Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 38 <<

- drie jaren later -

Drie jaar. Drie jaar van verlossing, overwinning en vrijheid. Maar ook drie jaar van trauma's, nachtmerries en therapie. Ik ben nu negentien en probeer nog steeds mijn leven op te pakken. Vandaag ga ik voor het eerst naar de universiteit.. Waar ik al zo lang op wacht. Er is ontzettend veel gebeurt sinds de dag van mijn bevrijding. We zijn naar het midden van Nederland verhuist, ver weg van oude huis. Een traan loopt over mijn wang maar ik veeg het snel weg. Shit, ik moet nu weg, tenzij ik te laat wil komen op mijn eerste schooldag. Ik pak een cracker en eet hem onderweg op. Ik ren richting Centraal Station, dat zowat tegenover mijn huis staat. Ik heb nog helemaal geen idee hoe deze shit werkt.

Ik haal mijn OV- chipkaart tevoorschijn en scan hem bij de deuren. Ingecheckt. Jeetje, het is echt fucked up druk. Ik knal tegen een paar mensen aan en ren snel verder. Bam. Met een knal val ik op de harde grond. Voor de zoveelste keer. Aii.. "Sorry, ik lette niet op." hoor ik een mannenstem mompelen. Ik bevries. Met grote ogen blijf ik zitten. Dit kan niet.. Onmogelijk. Traag laat ik mijn ogen naar boven glijden, naar de jongen die twee jaar van mijn leven tot een hel heeft gemaakt. Jake. Hij kijkt me ongelovig aan. Net als hij zijn mond opent sta ik vlug op en ren weg. Zo hard als ik kan. Geen idee waarheen. "Vera, wacht!" roept hij. Nog steeds niet beseffend wat er is gebeurd schud ik mijn hoofd. Het was je verbeelding, het is niet echt Vera. Na een paar minuten van non stop geren stop ik in het bos. Zwaar ademend en huilend laat ik me tegen de boom naar beneden zakken.

Het was niet mijn verbeelding.. Het was echt. Levensecht. Hij.. Hij zat in de gevangenis. Hoe is hij vrij gekomen? Paniek giert door heel mijn lichaam. Hij weet waar ik ben. Ik ben niet veilig meer. Of.. Zou hij veranderd zijn? Geloof het of niet, ik heb hem gemist. En toch ben ik bang. Zó, ontzettend, bang. Misschien is hij nu anders. Na mijn ontsnapping, hadden de dokters me geconstateerd met het zogenaamde, Stockholm Syndrome.

Het stockholmsyndroom is het psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens een gijzeling. Het verschijnsel houdt in dat de gegijzelde sympathie voor de gijzelnemer krijgt.

Nog steeds ontken ik dit. Maar diep van binnen weet ik dondersgoed wat ik voel voor Jake. Of het geestelijk ligt, daar twijfel ik aan. Dan schiet me iets te binnen. Fuck, fuck, fuck. Vloekend sta ik op. Ik ben al te laat voor school. Ongemerkt lopen de tranen nog steeds naar beneden. Ik denk dat ik voor vandaag maar beter thuis blijf. Ik laat mijn moeder mij wel ziek melden. Slenterend en bang loop ik naar huis.

~

P.O.V. Jake

Sprakeloos kijk ik naar het meisje voor me, die op de grond zit. Dit kan niet waar zijn.. Net als ik wil zeggen hoe erg alles me spijt en hoe erg ik haar heb gemist, staat ze op en rent ze weg. Ik roep haar nog na maar ze verdwijnt in de menigte. Ik ren haar achterna maar het is hopeloos. Nergens zie ik haar meer. Verdrietig zucht ik. Ik haal een sterke beker koffie bij de Starbucks en neem plaats op een stoel. Ja, ik ben vrij. Ik heb mijn straf uitgezeten. Nou ja, niet helemaal. Vera had alleen Micheal aangegeven. Ik wou mezelf gaan aangeven toen ik hoorde dat Vera het niet gedaan had. Alleen dat liep iets anders, Micheal had iedereen al aangegeven. Tijdens de rechtzaak heeft Vera het voor mij opgenomen. Door haar heb ik een lage straf gekregen. Haar ouders waren natuurlijk hartstikke bedonderd en tegen haar uitspraken. Dus nu ben ik terug. En echt, ik ben veranderd. Zíj heeft mij veranderd. Elke dag, elk uur, minuut en seconde heb ik uitgekeken naar het moment dat ik haar weer in mijn armen kon houden. Ik mis haar. Zo ontzettend erg. Alleen moet ik gaan accepteren dat zij mij nooit meer wilt zien of spreken.. Wat begrijpelijk is natuurlijk. Tenzij, zij zij ook van mij houdt, zoals ik van haar houd. Ik moet iets doen. Ik moet een plan verzinnen om haar terug te krijgen. En wie weet, kunnen we ooit nog gelukkig zijn samen en kinderen hebben.