Kidnapped & broken

>> hoofdstuk 36 <<

Opeens word ik opgetild door de leider. Ik slaak een klein gilletje en probeer heel hard niet te vallen. Hij gaat op een stoel zitten en trekt mij op zijn schoot. Bang blijf ik zitten. Ik probeer Dennis' aandacht te krijgen maar hij is te druk bezig met lachen en praten. "Dus schatje, hoe gaat het met je?" vraagt de leider.

"G-goed." antwoord ik snel. "Waarom ben je toch zo bang?" lacht hij. Eh.. Misschien omdat je een grote, intimiderende klootzak bent? Ik hoor Jake lachen aan de andere kant van de tafel. "Ik uh.. Ik ben niet bang." mompel ik. Nu hoor ik Jake nóg harder lachen. Wacht maar. Ik ga je vermoorden straks Jake. "Is iedereen er?" roept hij als hij klaar is met mij uitlachen. "Yes." hoor ik iemand zeggen. "Dan gaan we beginnen." gaat hij verder.

~

Zenuwachtig zit ik op de leiders' schoot. Ik wil hier weg, en wel nú. Jake begint te praten over geld inkomsten en bla bla bla.. Ik frunnik nerveus aan de pen die op de tafel ligt. Als ik opkijk zie ik dat Dennis me grijnzend aankijkt. Ik kijk hem hopeloos aan maar hij houd zijn handen onschuldig in de lucht. Ik zucht en ga verder met spelen met de pen. "Praat jij verder Chris?" hoor ik Jake opeens vragen. Zijn blik gaat naar de leider, dus ik neem aan dat hij Chris heet. Chris knikt en staat op, mij zet hij op Dennis' schoot neer. Kon hij me niet gewoon laten zitten verdomme?! Ik ben toch geen baby..

Ik begin het koud te krijgen, ik had gewoon die broek aan moeten trekken! Dennis merkt het en slaat zijn arm om mijn middel heen. Ik besef me dat ik nog steeds geen tijd heb gehad om te na te denken over mijn gróte ontsnappingsplan. Ik heb ook echt nog geen idee hoe ik het aan moet gaan pakken. Ik heb vannacht ontzettend slecht geslapen en dat is volgens mij goed te merken ook. Ik gaap zo'n beetje om de minuut.

Na een halfuur laat ik mijn hoofd uitgeput op Dennis' schouder rusten. Hij grinnikt, zijn blik nog steeds gericht op Chris, die aan het lullen is over de zwarte markt. Ik bekijk zijn gezicht eens goed en het valt me op hoe fucking knap hij eigenlijk wel niet is. Ik zou zo graag zijn ogen willen hebben. Ook ruik ik zijn bekende parfum. Deze jongens ruiken één voor één geweldig. Ik sluit mijn ogen en net als ik bijna in slaap val hoor ik : "Vera, niet in slaap vallen!". Mijn ogen schieten open en ik kijk boos naar Jake. "Waarom?" vraag ik geïrriteerd. "Omdat je anders de hele dag chagrijnig bent als je wakker word." grijnst hij. Ik hoor gelach en sta op. "Ik ga naar de woonkamer." zeg ik kortaf. "Gedraag je en praat niet met die meiden. Ik zie alles." zegt hij terug. Ik knik tegen mijn zin in. Hij kijkt me waarschuwend aan. "Geen geknik meer zei ik." hoor ik hem dreigend zeggen. Hoe is het mogelijk dat iemand zo snel van mood kan veranderen? "Sorry." mompel ik. Ik loop de kamer uit en ren naar de woonkamer waar ik weer in slaap probeer te vallen op de bank. Als ik ontdek dat dat niet meer gaat lukken besef ik dat dit hét moment is om te ontsnappen.

Er is hier helemaal niemand. Trillend sta ik op. Ga ik dit echt doen? Zelfs als het mislukt heb ik pas mijn eerste strike dus waarom ook niet? Ik begin te rennen naar de deur en kijk of die op slot is. Shit. Ik ga naar het raam dat in de woonkamer staat en zie dat ook die op slot is. Ik probeer alle ramen maar alles is op slot. Ik begin tegen de ramen aan te slaan in de hoop ze te kunnen breken. Ik hoor mensen de woonkamer inlopen maar het boeit me allemaal niet meer. Ik begin te schreeuwen dat ik hulp nodig heb. "Vera!" hoor ik achter me. Ik negeer het en ren weer naar de deur. Ik pak een bezem en begin er tegen aan te slaan. Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik om hulp blijf roepen. Ik hoor iemand naar me toe lopen en draai me in een ruk om. "Ga. Weg!" roep ik gefrustreerd. Het is Jake trouwens. Hij pakt me vast en drukt me tegen de muur aan. "Doe rustig." zegt hij kalm, terwijl hij zorgt dat ik op mijn plek blijf. Ik probeer me los te rukken maar het heeft geen zin. Na een minuut geef ik het op en probeer ik weer op adem te komen. De tranen zijn echter niet gestopt. Het zijn geluidloze, pijnlijke tranen van verdriet. Als hij me loslaat zie ik dat iedereen me bezorgd aan kijkt. Ik haat Jake. Maar waarom heb ik dan het gevoel dat ik hem nodig heb? Het gevoel dat ik hem trouw moet blijven.. Uit het niets vlieg ik hem om de nek en begin nog harder te huilen. Hij tilt me op en neemt me mee naar de bank. Hij gaat zitten en zet mij neer op zijn schoot. "Shh.." mompelt hij in mijn oor. Ik leg mijn hoofd in zijn nekholte en huil rustig verder. Ik wil hier weg.. Na een paar minuten worden mijn ogen zwaar. Ik probeer wakker te blijven.

"Relax babe." fluistert hij. Ik probeer te ontspannen en droog mijn tranen. Ik blijf nog even liggen en sta dan voorzichtig op. Woah.. Ik ben duizelig. Ik loop richting de keuken maar val halverwege bijna om. Godzijdank, word ik opgevangen door Dennis. Het valt me nu pas op hoe erg pijn mijn hoofd doet. "Jake, ze ziet er ziekjes uit." zegt hij tegen Jake. "Nee.. Nee, ik ben uhm.. Oké." mompel ik traag terwijl ik verder probeer te lopen. Dennis trekt me weer terug en kijkt me bezorgd aan. Jake staat op en tilt me naar zijn slaapkamer.

"Dennis, kun je even een paracetamol aangeven? Ze liggen in de eerste la." zegt hij terwijl hij mij in bed legt. "Hiero." hoor ik hem zeggen. Nog geen seconde later vliegt er een doosje paracetemols door de lucht. Jake vangt het op en pakt een flesje water.

Ik pak het langzaam aan en slik het met veel moeite door. Altijd al moeite gehad met pillen slikken, om eerlijk te zijn. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen.

Nog geen minuut later beland ik in dromenland.

~

Heey peepzz. Sorry voor het korte hoofdstuk maar ik heb echt even geen tijd! Het is een beetje een chaos hier dus vandaar. Maar ik beloof dat jullie hierna een XL hoofdstuk krijgen, voor iedereen die zich net als mij dood verveeld in de vakantie. Anyways, de stelling van vandaag is: Ship jij Vera en Jake wel of niet? En waarom? Heeft iemand een shipname btw? Laat me weten! X -S