Kidnapped & broken

chapter 13

Hier boven kun je alle jongens zien ;)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Herschreven op 04/06/2016

Opeens begint het vliegtuig heen en weer te schudden. Ik klem me vast aan de leuningen en paniek komt weer. Adam ziet het en probeert me rustig te houden. "Het is oke schat, het is maar turbulentie" zegt hij liefjes. Ik schud mijn hoofd en paniek neemt mijn lichaam weer over. Ik begin opnieuw zwaar te ademen en voel me duizelig. Brad komt naar mij toegelopen en hurkt voor me neer. "Vera, het is niks. Dit gebeurt zovaak" probeert hij. Ik word al ietsjes rustiger, maar mijn ademhaling kan ik niet onder controle krijgen. "Help" piep ik. "focus je op mijn ademhaling Vera... Adem diep in...Goedzo".

Langzamerhand word ik rustiger. Ik zucht van opluchting, ik dacht echt dat ik ging stikken. Jake, ligt nog steeds in de stoel naast me te slapen. Brad staat op, wrijft over mijn hoofd en loopt weer terug. Ik ga comfortabel liggen en kijk naar buiten..

~

Ik kijk nu al bijna een uur naar buiten, gewoon naar het mooie uitzicht. Jake is ondertussen al wakker. Hij heeft de touwen en de boeien losgemaakt zodat de vlucht wat comfortabeler word. De meiden heb ik trouwens al heel de vlucht niet gehoord. Snel kijk ik naar achteren en zie dat ze allebei aan het slapen zijn. De jongens zitten allemaal op hun telefoon. Hey! Ik had een deal met Adam. "Adam." zeg ik voor de zoveelste keer. "Ja." antwoordt hij. "Ik mocht nog op je telefoon." zeg ik. Hij wisselt wéér een blik uit. Dit keer met Jake. "SorryVera, volgende keer beter." antwoord hij. Woede begint in me op te borrelen. "Je had het beloofd!" Roep ik boos. Hij kijkt me verontschuldigend aan. Maar daar heb ik niks aan. Mijn plan is verpest. Ik wou een sms'je sturen naar mijn moeder om te vertellen dat ik naar Spanje ga. De politie kon dan dáár gaan zoeken in plaats van in Nederland. Het vliegtuig gaat ineens een stuk naar beneden. Ik kijk Jake met grote ogen aan en klem me vast aan de leuningen, voor de zoveelste keer deze verschrikkelijke vlucht. "Relaxe, schoonheid. We gaan landen." grinnikt hij. Ik zucht van opluchting maar ben nog steeds bang dat we neer gaan storten. Ik háát vliegen. Als ik aan me zus moet denken ga ik bijna weer huilen.

Jake ziet het en tilt me op zijn schoot. Wat trouwens heel gevaarlijk is omdat we aan het landen zijn. Hij doet zijn gordel ook om mij heen. En het ergste van alles is, dat ik het gewoon toelaat. Hij geeft me kus op mijn wang. Ik word meteen rood en kijk de andere kant op. "Waarom ben je toch zo verlegen?" Vraagt hij lachend. Eerlijk gezegd, weet ik het niet.

Ik ben zo geworden toen ik hier kwam. Daarvoor was ik veel sterker (geestelijk dan) en zelfverzekerder. Ik haal mijn schouders op en mompel "weet ik veel.". Volgens mij ben ik nog steeds rood. Hij tilt mijn kin op en kijkt me in mijn ogen. "Niet verlegen zijn voor mij." zegt hij liefelijk. Hij geeft een kusje op mijn kaak. Hij heeft hele mooie ogen eigenlijk en zijn neus is perfect... Nee,Vera stop! Opeens rijd het vliegtuig weer op de grond. Ik ga snel van zijn schoot af en ga zitten op mijn eigen stoel. Na enkele minuten staan we stil. Ik ren snel naar de deur toe, in de hoop dat ik weg kan rennen. Maar nee, hij zit dicht. Ik kijk om me heen en zie iedereen geamuseerd toe kijken hoe hopeloos ik ben. Ik zak neer tegen de deur en hou mijn hoofd in mijn handen. Ik wil weg, ik moet weg en ik zal wegkomen. Hoelang het ook mag duren, ik zal hier wegraken. De jongens staan op en pakken hun spullen. De deuren gaan open. Jake tilt mij op maar ik wring me los en ren weg. De deur uit, de trap af en gewoon rechtdoor. Het begint een beetje saai te worden, dit gedoe elke keer. Maar ja.. Wat kan ik anders doen? Ik hoor geroep achter me en begin nog harder te rennen. Ik ren naar een klein gebouw toe en loop naar binnen. Daar staan een paar jongens. Ook hun zijn net als de andere jongens rond de 22. Ze kijken me aan, en ik wil net weer de deur uit rennen als één van de jongens me vastpakt en over zijn rug gooit. "Laat me los!" schreeuw ik, terwijl ik op zijn rug sla. Hij zet me neer op een stoel en bind me aan die stoel vast. Wie the fuck zijn deze jongens? Word ik nou serieus gewoon gekidnapped terwijl ik gekidnapped ben? Ik probeer weg te komen maar hij houd me stevig vast.

"Ik zei laat me los!" schreeuw ik naar hem. Hij kan trouwens net zo goed een Gucci model zijn maar daar gaat het nu niet om. "Ik neem aan dat jij Vera bent?" grijst hij. Hoe weet hij wie ik ben? Ik kijk hem strak aan en geef geen antwoord. "Ik vroeg je wat." zegt hij dreigend. Opeens word de deur open gesmeten. Ik kijk in een reflex op en zie Jake. Achter hem staan Dennis en David. Hij kijkt nogal kwaad en pissig, maar ja dat zal wel aan mijn gedrag liggen.

Hij loopt naar me toe. "Schoonheid, het is game-over." zegt hij. Oh nee, ik weet precies wat hij bedoelt. Mijn derde strike is over. Mijn ogen staan bang, verdrietig en boos tegelijk. De jongen die voor me staat geeft Jake een bro-knuffel. Ik kijk ze verbaasd aan. Kennen zij elkaar al? Hij doet hetzelfde bij Dennis en David. Ook begroeten de andere jongens ze. Ze praten even met elkaar en kijken soms mijn kant op. Serieus? Kan het nog opvallender? "Ik zal je moeten straffen schoonheid, dat weet je." zegt Jake opeens terwijl die naar me toe loopt. "Ik ben niet bang voor jou." zeg ik. Het klonk minder zelfverzekerd dan ik had gehoopt. Mijn zelfvertrouwen laat me de laatste tijd steeds meer in de steek., terwijl ik júist hoopte dat het sterker zou worden. De jongens grinniken.

"Dat zullen we nog wel eens zien, schoonheid.". Alle jongens lopen één voor één naar buiten. Jake en David binden mijn handen vast. Jake tilt me op en ook wij lopen naar buiten toe. Er staan 4 auto's klaar. Wij lopen richting de laatste. Dennis zit er al in. Jake gaat ook zitten en zet mij naast zich neer. Tussen hem en David in, want Dennis zit voorin. Waar zijn de andere meisjes eigenlijk? En Adam en Brad? En die klootzak van een Mike? Ik wil het net vragen als Dennis zegt "Dat was niet een hele slimme zet, prinses.". Ik haal mijn schouders op. "Ik heb toch niks meer te verliezen." zeg ik brutaal terug. Het is de waarheid toch? Hij kijkt me geamuseerd aan. "Je hebt nog heel veel te verliezen hoor, prinses." grijnst hij. Ik kijk hem verbaasd aan. "Zoals wat dan? Mijn maagdelijkheid?" Zeg ik boos. Iedereen lijkt even verbaasd door mijn antwoord. "We zijn niet zo erg dat we je gaan verkrachten hoor." antwoord hij simpel. Oh echt wel, zo erg zijn ze wel. Ik sla mijn armen over elkaar (voor zover dat kan) en kijk stug naar buiten. We rijden over de snelweg.

~

De auto stopt voor een verlaten, groot gebouw. Er staat een hek met prikkeldraad om heen. Een naar gevoel bekruipt me. Wie zijn deze mensen eigenlijk? Volgens mij zijn hun veel erger dan deze jongens. Straks zijn ze van die freaks die meisjes als slaven gebruiken ofzo. Ik hoor vaag gepraat uit Jake's mond komen. "Huh? Wat zei je?" Vraag ik. Ze moeten allemaal lachen, zelfs de chauffeur. "Waar zit jij toch met je gedachten?" grinnikt hij. "Ver weg." mompel ik afwezig. "Ik zei dat je je moet gaan gedragen. Deze jongens zijn goede knullen, maar je moet hun geduld niet op de proef stellen. Ze zijn gevaarlijker dan ons." zegt hij serieus. Ik knik langzaam maar vanbinnen denk ik mooi niet. "Brave meid." grijnst hij. Ik kijk hem boos aan. "Maar waarom zijn we hi-" . Ik word onderbroken door Adam die van buiten af de deur opent en ons vragend aankijkt. "Komen jullie nog of wat?" Vraagt hij. De jongens knikken en gaan één voor één de auto uit. Jake wenkt mij, dus ook ik stap de auto uit. Als ik even naast hem sta, drukt hij eennkus op mijn wang. Mijn god Jake, kun je me ook één keer niet irriteren? Hij grijnst breed terwijl ik hem juist kwaad aankijk..

Wéér een extra lang hoofdstuk :) Ik heb het deze week heel druk gehad met school, vandaar het onregelmatig uploaden. Sorry daarvoor, als het goed is kan ik de komende tijd gewoon elke dag uploaden dus dan mislukt mijn upload-schema ook niet ;) Volgende hoofdstuk komt dus morgen! X