Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 33 <<

Ik dacht even dat ik ging stikken.. En opnieuw word ik onder water geduwd. Ik tel de secondes. Één, twee, drie, vier, vijf..... Negentwintig, dertig. Hijgend probeer ik weg te komen bij het bad. Tranen stromen over mijn wangen. Hij trekt me weer omhoog aan mijn haren en gooit me tegen de houten muur aam. "Auw stop." roep ik huilend. "Bek houden!" roept hij. Dan zie ik iets heel bekends. De zweep. "Ga liggen." zegt hij kortaf. Ik kan niet anders dan gewoon gehoorzamen, dus ik ga liggen. Op mijn gezicht, op mijn handen, mijn billen, mijn buik.. Precies hetzelfde dus als Mike. Als hij klaar is, ben ik ondertussen aan het schreeuwen en huilen van de pijn. Net als ik denk dat het godzijdank, eindelijk klaar is, haalt hij een meisje uit zijn zak. Bang kijk ik naar het mesje. Vind Jake dit goed? Ik kan het me niet voorstellen.. Ik schud wild mijn hoofd. Nee.. "Geen zorgen, het word een kleintje. Alleen als herinnering voor als je je weer eens misdraagt." zegt hij. Mijn pols word ruw vastgegrepen. Een kleine snee werd op mijn pols gezegd. Meteen begint het te bloedde. De tranen prikken in mijn ogen. Waar ben ik toch beland..?

~

Hij opent de deur en meteen ren ik de trap op naar beneden. Met veel pijn bereik ik de gang. Ik ren naar de badkamer in Jake's kamer. De jongens zijn een film aan het kijken in de woonkamer. Ik pak lingerie en een joggingspak uit de kast. Als ik de warme stralen over mijn huid voel, ontspan ik al een beetje. Na twintig minuten stap ik de douche uit. Ik smeer mijn hele lichaam in met bodylotion. Verrassend genoeg, heb ik lang niet zoveel pijn als de vorige keer maar misschien komt dat nog. Ik kleed me aan (zie afbeelding 1). Ik föhn mijn haren en doe het in een lange hoge staart. Tenslotte doe ik nog wat lipgloss op. Traag loop ik naar de woonkamer, stapje voor stapje. Als ik naar binnenloop zie ik vrijwel alle jongens. Jake staat meteen op en helpt me naar de bank toe. "Wil je pijnstillers?" vraagt Ryan. Ik knik zachtjes. Jake zet me neer op zijn schoot en slaat een dekentje om ons heen. Ryan komt aangelopen met twee pijnstillers. Ik neem ze allebei en neem dan een flinke slok water. Ik bedank hem en leg dan mijn hoofd voorzichtig in Jake's nekholte. Niet veel later val ik inslaap.

~

De volgende ochtend word ik met veel minder pijn wakker, godzijdank. De pillen hebben hun werk goed gedaan. Als ik naast me kijk, ligt Jake er zoals gewoonlijk niet meer. Moeizaam sta ik op. Ik zoek een setje kleren uit en kleed me langzaam om (zie afbeelding 2). In de badkamer doe ik mijn make-up, mijn haar stijl ik. Op mijn gemakje loop ik naar de woonkamer, waar ik een paar jongens aantref. Jake is er niet, bijna niemand van Jake's groep. Alleen Alex, Ryan en Nick zijn er. Ik loop naar binnen en ga op de bank zitten. "Dag lekkerding." grijnst Nick. "Hey." mompel ik blozend. "Heb je nog pijn?" vraagt Ryan. "Een beetje maar." antwoord ik. "Mooi." zegt Alex. "Waar zijn de jongens?" vraag ik zachtjes. Nog voordat ik antwoord krijg, weet ik het zelf al. Vandaag zouden ze weer meisjes gaan kidnappen.. "Laat maar." mompel ik. Ze lachen even. "Er ligt ontbijt klaar in de keuken." hoor ik Alex zeggen. Ik knik en loop erheen.

~

Vloekend leg ik mijn bord in de vaatwasser. De pijn in mijn rug is weer teruggekomen. Ik scheld Micheal uit met elk scheldwoord dat ik ken. Die idioot. Ik loop terug de woonkamer in en zie dat de jongens druk in gesprek zijn. Wanneer ze mij opmerken stopt de conversatie meteen. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen. "Niet zo boos kijken chickie, het staat je niet." zegt Nick. Ik negeer hem en wil verder lopen, naar de kamer van Jake, maar mijn pols word vastgegrepen. Precies op de plek waar de snee zit. Meteen prikken de tranen in mijn ogen. Ik trek mijn pols los. "Wat?" snauw ik naar Alex. "Waar gaan we heen?" vraagt hij. "Naar Jake's kamer." antwoord ik chagrijnig. "We houden je in de gaten." hoor ik hem nog roepen. Hoe willen ze dat gaan doen? vraag ik mezelf spottend af. Ik kijk de gang door waar ik momenteel loop en merk de camera op. Verbaasd kijk ik naar achteren en zie nóg meer camera's. Dit moet niet gekker worden. Ik zet het op een rennen naar de kamer. Net zoals gisteren, verstop ik me weer onder de lakens. Niet omdat ik niet gevonden wil worden, of omdat ik wil ontsnappen, maar gewoon omdat ik rust wil hebben. God, ik ben chagrijnig. En nee, het is niet de tijd van de maand. Ik ben aan de pil, dus daar hoef ik me in ieder geval geen zorgen om te maken. Ik heb het idee dat als iemand nu tegen me gaat praten, dat ik diegene dan meteen een klap ga verkopen. Dus bij mij in de buurt komen, is vandaag op eigen risico! Ik staar een lange tijd naar het plafond. Ik gil het een tijdje uit in mijn kussens, geloof me, het lucht op. Met een diepe zucht sta ik op en zet de televisie aan. "De ontvoerden meisjes uit Heemskerk zijn nog steeds niet terecht. De politie staat op het punt om het op te geven...". tranen zwellen op in mijn ogen. Waarom geven ze het op? Op dat moment word de deur opengeslagen. Alex komt de kamer binnen en zet de televisie uit. "Damn it Vera, kunnen we je niet één seconde alleen laten?" zegt hij geïrriteerd. Meteen ren ik de badkamer in en draai de deur op slot. "Vera, kom eruit!" roept Alex. Ik blijf tegen de deur aanzitten en negeer hem. Hij slaat nog een paar keer tegen de deur aan voordat hij de kamer uitloopt. Ik verroer geen vin. Ondertussen vecht ik heftig tegen de tranen, ik ga niét huilen.

Na iets langer dan een halfuur hoor ik weer voetstappen de kamer inlopen. "Schoonheid, wees een braaf meisje en kom die badkamer uit." hoor ik Jake's stem zeggen. "Ik heb een sleutel, dat weet je." gaat hij verder als ik niet antwoord. "Als je nu niet naar buiten komt, laat ik je weer door Micheal straffen." zucht hij. Boos sta ik op en stap de badkamer uit. Hij trekt me meteen tegen zich aan. "Good girl." mompelt hij in mijn oor. Als hij me loslaat kijk ik hem verdrietig aan. "Ik hoorde dat je nogal chagrijnig bent vandaag." grijnst hij. Joh.. Ik rol met mijn ogen. "Doe dat niet." zegt hij op een strengere toon. Ik zucht en loop de kamer uit. Hij grinnikt even. "Ik kom zo!" roept hij me nog na. Onderweg naar de woonkamer dwalen mijn gedachten zoals gewoonlijk weer af. Hoeveel meiden zijn het? Welke leeftijd? Gaan ze ook verkocht worden? Ik hoor stemmen vanuit Dennis' kamer. Op mijn tenen loop ik erheen. Als ik mijn oor tegen de deur aandruk vang ik wat woorden op. ".. Zeven meisjes.. Uit Nederland hierheen gebracht.. Markt.. Klusjes.." is alles wat ik kan verstaan. Als ik voetstappen richting de deur hoor gaan, loop ik snel verder. Ik ren zowat de woonkamer in en bots bijna op tegen Adam. "Rustig aan kleintje." grinnikt hij. Ik loop snel verder naar de keuken, waar ik op een stoel ga zitten. Na een paar minuten hoor ik veel lawaai uit de woonkamer komen. Alle jongens schreeuwen en lachen door elkaar heen. "Vera!" hoor ik Jake roepen.

Ik sta op en loop de woonkamer weer in. Tientallen volle -en lege blikjes bier liggen op de tafels. Alle jongens staren me aan en ik voel me ontzettend oncomfortabel. Vragend staar ik Jake aan. Hij gebaart dat ik naast hem moet komen zitten op de bank. Ik loop er traag heen en neem plaats. "Luister goed en onderbreek me niet." zegt hij dicterend. Ik knik traag. "Je ziet toch wel dat ze beter luistert dan eerst." lacht Brad. Iedereen begint mee te lachen. Ergerend kijk ik hem aan. Jake gaat verder met spreken. "Er komen een paar meisjes hier in huis werken." begint hij. Meteen begint mijn bloed te koken. Ik bijt op mijn lip en probeer me in te houden. "Jij praat niet met ze, en je bemoeit je nergens mee, tenzij één van ons dat zegt. Is dat duidelijk mevrouwtje eigenwijs?" zegt hij met een dreigende ondertoon. Bij het horen van zijn toon, kijk ik naar de muur en tel tot tien om te kalmeren. Ik heb geen zin om opnieuw gestraft te worden, nu ik nog aan het herstellen ben van de vorige.. Ik zucht diep en knik. "Ik wil het horen." zegt hij strak. "Ja.." mompel ik. "Duidelijker!" hoor ik hem zeggen. De jongens lachen vrolijk. Ik word bang van zijn manier van praten.. "Ja, het is duidelijk." zeg ik. "Mooi. Gaan jullie ze halen?" vraagt hij aan David en Brad. "Yes." lacht Brad. Ik kan dit niet eens aanzien. Ik sta op, maar meteen word ik teruggetrokken. "Blijf." zegt Jake.

~

Hoii weer update🤗 Ik heb weer een vraagje voor jullie :) Zouden jullie misschien een Q&A willen, waarin je vragen aan de personages uit heb boek kan stellen? Zo ja, laat dan vooral je vraag of vragen achter in de reacties! Als ik genoeg vragen heb zal ik de Q&A online zetten! Natuurlijk mogen er ook vragen voor mij bij zitten💁🏻. Vergeet niet te stemmen en/of reageren😉 thanks alvast! - S