Eşyalarımı yavaş yavaş topladığım sırada düşüncelerime öyle dalmıştım ki babamın odaya girdiğini bile fark etmemiştim. Onu odamın kapısında dikilirken aklıma ilk gelen şey değişmiş olduğuydu. Aynı evde olmamıza rağmen uzun zamandır birbirimizi görmüyorduk ve açıkçası yaşlanmış gibiydi.
Hâlâ rengini koruyan kahverengi saçları ve top sakalıyla tipik babalardandı işte. Tek farkı kısa boylu ve göbekli olmamasıydı. Evet babam oldukça yakışıklıydı ama onu ilk defa bu kadar çökmüş gördüğüm acı bir gerçekti.
"Selam," dedim elimdeki oyuncak ayıyı kutuya koyarken. "Nasılsın baba?"
"Harika," diye mırıldandı kapının pervazına omzunu yaslayarak. "Kızım evden gidiyor. Çok mutluyum."
"Hadi ama," dedim gözlerimi devirerek. "Artık kendi ayaklarımın üzerinde durmalıyım."
Haksız olmadığımı biliyordu. Kafasını salladıktan sonra odama girdi ve etrafa göz attı. "Barbie posterini ne zaman attın?" diye sorduğunda gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
"Komik değildi," dedim eşyalarımı toplamaya devam ederek. "Hem o posteri atalı tam bir yıl oldu."
"Vay canına. Cidden büyük başarı."
Ona yanaklarımı şişirerek döndüğümde sırıttığını gördüm. Belli etmese de gözlerinden her şeyi anlayabiliyordum.
"Gel buraya," diye mırıldandı kollarını iki yana açarak. Elimde tuttuğum gece lambasını yatağıma atarak babama koştum ve ona sıkı sıkı sarıldım.
"Seni özleyeceğim," dedim başımı omzuna yaslayarak. Sırtımı yavaşça okşarken rahatladığımı hissettim. Yıllardır bana babalık yapan adamdan ayrılmak şimdi çok zor geliyordu.
"Bende seni özleyeceğim, meleğim."
Ah baba. O son kelimeden ne kadar nefret ettiğimi bir bilsen.
"Hey siz ikiniz! Tanrı aşkına annem aşağıda çıldırmak üzere!"
Kahretsin. Ablam.
Babam geri çekildiğinde çaktırmadan gözlerini sildiğini fark ettim. Duygulanmış olması normaldi ama ağlamak? Hadi ama.
"İhtiyar, annemin yanına gitsen iyi olur," diyen ablam gözlerini babamdan çekerek bana çevirdi. "Kardeşimle vedalaşacağım."
Süper. Bir de bu çıktı.
Babam son kez omzumu sıvazladıktan sonra odadan çıktığında Melanie'yle baş başa kaldık. Melanie babamın kopyası olarak aynı renk saçlara ve gözlere sahipti. Bana göre çok güzeldi ama o kendini pek sevmiyordu. Beni daima ailenin en güzel kızı olarak tanıtırdı ve bundan gurur duyardı. Aramızda şu abla kardeş ilişkilerindeki kıskançlıklar falan yoktu. İkimizde birbirimize karşı sevgi dolu insanlardık. Değer verdiğim nadir kişilerdendi ve benim için yeri çok ayrıydı.
"Gidiyorsun demek," dedi buruk bir tebessümle. "Vay canına bu gerçekten zormuş."
Dudaklarımı birbirine bastırarak onu onayladığımda gülümsedi. "Vedalaşmalardan nefret ediyorum," dedim huysuz bir sesle. Gülümsemesi genişledi ve yanıma gelerek bana sarıldı.
"Biliyorum. O yüzden kısa keseceğim."
Dediği gibi de oldu. Bana bir sürü öğüt verdi. Erkeklere dikkat edecekmişim, eve geç gelmeyecekmişim falan. Zaten annemler sık sık ziyaretime ya da benim deyimimle kontrolüme geleceklermiş. Neyse. Sanırım bu sorun değil.
Rüya. Bu bir rüya. Biliyorum.
Çünkü karşımda Rade var. Eyfel kulesinin en tepesindeyiz. Rade'in siyah kanatları var. RADE'İN. KANATLARI. VAR.
ÇIPLAK.
Hayır Solyn hayır hayır hayır. Sakın aşağıya bakma. Aşağıya bakma.
"Beni özlemişsin."
Gülümsedi. Rade gülümsedi. Biliyor musunuz bir anda Tanrı'dan yardım dilemek istedim.
"Neler oluyor?" dedim boğuk bir sesle. "Bu bir rüya. Biliyorum. Rüyamda ne işin var?"
Gülümsemesi genişledi. Onu ilk defa böyle görüyordum. Huzurlu, mutlu, değişik. Yalnız şu kanatlar ne iş çözemedim hâlâ.
"Kanatların var," dedim cevap vermeyince. Bu rüyayı görecek kadar uçmuş muydum yani? Alt tarafı yatmadan önce bir bardak şarap içmiştim ama çarpmıştı galiba. Evet evet kesinlikle şarap yüzünden.
"Seni böyle görmeyeli uzun zaman oldu," dedi sırıtarak. Ardından yüzünü buruşturdu. "Yalan tabii ki."
Ne diyordu, neyden bahsediyordu hiçbir fikrim yoktu. Ancak gözlerimi kendime çevirdiğimde tamamen çıplak olduğumu fark ettim.
Aceleyle göğüslerimi kapattım ancak bu sadece gülmesine sebep oldu. Bu sadece rüya. Rüya. Rüya.
"Lanet olsun," diye mırıldanarak başımı eğdim ancak utandığımı görmüştü. Kıkırtısı kulaklarımı doldurduğuna nefesimin kesildiğini hissettim. Karşımdaki 'yaratığın' benim tanıdığım Rade'le uzaktan yakından alakası yoktu.
"Yanakların kızardı," dedi sevimli bir sesle. Gözlerimi kırpıştırarak ona baktığımda yutkundum. Nasıl olsa rüya diyerek bedenini incelemeye başladım. Koltuk altından kalçasına kadar gelen siyah bir dövme vardı. Ama asıl dikkatimi çeken adonis kaslarının hemen üzerinde, müthiş bir el yeteneğiyle yazılmış olan yazıydı. Ama okuyamıyordum çünkü garip bir dilde yazılmıştı.
"Orada ne yazıyor?" dedim dudaklarımı ısırarak. Ilık bir rüzgâr tenimi yalayıp geçtiğinde ürperdim.
"Bu senin rüyan," diye fısıldadı bir anda önümde belirerek. Soruma cevap vermemişti. "Bunlar senin aklındakiler. Bu," derken elimi tuttu ve karnının aşağısına, tam orasına götürdü. "Senin hayalin."
Sıcak. Çok sıcak. Çok... güzel. Siktir.
Elimi hızla geri çektim ve birkaç adım uzaklaştım. "Uzak dur benden!"
Ama olmuyordu. Kendimi geri çekmeye çalışıyordum ama mümkün değildi. Koşu bandında gibiydim. Hareket ediyor ama ilerleyemiyordum. Rade'den uzaklaşamıyordum.
"Eskiden sana yakın olmam için yalvarırdın," diye fısıldadı elini saçlarıma uzatarak. "Şimdi bana uzak durmamı mı söylüyorsun?"
Tanıdık. Çok tanıdık. Bu yakınlık, bu samimiyet, bu gülümseme tanıdık. Onu tanıyorum.
"Kimsin sen?"
Cevap vermedi. Saçlarımın uçlarını parmağına doladı. Ardından yüzüne götürerek öptü. Gözlerini benden ayırmaması ve çıplak olmam hiç işime gelmiyordu doğrusu!
"Cevap versene!" diye hiddetlendiğimde nedense rüyanın hiç bitmemesini istediğimi fark ettim.
Bana yaklaştı. Saçlarımı kulağımın arkasına ittirdi ve dudaklarını kulağıma yaklaştırdı. Bu sahneyi hatırlıyordum. Kütüphanede de böyle olmuştu.
"Ben," diye fısıldadı tenini tenime değdirerek. "Her an yanındayım. Bunu hiç unutma."
Yok oldu. Evet aniden yok oldu.
Uyandığımdaysa her şey çok daha garipti çünkü yatağımın üzerinde bir şey buldum. Siyah, minicik bir deri parçası.
Yorumlarınızı bekliyoruuuum :D
Multimedia'da Rade var fghgfdhajs :D:D
