Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 40 <<

"Dus ik moet me achter de bosjes verstoppen, en ingrijpen als er iets fout gaat? Ik weet het niet hoor Veer, ik vertrouw dit alles totaal niet.." zucht ze. Ik zucht ook en pak haar hand vast. "Please Ari, je weet hoe belangrijk hij voor me is, ik bedoel was, je weet hoe belangrijk hij voor me wás." verbeter ik mezelf. "Ik moet gewoon weten waarom.. Waarom hij dit gedaan heeft, waarom hij in die bussines zat en waarom hij me liet gaan." maak ik mijn zin af. Ze werpt een blik op de brief die open op mijn bed ligt en kijkt me aan. "Oké dan. Als jij denkt dat di-" Ja! Het gaat goed aflopen! I love you!" onderbreek ik haar blij. Om eerlijk te zijn, ik ben blij. Niemand zal mij ooit snappen, en weet je wat? Daar kan ik meeleven. Ik werp een blik op de klok en tik haar aan. "Het is tijd." zeg ik. We lopen samen richting het park en mijn hart bonkt ondertussen zo snel dat ik bang ben dat mensen het horen. Angst.. Zoveel angst. Ik weet gewoon niet wat ik moet denken en doen. God, help me hier doorheen alsjeblieft. Op de kerkklok zie ik dat het 11:58 is en ik ga staan op de afgesproken plek. We bespreken nog heel snel het plan en dan rent Ari de struiken in met d'r telefoon in haar hand voor als er iets misgaat. Ik shake en krijg het heel benauwd. Ik ben bang, en hoe.

De luide kerkklok slaat precies twaalf keer. "Vera." hoor ik een zware stem kalm zeggen achter mij. Ik verroer geen vin en blijf stokstijf staan. Adrenaline giert door heel mijn lichaam bij het horen van zijn stem en kippenvel ontstaat op mijn rug. Ik hoor de voetstappen dichterbij komen van achteren en draai me rustig om. "Jake..". Hij is veranderd. Hij ziet er nog goddelijker uit dan eerst en mannelijker. Zijn parfum geur roept herinneringen naar boven en voor ik het besef rolt er een eenzame traan naar beneden.

Flashback:
Hij heeft een keiharde stok in zijn handen, en kijkt me grijnzend aan. Oh lord, nee alsjeblieft. Ik kruip langzaam naar achter, maar knal na een paar seconden al tegen de muur aan. * zucht *. Hij komt op me aflopen en ik hou
beschermend mijn armen voor mijn gezicht. "Alsjeblieft Jake doe het niet" smeek ik hem. Naar het enige wat hij doet is zijn hoofd schudden. "Doe je trui uit en ga op je buik liggen" zegt hij zonder enige emotie. Ik doe snel wat hij zegt want ik weet dat als ik niet luister, het alleen maar erger word. Ik ga langzaam op mijn buik liggen en voel zijn aanwezigheid, té dichtbij. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en bid maar dat het snel voorbij is. "Auw!" schreeuw ik boos nadat ik de éérste klap met de stok op mijn rug voel. Hij doet het nog een keer. Dit keer meer in mijn onderrug. "Jake stop alsjeblieft!". Maar hij grinnikt alleen maar dom. "Doe je broek uit Vera" zegt hij strak. Wat? Nee dat ga ik niet doen. Ik reageer niet. Ik voel dit keer een veel hardere klap op mijn rug. Boos sta ik op en ren naar de deur. Halverwege word ik aan mijn haren teruggetrokken.

"Doe je broek uit!" schreeuw hij woedend. Ik doe héél langzaam mijn broek uit. Normaal zou ik me dood schamen, maar op dit moment boeit alles me vrij weinig. Hij kijkt me tevreden aan. Deze Jake ken ik niet. Zijn ogen staan donker, héél donker. Voor het eerst ben ik écht bang voor hem. Hij pakt de stok weer en slaat me nog een keer, dit keer op mijn billen. Tranen stromen naar beneden. Niet omdat ik verdrietig ben, maar omdat het zoveel pijn doet. Hij slaat me overal, en ik schreeuw, kreun en huil. Dit ga ik nooit meer vergeten. Nooit meer.

-

"Zullen we even gaan zitten?" vraagt hij nerveus. Ik knik traag, veeg mijn tranen weg en ga tegenover hem zitten aan de tafel. We staren elkaar een lange tijd aan en met elke beweging die hij maakt krijg ik flashbacks, die me rillingen bezorgen. Overal. Ik sluit even mijn ogen en haal diep adem. "Waarom, Jake? Waarom.." vraag ik met een brok in mijn keel. Meteen zie ik zijn ogen glinsteren. Hij kijkt verdwaald naar beneden en ik wacht geduldig af.

"Mijn moeder is toen ik zeven was overleden. Zelfmoord.. Mijn vader heb ik nooit gekend, geen enkel contact mee gehad in mijn leven. Ik groeide op in een weeshuis, waar ik gepest werd. Het was hell.. Op mijn achttiende verjaardag ben ik meteen vertrokken uit het weeshuis. Geen geld, of plan hebbend ging ik er weg. Domste fout die ik ooit gemaakt heb in mijn leven. Ik heb een paar maanden op straat geleefd en rond gezwerft, zonder onderdak, wat ook echt een moeilijke periode was. Geen familie, geen vrienden, geen geld, geen voedsel, geen dak boven je hoofd.. Ik was alleen.. Tot ik op een dag bevriend raakte met een paar jongens genaamd, Dennis, Adam en Brad. Ze beloofden me om me alles te geven wat ik nodig had, als ik voor hun zou gaan werken. Had ik een keus? Waarschijnlijk wel, maar op dat moment was hun aanbod alles wat ik nodig had, dus ik ging akkoord.".

Hij kijkt even naar mij en ik zie dat ook hij tranen laat rollen. Hij neemt diep adem en gaat dan weer verder.

"Ze leerden me alle slechte dingen in het leven, roken, drugs en alcohol. Ik moest leren dat meisjes waardeloos waren en dat ze niks betekenden in het leven. Meisjes werden mijn doelwit. Meisjes ontvoeren, er eerst gebruik van maken en daarna het geld krijgen, wat enorme bedragen waren. Geen geld betekende dus dat de meisjes verkocht werden op de zwarte markt. Langzaam maar zeker begon ik mijn emoties kwijt te raken, ik werkte hard voor mijn geld en ik begon mijn taken serieus te nemen. Tot op een zeker moment ik de controle over mezelf kwijt raakte. Ik was mezelf niet meer, Vera. Ik was een monster geworden.. ik begon het leuk te vinden om meisjes pijn te doen en ze te ontvoeren. Ik kwam steeds hogerop, tot ik opgegeven moment de baas werd van het clubje. Ik had macht en ik vond het geweldig. Geld, goede vrienden, onderdak en mensen pijn doen. Alles wat ik leuk vond lag aan mijn voeten. Tot jij kwam..".

Een lichte glimlach ontstond op zijn gezicht, en ergens deed het me goed. Ik was ondertussen aan het vechten tegen de tranen. "Jij veranderde mij, Vera. Je liet de oude mij weer naar boven komen af en toe. Ik weet wat ik allemaal heb gedaan.. Ik weet hoeveel schade ik heb aangericht, en ik weet hoe erg ik je heb gebroken. En het spijt me zo, verschrikkelijk erg Vera. Het spijt me." eindigt hij met nog meer tranen, rollend over zijn wangen. Ik veeg ook weer mijn tranen weg en kijk hem gebroken aan. "Ik zal het mezelf nooit meer vergeven. En nu ik je hier zo voor me zie, Vera, alles komt weer naar boven en ik kan dit schuldgevoel niet meer aan." gaat hij, gekwetst verder. Huilend staar ik naar mijn handen. Wat moet ik zeggen..? "Het is al goed.. Ik heb tijd nodig, Jake. Tijd." fluister ik. Langzaam sta ik op en wil weglopen als hij mijn pols zacht vastpakt. Geschrokken ruk ik me los en stap wat naar achter. Hij geeft me een klein doosje en ik pak het voorzichtig aan. "Het spijt me." zegt hij nog één keer. Met het doosje in mijn hand en nog steeds in shock loop ik weg. Waarheen? Geen idee. Ik moet gewoon weg hier..

~

Diep in gedachten verzonken ga ik op het bankje voor het meertje zitten. Vér weg van thuis.. Ik probeer alles nog te laten bezinken maar het is veel. Teveel om op te nemen. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Voorzichtig open ik het kleine doosje en leg de deksel naast me neer. Meteen valt mijn oog op de ketting die er in zit. Mijn mond valt open als ik zie welke ketting het is. Mijn oude ketting die ik kwijtgeraakt ben in 'het huis'.. Hij was van mijn oma en ik was zo verdrietig toen ik ontdekte dat ik hem verloren was, thuis. Langzaam pak ik hem uit het doosje en doe hem bij mezelf om. Daarna pak ik het kleine briefje dat erin zit.

Voor als de tijd rijp is, Vera. 061563987.

Ik stop het briefje in mijn zak en begin te huilen. En hard. Uren blijf ik op het bankje zitten, starend naar niks. Diep in gedachten verzonken en nadenken over alles. Na een lange tijd begin ik moe te worden. Ik sta op en loop naar huis. Wat moet ik doen..?

~

HEEEEEEEY! OMG IK BEN TERUG :)
Ik heb jullie zooo erg gemist! Maar first things first, ik ga even vertellen waarom ik zolang weg ben geweest!

1. School :( Ik heb het echt té druk, elke week wel een stuk of vier toetsen en daarnaast nog echt bergen met huiswerk elke dag. Heb amper nog tijd om leuke dingen te doen, echt waar. :(

2. Mijn nieuwe boek. Ik heb inderdaad een nieuw boek, Over Again.
Ik heb het daar ook wel druk mee, want áls ik tijd heb, gaat het daar heen, omdat,

3. Ik had géén inspiratie meer voor dit boek, echt gewoon niet. Ik zat heel diep in de put, stuck.
En ik wist echt niet meer wat ik moest doen :'( En ik voelde me zo schuldig omdat ik jullie in de steek liet maar,
Echt waar, ik heb heel vaak aan jullie gedacht en daarom krijgen jullie nu eindelijk dit hoofdstuk! :)

Stem! Reageer! Laat me weten of jullie me gemist hebben :p Haha grapje, maar laat me wel weten hoe jullie het vonden en wat jullie vinden dat er moet gaan gebeuren! :) Love you all❤️❤️