Kidnapped & broken

>> Hoofdstuk 28 <<

Jake kijkt mij nog bozer aan dan eerst. ''Oh, is dat zo Vera?'' vraagt hij geamuseerd, maar toch met een laagje duisternis in zijn stem. ''I..Ik..'' probeer ik nog, maar hij duwt me tegen de muur aan en komt zo dicht op me staan dat ik zijn adem kan voelen in mijn nek. Ik sluit mijn ogen, bang voor wat er gaat komen, maar het enige wat er gebeurt is dat hij in mijn oor fluistert: ''dit is strike twee weer, Vera. Als ik jou was zou ik maar meer bezig gaan zijn met gehoorzamen in plaats van ontsnappen, want dat gaat je niet lukken''. Een eenzame traan rolt over mijn wang. Niet van bangheid of boosheid maar van pijn..

~

Verveeld staar ik voor me uit. Hoelang gaat ik dit leven nog volhouden? Hoelang zal het duren tot ik ga exploderen? Het niet meer aankan? Na het drama gisteren ben ik hier opgesloten. Al een hele dag zonder water en eten. Mijn mond is droog en mijn keel doet ontzettend veel pijn. Ik moet denken aan een liedje, dat gaat zo:

Lonely, I'm Mr. Lonely,
I have nobody for my own
I'm so lonely, I'm Mr. Lonely
I have nobody for my own
I'm so lonely.

Zachtjes neurie ik het refrein mee. Ik voel me inderdaad zo lonely.. Als ik de tijd ooit terug kan draaien, dan zou ik naar de dag zijn gegaan waarop ik ontvoerd werd, maar in plaats van te gaan gymen, zou ik me ziek gaan melden die dag. Of ervoor zorgen dat niemand gaat gymen, dan was iedereen veilig geweest.

De deur word uit het niets open gesmeten en ik spring verschrikt op. Jake staat grijnzend in de deuropening. "Ga je weer mee?" vraagt hij. Ik negeer zijn vraag en sta op. Terwijl ik naar hem toe loop vraag ik me af of ik nog meer gestraft ga worden.. Ik denk namelijk niet dat ik nog een straf aankan. Fysiek gezien dan. Stilletjes loop ik achter hem aan richting de slaapkamer. ''Ik ben teleurgesteld schoonheid. Ik dacht dat je wel slimmer was dan dat.'' hoor ik hem zeggen. Ik lach spottend. "Dat is dan fout gedacht.." zeg ik. Hij kijkt me aan maar zegt niks. De lange, ongemakkelijke stilte wordt verbroken door Jake. "We hebben vanavond weer een vergadering, maar Micheal en David blijven bij jou." zegt hij. Ik knik traag en we lopen de kamer in. Hij gaat meteen op de bureaustoel zitten, dus ik besluit om maar gewoon op het bed te gaan zitten. "Weet je, je maakt het alleen maar moeilijker voor jezelf. Ik bedoel wat heb je ooit bereikt met je zogenaamde ontsnappingsplannetjes, behalve de straffen dan?" grinnikt hij. Ik open mijn mond maar sluit hem dan weer. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Merendeels omdat hij gewoon gelijk heeft, ik heb inderdaad nog nooit echt iets bereikt. Er is een soort van cyclus ontstaan, eerst bedenk ik een (waardeloos) plan, daarna voer ik hem uit, dan word ik betrapt of gestopt om vervolgens in elkaar geslagen te worden. "Dat dacht ik al" hoor ik hem zeggen. Woedend kijk ik op. "Ik heb tenminste nog hoop en daar gaat het om! Ik kan bijna niet wachten op de dag waarop jullie allemaal de godverdomme gevangenis in worden gegooid!" schreeuw ik. Ik zie hem geamuseerd kijken en dat maakt me alleen nog maar bozer. "Laat ook maar!" roep ik nog voordat ik de badkamer inloop en de deur op slot doe. Ik zak tegen de deur aan en houd mijn hoofd in mijn handen. Hoe ga ik hier ooit nog wegkomen?

~

Gespannen ijsbeer ik door de kamer. De vergadering begint zo en ik moet op zolder blijven met David en Micheal! Ik ga het niet lang volhouden met die klootzak en dat weet Jake maar al te goed. En toch, toch doet hij het. "Relax schoonheid." zegt Jake, terwijl hij me in de spiegel aankijkt. "Hoe moet ik relaxen als jij mij alleen gaat laten met die idioot?" vraag ik geïrriteerd. Hij moet lachen. "Nooit geweten dat jij zo bang voor iemand kon zijn." zegt hij dan. Ik rol met mijn ogen. Ik heb teveel negatieve dingen meegemaakt met Micheal in het verleden, mijn angst zal nooit meer weggaan ben ik bang. "Stop daarmee." zegt hij nu als reactie op mijn oogrol. Ik doe mijn best om het niet weer te doen. Ik hoor de bel beneden gaan en Jake staat op. Hij pakt mijn hand vast en we lopen de kamer uit. Ik voel mijn lichaam weer aanspannen. Ik. Wil. Niet.

Als wij de woonkamer binnenlopen zijn alle mannen er al. Fuck, moet dit nou?! Ik voel meteen alle ogen op mij branden en ik haat het. "Hey prinses." hoor ik 'de leider' zeggen. Voor als jullie het al vergeten zijn, de leider is de man die het voortouw nam bij de ontvoering en die hier vorige keer ook was bij de vergadering. Deze man is dik, behaard en hij stinkt. Ik ril bij de gedachte dat ik vorige keer op zijn schoot zat. Ik kijk Jake aan en die knikt geruststellend. "Hoi." zeg ik zachtjes. Ik hoor de mannen grinniken. David en Micheal lopen naar ons toe en ik ga meteen achter Jake staan. "Jake" fluister ik trillend. Jake zucht diep en draait zich om naar mij. Hij trekt me in zijn armen. "Je hoeft maar te gillen en ik ben bij je, oké? Blijf bij David en praat niet tegen Micheal." fluistert hij in mijn oor. Ik knik en voel een nerveus gevoel in mijn onderbuik. Ondertussen is iedereen aan de grote tafel gaan zitten. David legt zijn hand op mijn rug en duwt me zachtjes met zich mee de gang op. Ik kijk om en zie Micheal grijnzend naar me staren. Ik klem me iets meer vast aan David. Ik snap het eerlijk gezegd niet.. Waarom reageer ik zo heftig op hem? Tuurlijk, ik heb iets verschrikkelijks mee gemaakt met hem, maar dat ik zó bang voor hem ben is gewoon bizar. We lopen de trappen op en komen aan in de game-kamer. David en ik lopen naar de bank en gaan zitten. "David." zeg ik zachtjes. "Ja Vera?" antwoordt hij. "Hoelang gaat het duren?" vraag ik. Hij denkt even na en zegt dan "Waarschijnlijk de hele avond.". Een golf van teleurstelling en angst gemixed, gaat door mijn lichaam.

Dus nu zit ik hier de hele avond met hem.. Hoe langer de tijd, hoe groter de kans dat er iets gebeurt. Ik wil de televisie aanzetten maar de afstandsbediening ligt naast Micheal op de andere bank. Ik kijk naar het voorwerp, dan naar Micheal en dan naar David. Opnieuw gaan mijn ogen naar de afstandsbediening en dit keer merkt Micheal het op. "Je hoeft het maar te vragen beauty." zegt hij. David kijkt meteen op en bekijkt de situatie. Ik adem diep in. Mooi niet dat ik tegen hem ga praten. "Of.. Durf je niet?" zegt hij zogenaamd verrast. "Micheal, geef haar gewoon dat ding." zegt David, een lach onderdrukkend. Micheal gooit het ding naar mij en ik vang hem op. Ik keur hem geen blik waardig en zet de televisie aan. De jongens zitten allebei op hun telefoons, dus ik zeg hem op TLC. "Today on say yes to the dress:" hoor ik meteen. Een glimlach siert mijn gezicht. Dit programma verveelt mij nooit. Ik hoor Micheal geïrriteerd zuchten. Net goed. Ik ga comfortabel zitten en kijk naar de televisie. Voor een lange tijd..

Hoiii! Er is vrij veel verwarring de laatste tijd, dus ik ga jullie even uitleggen wat er allemaal gebeurt!
Ten eerste, word het boek dus uitgebreid met een paar hoofdstukken. Hierdoor zijn de laatste hoofdstukken tijdelijk geontpubliceerd. Mijn excuses hiervoor! Ten tweede, er komt géén deel twee. Sorry als ik jullie teleurstel, maar ik heb gewoon echt geen inspiratie, desondanks al jullie super ideeën :'( Ten derde, ik ga na al het herschrijven aan een nieuw boek beginnen, waarschijnlijk óók over kidnapping. De views gaan ongelofelijk snel sinds ik het boek een paar dagen geleden in een andere genre heb geplaatst (van avontuur naar mistery/thriller!), en zo ook de stemmen, dus heel erg bedankt hiervoor!❤️ Dit was het denk ik wel.. Love you all -xxx-