Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 22 <<

We lopen de trap af met z'n vijven. Huh wacht eens even, gaan we naar buiten?!

Meteen word ik blij, ik ga het gewoon nog een keer proberen! Maar dan boeit Adam mijn handen vast.

Daar gaat mijn plan.. Ik ben meteen weer chagrijnig. We lopen door de kelder en er is niemand meer.

Geen enkel meisje is hier nog. Sta ik er dan helemaal alleen voor in deze strijd?

We lopen de deur uit en ik kijk meteen om me heen terwijl ik een plan probeer te verzinnen.

Jake ziet het en verstevigt zijn greep. We lopen een busje in en iedereen gaat zitten.

Jake trekt me opschoot. Ik blijf gewoon rustig zitten, wetend dat ik niet tegen hun alle vijf opkan..

~

De rit verloopt vrij rustig. Maar dat komt volgend mij gewoon door dat ik niet praat.

Het duurt echter ook maar twee minuten, dus ik snap niet waarom we niet gewoon gaan lopen.

We stappen de auto uit en we staan voor een huis, het ziet er vrij onverlaten uit.

Huh? We zouden toch gaan trainen? Jake trekt me mee naar binnen en dan zie ik het.

Het huis is ingericht als een soort van kleine sportschool. Er is een enorme klimmuur, wat me gelijk

doet denken aan de dag van de ontvoering, nu al langer dan twee weken geleden..

Maar ook loopbanden, en boksballen en gewichten. Wauw, die zag ik niet aankomen.

"Goed, Vera jij gaat eerst klimmen" zegt Dennis. "Maar ik kan dat echt niet" sputter ik tegen.

Jake kijkt mij waarschuwend aan, me vast wijzend op de nieuwe regels. Ik zucht diep.

"Ik ga even flesjes water halen" zegt Jake en hij loopt de kamer uit. Fijn, nu moet iemand anders helpen.

De jongens roepen me. Ze staan allemaal bij de klimmuur. Traag loop ik erheen, Ik heb echt geen zin.

Dennis bindt me vast met zo een touwding. Ik staar ondertussen verveeld voor me uit.

Hij tikt me tegen mijn schouder, "Go prinses" zegt hij. Ik bekijk de klimmuur even.

Kom op Vera, meneer Lorentz heeft je dit allemaal uitgelegd tijdens de gym. Ik adem diep in.

En begin te klimmen. Eerst gaat het wel snel, maar het word gaat steeds moeizamer.

Als ik op ongeveer driekwart van de muur ben kan ik echt niet meer. Mijn armen zijn krachtloos.

Ik kijk even naar beneden als teken dat ik wil stoppen. "Oké goed gedaan Vera, kom langzaam naar beneden"

zegt Nick. Ik probeer naar beneden te gaan maar het voelt alsof mijn armen het elk moment kunnen begeven.

"Ik heb geen kracht meer" zeg ik hopeloos. "Jawel schoonheid het gaat je lukken" zegt Jake.

Ik probeer weer, ik kom een stuk verder maar als ik er bijna ben, kan ik niet meer en val ik.