjoew, ik ga het echt niet lang meer volhouden. Opeens begint het vliegtuig heen en weer te schudden. Ik klem me vast aan de leuningen en paniek komt weer. Adam ziet het en probeert me rustig te houden. "Het is oké schat, het is maar turbulentie." zegt hij liefjes. Ik schud mijn hoofd en paniek neemt mijn lichaam weer over. Ik begin opnieuw zwaar te ademen en voel me duizelig. Brad komt naar mij toegelopen en hurkt voor me neer. "Vera, het is niks. Dit gebeurt zovaak." probeert hij. Ik word al ietsjes rustiger, maar mijn ademhaling kan ik niet onder controle krijgen. "Help." piep ik. "focus je op mijn ademhaling Vera... Adem diep in...Goedzo".

Langzamerhand word ik rustiger. Ik zucht van opluchting, ik dacht echt dat ik ging stikken. Jake, ligt nog steeds in de stoel naast me te slapen. Brad staat op, wrijft over mijn hoofd en loopt weer terug. Ik ga comfortabel liggen en kijk naar buiten..

Alweer hoofdstuk 12 people :) Het gaat zo snel allemaal! Morgen komt er (beloofd!) weer een hoofdstuk. Slaaplekker allemaal X