Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 41 <<

8 maanden later..

Starend naar het briefje, gaan er duizenden gedachtes door mijn hoofd. Voor als de tijd rijp is, Vera. 06897634. Is de tijd rijp? Geen idee, maar iets in me dwong me vandaag om het briefje te vinden. Jake. Zijn naam heeft sinds de dag van onze ontmoeting mijn gedachtes niet meer verlaten. Waarom? Waarom gebeurt dit? Waarom kan ik niet gewoon verdergaan met mijn leven en iemand vinden die van me zal houden voor de rest van mijn leven. Ik zucht diep. Ik wil hem zien. Het is al zo lang geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. Mijn gedachtes maken me gek. Wel doen, niet doen? Breng ik mezelf nu in problemen? Kan het ooit nog normaal tussen ons worden? Zal ik ooit in zijn ogen kunnen kijken en geen flashbacks krijgen? Houd ik van hem? Houdt hìj nog van mij?

Zachtjes leg ik mijn hoofd op het stuur van mijn nieuwe auto. Verjaardagskadotje.. Voor mijn twintigste verjaardag, een paar dagen geleden. Twijfelend pak ik mijn telefoon erbij. Dit kan je niet doen, Vera. Kan echt niet. Maar, ik bedoel, wat als het wél goed gaat. Wat als we wel nog evenveel van elkaar houden? Wat als het wat kan worden.. "Houd op!" zeg ik hardop tegen de stemmen in mijn hoofd. Ik ontgrendel mijn IPhone en open Imessage. Ik tik zijn nummer in. Wat ga ik zeggen? Al nadenkend drink ik een slokje water.

Ik: Hey.. Vera, hier. Kunnen we misschien ergens wat gaan drinken?

Waar ben je toch mee bezig, Vera. Dit is verkeerd, ik weet het. Maar ik ga niet de rest van mijn leven doorbrengen met het gevoel dat er iets niet klopt; dat mijn hart niet compleet is.. Het voelt zo leeg vanbinnen, en ik wil hier gewoon niet meer meeleven. Ik ben het zat. Ik gooi mijn telefoon op de lege passagiersstoel naast me en start de auto op. Wat nerveus rijd ik naar de Starbucks in mijn buurt. Dichtbij school, en dichtbij huis. Ideaal dus. Meestal maak en leer ik daar mijn presentaties en schoolwerk. Ik ben momenteel rechten aan het studeren, en het is zeker niet makkelijk. Terwijl ik een plekje opzoek, heb ik oogcontact met de bekende jongen achter de kassa. Hij heet Noah en is een vriend van me. Ik glimlach naar hem en pleur mijn spullen neer op de stoel die ik heb geclaimd. "Hey, nerd." grijns ik naar hem. "Hey, lelijkerd." groet hij terug. "Het gebruikelijke, neem ik aan?" vraagt hij. "Absoluut.". Hij grinnikt even en ik betaal hem. Even later pak ik mijn warme Chai-Latte van de toonbank en neem ik plaats aan de tafel. Ik pak mijn laptop en begin te werken aan mijn presentatie van morgen.

*Ping*.. *Ping*. Kennen jullie dat gevoel wanneer je in je zakken voelt, en je je telefoon niet voelt? Ja, dat gevoel had ik dus. Met trillende handen pak ik mijn telefoon en open imessage.

06897634: Hey! Absoluut. Waar, wanneer?
Ik: Zit momenteel bij de Starbucks bij het station. En nu, denk ik.
06897634: Ik kom eraan. Tot zo.

Met klamme handen leg ik mijn telefoon weer op tafel. Dit gaat nooit goed..Alleen bij de gedachte al voel ik de zenuwen door mijn lichaam gieren. Ik haal diep adem en probeer nog wat verder te werken maar ik ben er niet meer bij. Wat ga ik tegen hem zeggen? 'Hey, ja, ik houd echt van je en ik wil je nu maar al te graag knuffelen, maar dat kan ik niet maken. Oh, en, misschien kunnen we het weer proberen? Ik bedoel het is niet zo dat je mijn kidnapper bent ofzo.. '. Jezus, mijn leven is ook zo een ingewikkelde puinhoop.

Even later zie ik een knappe man de Starbucks inlopen. Lange jas, gescheurde spijkerbroek en een wit shirt (zie afbeelding). Zijn haar is met gel in model gebracht en hij heeft een telefoon in zijn handen. Jake.. Ik voel meteen een brok in mijn keel, puur omdat ik al zo lang hierop gewacht heb. Ik staar hem aan en enkele seconden later hebben we oogcontact. Hij loopt naar me toe en ik voel steeds de grotere neiging om naar hem toe te rennen en in zijn armen te springen. Ik ruik zijn parfum wanneer die voor me staat. "Vera.." zegt hij met zijn prachtige, mannelijke stem. Zijn ogen scannen mij en ik ben blij dat ik vandaag een mooie outfit heb aangetrokken. "Jake.." antwoord ik op dezelfde manier. Ik zie zijn blik langs mijn hals glijden, waarschijnlijk checkend of mijn litteken er nog steeds zit. Ja, ik had een litteken op mijn hals zitten van zijn zweep. Het is nu wat minder zichtbaar. "Ehm.. Ik ga koffie halen, wat wil jij?" glimlacht hij lichtjes. Ik pak mijn beker vast. "Ik heb er al één." antwoord ik. Als hij richting de kassa loopt, laat ik me adem weer ontsnappen. Ik voel me niet angstig meer, in ieder geval niet meer zoals vroeger. Gewoon al dichtbij hem zijn, het voelt gewoon goed; alsof het zo hoort te zijn. Er ontstaat een kleine glimlach op mijn gezicht. Het kan echt wat worden. Ik klap mijn laptop dicht en schuif hem opzij op de tafel. Ik bekijk hem terwijl hij in de rij staat. Hij ziet er goed uit, geweldig zelfs. Beter dan ooit zou ik zeggen. Nog charmanter en knapper dan normaal. Als hij zich omkeert kijk ik snel de andere kant op. Hij legt zijn koffie op tafel en neemt plaatst tegenover mij, terwijl hij zijn jas uittrekt. We staren elkaar even aan. "Hoe gaat het met je?' vraagt hij. "Goed.. geweldig zelfs. Met jou?" antwoord ik een beetje trillerig. Hij glimlacht. "Mooi, zo hoor ik het graag. Met mij ook prima." antwoordt hij. Ik glimlach terug. "Mooi.". Zijn blik gaat naar mijn laptop. "Hoe gaat het op school? Studeer je nog?" vraagt hij dan. "Ja, ja. Ehm, ik studeer nu rechten. En het gaat best wel goed, al zeg ik het zelf.". - "Rechten? Oh, wauw. Dat had ik niet verwacht." zegt hij. Ik lach even. "En jij? Wat doe je nu?" vraag ik op mijn beurt. "Ik werk bij een bedrijf. Ze hebben me echt geholpen met deze baan.". Hij heeft werk..? "Echt waar? Oh, dat is super. Waar?" vraag ik. "Schiphol, beveiliger." antwoordt hij. Niet slecht.. helemaal niet slecht.

"Dat is.. geweldig." antwoord ik net iets te enthausiast. Hij moet lachen en ik automatisch door hem ook. Zijn lach.. wat een geweldig geluid. We kijken elkaar weer even glimlachend aan en er ontstaat een stilte. Geen ongemakkelijke, een vredige stilte. Op dat moment wordt hij gebeld. Hij zoekt naar zijn telefoon en neemt op. "Hallo? Oh, ja, natuurlijk. Ik kom eraan. Ja, tot zo.". Hij hangt op en kijkt me even spijtig aan. "Ehm.. Sorry, ik.." begint hij. "Nee, nee, maakt niet uit! Ga maar." glimlach ik. Hij knikt even en pakt dan zijn spullen bij elkaar. "Ik vond dit echt, heel fijn. Ik ben blij om te zien dat het zo goed met je gaat, Vera. Dit moeten we zeker blijven doen." knipoogt hij. "Ja, ik ook en gaan we absoluut doen!" antwoord ik. Hij zegt nog gedag en loopt dan weg. Voordat hij het gebouw uitloopt, draait hij zich nog heel snel om en zwaait. Ik zwaai terug en zucht dan heel diep uit. Dit was zo fijn.. Ik wil niet dat hij weg gaat. Glimlachend pak ik al mijn spullen bij elkaar en loop ook het gebouw uit nadat ik gedag heb gezegd tegen Noah. Met een goed humeur ga ik mijn auto in en doe mijn telefoon aan de AUX- kabel. Al snel hoor je vrolijke muziek uit de speakers komen. Blij rij ik naar huis.

~

Met een plof laat ik mezelf op mijn bed vallen. Ik mis hem nu al.. Ik pak mijn telefoon en voeg zijn nummer toe aan mijn contacten. Ik zet hem in mijn telefoon als J. Niemand hoeft dit nog te weten. Vooral mijn broertje niet die maar al tevaak op mijn telefoon zit te snuffelen. "We gaan eten! Vera, Jace!" roept mijn moeder vanaf beneden. Ik doe mijn telefoon aan de lader en loop de trap af. Ik neem plaats naast mijn broertje en we beginnen met eten. Ondertussen heb ik moeite om niet aan Jake te denken. Ze mogen niks merken, natuurlijk..

Haaaaaaaiiii! Ben ik weer! Hier is jullie lang verwachte hoofdstuk! Sorry sorry sorry voor het super lange wachten. Mijn leven is een beetje heel erg chaos de laatste paar maanden. Toetsweek is ook over een weekje, dus ben heel druk. Maar, ik wil jullie dit keer niet zo lang meer laten wachten, dus jullie mogen me helpen. Laat in de reacties weten wat jullie vinden dat er hierna moet gebeuren, want ik weet het echt niet. En als je grotere ideeën hebt, PM me gewoon! Ik luister graag naar jullie ideetjes en theorieën :) Ik hoop dat jullie er een beetje blij mee zijn :) Loveyou all x